Σε Μισώ

Part 28

"Γαμώτο, σταμάτα να χτυπάς επιτέλους και ανέβα στη μηχανή!" μου λέει ο Νίκος καθώς με κρατάει ακόμα ανάποδα.

"Δεν ανεβαίνω πουθενά! Άσε με να φύγω!" φωνάζω κι εγώ και σίγουρα με ακούει όλο το σχολείο.

"Δεν πρόκειται να σε αφήσω ξανά. Θα πάμε σπίτι μου να σου εξηγήσω επιτέλους την αλήθεια!" μου λέει και με έναν περίεργο τρόπο, με βάζει και κάθομαι πάνω στη μηχανή και πριν προλάβω να κατέβω είχε ήδη ανέβει και είχε βάλει μπρος.

"Σταμάτα να κατέβω! Δεν θέλω ν'ακούσω τίποτα απ τα ψέματα που θα μου πεις!" του φώναζα μέσα στον αέρα που είχε πάνω στη μηχανή αλλά εκείνος απλά αύξανε ταχύτητα οπότε με ανάγκασε να πιαστώ απο τα μπράτσα του για να μην πέσω κάτω.

Μόλις φτάνουμε απ έξω απ το σπίτι του, το κοιτάζω και ξεροκαταπίνω. Είχα καιρό να έρθω σε αυτό το σπίτι.. Σχεδόν 2 μήνες.

Με κατεβάζει απ τη μηχανή και την ώρα που γυρνάει για να κλειδώσει τη μηχανή, εγώ βρίσκω την ευκαιρία να σηκωθώ και να φύγω. Άρχισα να τρέχω όσο μπορώ με αυτά τα τακούνια όμως νιώθω ξαφνικά ένα χέρι να με αρπάζει απ τη μέση και να με σηκώνει στον αέρα ξανά, αυτή τη φορά όμως με είχε πιάνει απ τα πλάγια και ήμουν σαν τσάντα που με κρατούσε με το ένα χέρι.

"Νόμιζες πως θα μου ξέφευγες με αυτά τα τακούνια??" με ρωτάει καθώς προχωρούσε προς το σπίτι του χαλαρός.

"Τουλάχιστον προσπάθησα.." λέω ηττημένη και απλά αφήνομαι να με κουβαλήσει χωρίς καμιά αντίσταση. Χαμένη υπόθεση είναι. Θα ακούσω τις μαλακίες που έχει να μου πει και ύστερα θα φύγω.

Ανεβαίνουμε στο δωμάτιο του και μόλις μπαίνω πρώτη μέσα, ξεπετάγονται μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις. Κάθομαι στο κρεβάτι αργά κι εκείνος μένει στηριγμένος στην πόρτα κοιτώντας με.

Οι αναμνήσεις δεν σταματούσαν να πετάγονται στο μυαλό μου, θυμίζοντας μου την κάθε στιγμή μου εδώ..Την πρώτη φορά που είχα έρθει για να κάνουμε την εργασία, έπειτα όταν τον είχα ανάψει και είχα φύγει.. Την πρώτη μας φορά.

Ασυναίσθητα, ανατριχιάζει όλο μου το σώμα και μαζεύομαι λίγο αγκαλιάζοντας τα πόδια μου. Η ανάσα μου γινόταν κοφτή και σιγά σιγά ένιωθα πως δεν είχα πλέον οξυγόνο. Γιατί να νιώθω έτσι..?? Γιατί να καταλήξαμε έτσι? Ένα δάκρυ πέφτει στον καρπό του χεριού μου και αμέσως το σκουπίζω. Όμως τα δάκρυα πολλαπλασιάζονταν και δεν μπορούσα να τα κρατήσω. Έκλαιγα σιγανά.