Bevoorrecht

Hoofdstuk 1: Een wereld vol robotica

Ginny

Toen halverwege de negentiende eeuw in London de allereerste metrolijn werd geopend, was dat een revolutionaire verandering voor het openbare en normale vervoer. De treintjes snelden onder de grond van de ene naar de andere plek zonder last te hebben van het andere verkeer. Binnen veertig jaar waren er in heel Europa metro's. Nu bijna drie eeuwen later zijn er veel dingen veranderd aan de kleine treintjes. Als je ze met de allereerste metro vergelijkt, kan je je bijna niet meer voorstellen dat ze daarvan afstammen. Van stoom naar elektriciteit en sneller dan ooit tevoren. Men spreekt van één van de beste uitvindingen ooit. Maar daar ben ik het absoluut niet mee eens. De metro is verre van één van de beste uitvindingen ooit. Ik haat de metro.

De kleine wiebelende treintjes die met een zeer onveilige snelheid door de krappe tunneltjes razen. Echt totaal niet mijn ding. Ik loop nog liever over de vuilnisbelt dan dat ik de metro neem. Er is wel iets wat de metro en de vuilnisbelt gemeen hebben. Het stinkt er. Alhoewel het in de metro eerder naar urine ruikt en op de vuilnisbelt naar verrot voedsel. Al die factoren, de krapte, de kleine tunneltjes en de stank, maken de metro één van mijn minst favoriete dingen op de hele wereld. De kleine treintjes mogen er dan hypermodern uitzien, met hun flatscreens die alles wat er te weten valt over de metro laten zien en hun witte gestroomlijnde buitenkant, maar van binnen is er al die jaren niets verandert. Het stinkt in sommige metrostellen nog steeds en het volk wat de metro neemt is nog steeds hetzelfde.

Het is ook altijd druk in de metro, nog één van de vele nadelen die aan het vervoersmiddel zitten. Het maakt niet uit wanneer je de metro neemt; het is er altijd druk. Dan sta je ook nog eens opgepropt als sardientjes in blik in het stinkende treintje. En geloof me dat maakt de hele ervaring er niet beter op. Maar jammer genoeg ben ik net zoals een groot deel van Monagar, de hoofdstad van ons land en mijn huidige woonplaats, verplicht om de metro te nemen omdat de alternatieven duurder zijn. De bus en de auto zijn vervoersmiddelen voor de wat rijkere bewoners van Monagar en de Bevoorrechten, die vaak ook rijk zijn. Ondanks dat de meeste Bevoorrechten de metro niet nemen, kom je die toch regelmatig tegen. De metro lijkt voor iedereen die zich er niet te goed voor voelt het ultieme vervoersmiddel.

Net zoals de metro is de wereld de afgelopen decennia flink verandert. Van vrede naar oorlog en toen weer terug naar vrede. Landen viel uit elkaar en nieuwe landen ontstonden. Dictaturen vielen en democratieën ontstonden, en omgekeerd. En dat alles in een sneltreinvaart. En toen de wereld weer een beetje stilstond, moesten we iets proberen te maken van wat er over was. We hadden de laatste oorlog dan wel gewonnen, maar zonder dat we het doorhadden kwam er een nieuw vijand ons leven binnengekropen en van deze zouden we het gevecht echt gaan verliezen.

Onze nieuwe vijand was technologie. Het sloop stiekempjes ons leven weer in en versterkte zijn positie daar. We gingen er steeds meer op steunen en voor sommige mensen was technologie helemaal geen vijand, eerder een vriend. Het maakte in ieder geval het leven stukken makkelijker.

De technologie dook op iedere hoek van de straat en werd nog groter dan voor de oorlog. Er werden steeds meer nieuwe uitvindingen gedaan die de maatschappij compleet veranderde. Mensen stoppen met koken want je gooide alles in de blender en die zorgde dat er een goede smoothie uitkwam die compleet veilig was om te drinken en ook nog eens lekker. Net zoals dat het metronetwerk zich ooit uitspreidde onder de steden door, zo werd het netwerk van technologie ook met de dag groter.

Maar technologie is voor mij eerder een vijand dan een vriend. De mensen werden zo gek van de technologie dat ze hun zielen aan de duivel zouden willen verkopen om de allernieuwste gadget te kunnen krijgen. Maar hun zielen verkopen aan de duivel ging wel een beetje ver. Ze verkochten in plaats daarvan hun rechteroog. Nou, eigenlijk ruilden ze het in voor een betere mechanische versie.