Bevoorrecht

Hoofdstuk 10: Ik faal in vluchten...

Ginny

Oké, de afgelopen dagen heb ik een wijze les geleerd. Wegrennen van je problemen lost niets op, echt helemaal niets. Het heeft niet opgelost dat ik zonder dat ik het wilde een vriend heb gemaakt en het loste zeker niet op dat ik nu gezocht word voor inbraak, illegale inwoning en huisvredebreuk, wat huisvredebreuk dan ook mag zijn. Eigenlijk wist ik al dat wegrennen je problemen niet oplost, het is één van die dingen die ze in je rammen op de kleuterschool. Maar ik geef toe, wegrennen heeft tot nu toe altijd geholpen. Als zich ergens een probleem voordeed, rende ik weg en verdween. En samen met mij verdween dat probleem ook vaak. Maar kennelijk vond het lot dat ik nu echt op moest groeien en volwassen met mijn problemen om moest gaan. In plaats van oplossen, heeft wegrennen mijn problemen alleen nog erger gemaakt. Oh, ik vergeet nog wat. Ik word niet alleen gezocht voor inbraak, illegale inwoning en huisvredebreuk, ik word ook nog gezocht door de Koninklijke Garde. En dat is linke soep. De Koninklijke Gardisten zijn Zwitserse Gardisten, maar dan zonder de lelijke pakjes en 100x zo eng en intimiderend. Van jongs af aan getraind en alleen de allerbeste Bevoorrechten mogen zich bij de Garde voegen. Het zijn van die spionnen zoals je ze vroeger in films zag. De allerallerbeste en ze hebben overal oren en ogen. En als ze je zoeken, dan vinden ze je. Dus ja... Goed gedaan, Ginny! Binnen een dag heb je leven helemaal verpest. Welke idioot rent er dan ook weg voor agenten? Het gaat waarschijnlijk ook niet lang meer duren voordat ze erachter komen dat ik Bevoorrecht ben en dan word ik voor een derde ding gezocht. De vooruitzichten zijn dus alles behalve rooskleurig.

De afgelopen dagen zijn ook niet rustig verlopen. Ik ben verbaasd dat ik überhaupt weg ben gekomen uit Monagar. Seconden nadat ik op de vlucht ben geslagen moet mijn gezicht op iedere SkyLink in ieder geval de stad te zien zijn geweest. Het appartement ligt vlakbij het Centraal Station van Monagar en het was niet moeilijk om de agent af te schudden in de menigte voor het station. Kennelijk leek het de agent niet logisch dat ik de trein zou pakken om de stad te verlaten, want hij is me niet achterna gekomen en ik kon vrij simpel op de trein springen. Ik had in al mijn haast natuurlijk geen tijd om een kaartje te kopen en ik moest me ergens verstoppen zodat ik niet gecontroleerd zou worden. En zodat niemand het zou opvallen dat er een voortvluchtige in de trein zat. Het was een drie uur durende zeer ongemakkelijke rit. Een kleine tip voor als je je wil verstoppen in een trein, ga dan niet onder het bagagerek zitten. Bij iedere hobbel of wissel knallen er koffers tegen je aan en aan het eind van de reis voel je je alsof je zojuist gepureerd ben. Hoe ongemakkelijk de rit ook mag zijn geweest, ik ben inmiddels wel ver weg van de stad en hopelijk ver van de politie en de Koninklijke Garde. Na drie uur had ik schoon genoeg van mijn ongemakkelijke schuilplaats en besloot ik bij het eerstvolgende station uit te stappen. Ik probeerde subtiel achter de koffers vandaan te kruipen toen ik voelde dat de trein vaart minderde om te stoppen bij het station. Maar kennelijk heb ik iets gedaan om Vrouwe Fortuna's wraak te verdienen want dat ging alles behalve soepeltjes. Toen ik bijna achter de koffers vandaan was gekropen, bleef ik met mijn voet achter een weekendtas hangen en viel ik plat op mijn gezicht en belangrijker nog met een luide plof op de grond van de coupé. Alle hoofden draaide tegelijk naar me om. Net op dat moment stopte de trein en sprong ik eruit. Voor zover was deze vlucht verschrikkelijk gegaan.

