Η διαδρομή ήταν αμήχανη και ήσυχη.. Κανείς απ τους δυο μας δεν τολμούσε να μιλήσει.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, κατεβήκαμε απ τη μηχανή και με πήρε μια σιωπηλή αγκαλιά για λίγα λεπτά. Όταν απομακρυνθήκαμε, δεν ήταν ούτε ψυχρός, ούτε θυμωμένος. Μου έδωσε ένα γλυκό φιλί και χαϊδεύοντας μου λίγο τα μαλλιά, γύρισε και έφυγε.
Πως μπόρεσα να φερθώ έτσι? Κι αν τα εννοούσε?? Κι αν άλλαξε ή είναι διατεθειμένος ν'αλλάξει για μένα? Τα έχω κάνει σκατά στη ζωή μου! Απ τη μια έχω τον Νίκο και απ την άλλη έχω τον Βασίλη που μου άρεσε εδώ και πολύ καιρό.. Πρέπει να αποφασίσω ανάμεσα σε κάποιο απωθημένο και σε κάποιον που με κάνει να νιώθω τόσο καλά.. Ούτε που να το φανταζόμουν πως ο Νίκος, ή αλλιώς ο πίθηκος, όπως τον έλεγα, θα γυρνούσε να με κοιτάξει και θα μου έλεγε ότι μου είπε πριν λίγη ώρα..
Έκατσα στο γραφείο μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ για να διαβάσω. Με τόσο που έχουν γίνει έχω μείνει πολύ πίσω και έτσι και πάω σήμερα στο φροντιστήριο χωρίς ασκήσεις, θα με βρίσουν.
Κάνω δυο τρεις ασκήσεις λατινικών και χτυπάει το κινητό μου. Το παίρνω στο χέρι μου και δαγκώνω επίμονα την άκρη απ το καπάκι του στυλό μου. Να το σηκώσω ή όχι...??
"Ναι.." λέω ψύχραιμη.
"Έλα ρε Ανδριάνα. Που έχεις χαθεί??" ακούγετε απ την άλλη γραμμή ο Βασίλης.
"Διάβασμα.. Πολύ διάβασμα." του λέω ψέμματα και ζωγραφίζω ασυναίσθητα διάφορα, ακανόνιστα σχέδια πάνω σε μια κόλλα χαρτί.
"Έχεις φροντιστήριο σήμερα??"
"Εε ναι.."
"Τι ώρα τελειώνεις, να έρθω να σε πάρω?" Ωχ.. Τώρα τι του λέω? Μήπως τελικά να βρεθώ μαζί του για να το ξεκαθαρίσω μια και καλή? Αλλά τι να ξεκαθαρίσω? Αφού είναι όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου!
"Κατά τις 8:45 να είσαι απ έξω.. Σε κλείνω, τα λέμε.." λέω κοφτά και το κλείνω πριν συνεχίσει την κουβέντα. Αυτή τι στιγμή πρέπει να διαβάσω και έπειτα να σκεφτώ καθαρά για το τι πραγματικά θέλω..
Όταν η ώρα πήγε 8:45, η καθηγήτρια των λατινικών μας άφησε να φύγουμε. Με βαριά καρδιά, σηκώθηκα απ την καρέκλα μου και μάζεψα τα πράγματα μου. Ο Βασίλης θα είναι ήδη απο κάτω και θα περιμένει.. Έχω πάρει την απόφαση μου και δεν σκοπεύω να την αλλάξω τελευταία στιγμή.
Κατέβηκα τα σκαλιά και μόλις τον βλέπω, του χαμογελάω ελαφρά και εκείνος ανοίγοντας τα χέρια του, με βάζει μέσα στην αγκαλιά του. Το χαμόγελο του, όπως πάντα, ήταν αψεγάδιαστο, καθώς εμφανίζονται έντονα τα λακκάκια του.
ČTEŠ
Σε Μισώ
Teenfikce"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
