"Έλα ρε Νίκο, ξύπνα επιτέλους! Πρέπει να είμαστε εκεί σε 1 ώρα.." του φωνάζω εδώ και ώρα και εκείνος δεν κουνιέται ούτε εκατοστό. Ρε μπας και πέθανε??
"Νίκο, απάντα μου τουλάχιστον. Πέθανες??" τον σκουντάω και περιμένω. Τώρα έχω αρχίσει να ανησυχώ!
"Καλά είμαι μωρέ!! Νυστάζω!!" μου λέει και αλλάζει πλευρό.
"Να μη νυστάζεις καθόλου. Σε λίγο φεύγει το καράβι κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ!"
"Αμάν μωρέ! Εγώ φταίω που με ξεθέωσες χθες και δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου?" μου λέει κι εγώ χαμογελάω πονηρά με τη θύμηση των χθεσινών.
"Αα τώρα δεν μιλάς εε??" με ρωτάει και με πιάνει απ τα χέρια βάζοντας με απο κάτω του.
"Τι να πω?? Θες να μου πεις πως σε παρέσυρα χωρίς τη θέληση σου??"
"Ναι. Ήμουν ανυπεράσπιστος και δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.." παίζει τον αθώο τώρα.
"Ωω μωρέ το μικρό και ανυπεράσπιστο αγοράκι.." τον ειρωνεύομαι και τονίζω την τελευταία λέξη επίτηδες.
"Δεν κουράστηκες απο χθες να σου αποδεικνύω πως δεν είμαι αγοράκι??" μου λέει πονηρά καθώς ήταν μόλις λίγα χιλιοστά απο το αυτί μου.
"Τσου.." του απαντάω κι εγώ πονηρά και τον τραβάω απο πίσω απ το κεφάλι του και τον φιλάω. Εκείνος κατάφερε και μου σήκωσε γρήγορα τη φούστα μου και να μου κατεβάζει το εσώρουχο.
"Αφού το θες.. Ας πάρουμε το επόμενο καράβι.." και με το που τελειώνει την πρόταση του, τον νιώθω να μπαίνει απότομα ανάμεσα απ τα πόδια μου κι εγώ να τεντώνομαι απο την ένταση.
~~~~~
"Άντε ρε Νίκο, προχώρα πιο γρήγορα!" του φώναζα την ώρα που ήμασταν στο λιμάνι και προσπαθούσαμε να προλάβουμε το καράβι για Σέριφο. Πως θα το προλάβουμε όμως εάν περπατάει σαν την κότα??
"Αα μην μου φωνάζεις εμένα! Εσύ ήσουν αυτή που ήθελε παιχνιδάκια πρωινιάτικα.." λέει μόλις φτάνει πιο κοντά μου, ευτυχώς δηλαδή γιατί θα είχαμε γίνει ρεζίλι.
"Εσύ απλά θα μπορούσες να συγκρατηθείς λίγο και να σταματήσεις.." του λέω και προχωράω ακόμα πιο γρήγορα.
"Το ξέρεις πως είναι αδύνατον μαζί σου..." με προλαβαίνει και την ώρα που πάω να γυρίσω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω και να του απαντήσω ανάλογα, βλέπω τα παιδιά να τρέχουν κι αυτά προς το καράβι.
"Κι εσείς αργήσατε??" ρώτησε μέσα στο τρέξιμο η Έλλη. Εμείς κοιτιόμαστε πονηρά με τον Νίκο και προσπαθούσαμε να κρύψουμε το χαμόγελο μας.
YOU ARE READING
Σε Μισώ
Teen Fiction"Μου σπας τα νεύρα αγοράκι μου, τι δεν καταλαβαίνεις??" του φωνάζω μπροστά σε όλο το σχολείο με το αίμα μου να έχει ανέβει στο κεφάλι. "Γιατί νομίζεις πως εγώ σε συμπαθώ? Είσαι το πιο κομπλεξικό κορίτσι που έχω γνωρίσει!" μου λέει εκείνος με ειρωνε...