En nu sta ik hier in the middle of nowhere op het platteland van de Nederlandse provincie. Het is een koude avond en ik haal mijn rugtas van mijn rug. Hij zit nog onder het stof van de explosie in metro. Als ik hem opendoe, vind ik niet veel nuttigs, alleen een hele hoop schoolboeken. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Wie gaat er dan ook op de vlucht zonder een warme jas en extra eten?! Voor iemand die al jaren onverwachts verhuist, ben ik vandaag wel heel stom geweest. Ik hoor op dit soort dingen voorbereid te zijn. Na mijn schoolboeken te hebben gedoneerd aan een prullenbak, spreid wat er over is van de inhoud van mijn tas uit over het bankje waarop ik ben gaan zitten. Een portemonnee met twee identiteitskaarten en verder niet veel nuttigs. Eén identiteitskaart op naam van Fiona Snow en één op naam van Genevieve Vermontier. Ik gooi die van Fiona op het spoor zodat de eerstvolgende trein hem kan overrijden en er hopelijk niets van overblijft. Het ziet er maar uit dat ik noodgedwongen die van Genevieve moet gaan gebruiken. Het is een tijd geleden dat ik de naam die mijn ouders me hebben gegeven heb gebruikt. Genevieve, ik snap trouwens niet waarom mijn ouders me zo hebben genoemd. Het betekent eerlijk en ze hadden geen slechtere naam voor me kunnen kiezen. Ik lieg de hele dag. Ik lieg over mijn naam, mijn afkomst en wat ik ben. Mijn ouders noemde me eigenlijk nooit bij mijn volledige naam, ze noemde me altijd Ginny. Aan het zijn van Genevieve zit één probleem: Genevieve is een officieel geregistreerde Bevoorrechte. Zelfs toen Bevoorrecht zijn voor kinderen nog illegaal was, stond ik al geregistreerd. Dat is het enige nadeel van het smoesje dat mijn ouders hebben gebruikt om te zorgen dat ik geen prothese moest. Ik moet er dus weer als een Bevoorrechte uit gaan zien. Met een dubbel gevoel haal ik de lens uit mijn rechteroog. Ik knipper een aantal keer met mijn ogen, maar het voelt raar aan om geen lens in te hebben. De lens is gemaakt om niet vies te worden en lang mee te gaan, dus de laatste keer dat ik hem niet in had, was een jaar geleden. Het niet dragen van de lens zorgt niet alleen voor een raar gevoel, de wereld gaat er ook raar door uitzien. De lens had twee functies. Hij verborg mijn echte oog en hij corrigeerde ook mijn oogafwijking. Ik vind het wel grappig dat een oogafwijking de reden is dat ik nog twee ogen heb en dat een paar jaar later ik ook echt een oogafwijking kreeg. Ik kan simpelweg niet goed zien zonder de lens. Maar ik ben altijd voorbereid voor als ik hem verlies of er iets mee gebeurt. Ik heb mijn bril altijd bij me. Maar nu heb ik liever een jas dan een suffe bril. Hoe kan ik er wel aan hebben gedacht om mijn bril mee te nemen, maar geen spullen voor andere noodgevallen. Ik zit inmiddels te trillen op het bankje. Het wordt hoog tijd om een plek voor de nacht te gaan zoeken, waar ik een dak boven mijn hoofd heb en waar het hopelijk warm is.

Het blijkt nog best een uitdaging om als Bevoorrechte niet op te vallen hier. Ik heb een slecht dorp uitgekozen. Er zijn hier geen andere Bevoorrechten en kennelijk komen hier ook bijna nooit mensen uit de stad. Ondanks dat het rond etenstijd is, lopen er nog best veel mensen over straat. En ze kijken allemaal naar me. Normaal gesproken zou ik met mijn hoofd omlaag en mijn capuchon op hebben, maar een Bevoorrechte zou zo nooit rond lopen. Ik voel me te bekeken en sla de eerst volgende steeg in. En natuurlijk kan niets goed gaan vandaag, want ik botst vol tegen iemand aan. Ik gebruik mijn gebruikelijk strategie en mompel "Sorry" en probeer weg te lopen. Een hand pakt mijn arm en verhindert me van vluchten. Ik kijk degene aan waartegen ik ben aangelopen en wens meteen dat ik dat niet gedaan had. Ik kijk recht in het gezicht van een agent. "Goede avond, mevrouw. Bent u oké?" Ik knik. De agent bestudeert mijn gezicht en ik zie het glas van zijn SkyLink oplichten, hij is bezig om een achtergrondcheck te doen. "Kunt u een momentje wachten voordat u uw reis vervolgt. U komt me bekend voor." Ik raak in paniek, maar probeer mijn gezicht in de plooi te houden. Echt geweldig dit. Hij gaat me herkennen. Maar ik moet nu niet gaan paniekeren. Maar bij de gedachte aan de strenge gezichten van de Koninklijke Gardisten en de agenten, kan ik mijn paniek nauwelijks in bedwang houden. Dan gebeurt iets wat ik niet had verwacht. Een stuk hemel valt naar beneden en landt bovenop de agent. De agent stort ter aarde onder het gewicht. Achter de agent wordt een koelkast van een man zichtbaar en alle haartjes in mijn nek gaan rechtop staan. Tot overmaat van ramp is Meneer Koelkast niet alleen en worden er nog twee mannen van dezelfde omvang zichtbaar in de straat. Ze kijken me allemaal aan. Ik moet toegeven dat het best een rare scene moet zijn als iemand nu door de straat zou lopen. Drie koelkasten van mannen, een Bevoorrecht meisje, wat inmiddels staat te trillen van de angst en de kou, en een bewusteloze agent, die zoals ik nu beter kan zien, verplettert is door een piano. Kennelijk konden Meneer Koelkast en zijn mede koelkasten niets originelers verzinnen om iemand mee te verpletteren. Dus hier heeft mijn vluchtpoging me gebracht. Ik begin te denken dat ik misschien beter bij Oliver in Monagar had kunnen blijven. Kon deze dag nog rampzaliger worden??

-------------------------------------------------------------------------------------------

Author's Note

Ik was hiervoor getagd door 

Hier komen 5 dingen over mezelf: 

1) Ik ben zestien jaar;

2) Ik ga naar 5 gymnasium;

3) Ik ben extreem perfectionistisch ( dat betekent dat Bevoorrecht waarschijnlijk nog wel een aantal keer herschreven gaat worden);

4) Ik rijd scooter;

5) Ik heb het concept voor Bevoorrecht om drie uur 's nachts bedacht, want 's avonds en 's nachts heb ik het meeste inspiratie;

Ik kan echt geen 15 mensen taggen, maar ik tag  !!

-Laura