Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα!! Η μέρα που περιμένουμε όλοι μας απο το γυμνάσιο, για να μην πω απ το δημοτικό καλύτερα! Από μικρή έκανα όνειρα γι αυτή τη μέρα. Εδώ και δυο εβδομάδες έχω προετοιμαστεί και έχω κάνει ένα σορό λίστες. Ναι, έχω σοβαρό πρόβλημα με αυτά και θέλω να είμαι απόλυτα σίγουρη!
"Ανδριάνα! Τελείωνε παιδάκι μου! Θ'αργήσεις και θα φύγουν χωρίς εσένα!" φωνάζει η μάνα μου απ την κουζίνα.
"Σταμάτα ρε μάνα την γκρίνια! Τον Νίκο περιμένω για να φύγουμε!" της φωνάζω και συνεχίζω να κοιτάω τη βαλίτσα μου ανήσυχη. Βγάζω τη λίστα με ότι θα πάρω μαζί μου και την τσεκάρω με την άλλη λίστα που έγραψα κατά γράμμα οτιδήποτε έβαλα μέσα στη βαλίτσα. Εδώ και μισή ώρα προσπαθώ να θυμηθώ τι έχω ξεχάσει!
Το κινητό μου ξαφνικά χτυπάει και απ τη μια χαμογελάω που είναι ο Νίκος και απο την άλλη αγχώνομαι ακόμα περισσότερο.
"Έλα μωρό μου.." λέω ψύχραιμη καθώς κοιτάζω τη βαλίτσα και συγχρόνως βάζω το παπούτσι μου.
"Έλα ομορφιά μου. Είσαι έτοιμη??" λέει ενθουσιασμένος απ το ακουστικό.
"Περίπου..." λέω δειλά.
"Τι εννοείς? Περίμενα να είσαι έτοιμη εδώ και 2 ώρες απ την αγωνία σου!" με ειρωνεύεται.
"Μωρέ, έτοιμη είμαι, απλά... Νιώθω πως κάτι έχω ξεχάσει.." προβληματίζομαι.
"Αποκλείεται! Μας είχες πρήξει όλους με αυτές τις λίστες σου και τώρα μου λες πως κάτι ξεχνάς? Όπως είσαι, κλείνεις τη βαλίτσα που έχεις μπροστά σου, βάζεις και το άλλο παπούτσι σου, παίρνεις το μπουφάν σου και μαζί με τη μάνα σου, βγαίνεις για να φύγουμε γιατί θα φύγουν χωρίς εμάς!" λέει αυστηρά αλλά και με μια δόση αστείου και εγώ απλά εκπλήσσομαι.
"Πως ήξερες πως..??" πάω να του πω αλλά με διακόπτει λέγοντας μου "Είμαι το αγόρι σου. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απο μένα. Τελείωνε βγες γιατί θα φύγω χωρίς εσένα!" μου λέει και το κλείνει ενώ εγώ έχω μείνει με ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στα χείλη μου. Τι ωραίο που είναι να το ακούω απο το στόμα του αυτό. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως τα έχω με τον Νίκο. Με αυτόν που τσακωνόμουν συνέχεια! Και τώρα είναι απο κάτω και ετοιμαζόμαστε να πάμε εξαήμερη στην Κρήτη και να κοιμηθούμε μαζί!
Ξυπνάω απο τις σκέψεις μου απότομα και φωνάζω "Μαμά! Φεύγουμε!!" και κλείνω γρήγορα την βαλίτσα και ύστερα βάζω και το άλλο παπούτσι. Αρπάζω το μπουφάν, το λευκό κασκόλ μου, την τσάντα μου με όλα τα πράγματα και με πολλά σνακ για το πλοίο και βγαίνω προς το σαλόνι σέρνοντας τη βαλίτσα.
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
