Karanlık Çete

10.BÖLÜM: "TEHDİT"

Merhaba :) İYİDE OLSA KÖTÜ DE OLSA, EMEK EMEKTİR. GİTMEDEN ÖNCE YILDIZI DOLDURMAYI UNUTMAZSANIZ VE 'EŞSİZ' YORUMLARINIZI ESİRGEMEZSENİZ ÇOK SEVİNİRİM. ÇÜNKÜ İNSANI YAZMAYA TEŞVİK EDİYOR :) ŞUANDA BURADA OLUP, KİTABIMI OKUDUĞUNUZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM :) ♥∞

Bu bölümü hikayemi asla yalnız bırakmayan Tayvilorni  ye ithaf ediyorum:)
Ve _isimsiz_kralice sende iyiki varsın...
●

Şanssızlık. Kendini bana üç kelimeyle tanıt derseniz, üçü de şanssız olurdu sanırsam. Bu hayatta istediğim şeyler için hep çok çaba sarf etmişimdir. Elimdekilerin değerini bilip, fazlasına göz dikmemişimdir. Ona rağmen bu acımasız hayat benim gibi birine bile acımayıp, elimde olan her şeyi, ne var ne yoksa bir bir aldı. Ailemi, arkadaşlarımı, sevdiklerimi, her şeyimi. Oysa her zaman elimdekilerin değerini bilip, onlarla yetinmesini de bilmiştim. Ama hayat böyleydi. Acımasızdı. Ve her zaman, kötüler kazanırdı. Bir kitapta veya bir filmde  can bulmayı çok isterdim. Çünkü bu mümkün olsaydı, orada hep iyiler kazanır, adalet yerini bulurdu. Ama  bizim dünyamız öyle değildi. Bu lanet dünyada cebin doluysa, güçlü oluyorsun. Bu hayatta, kötüysen kazanıyorsun.

Ve ben, hiçbir zaman kazanamamıştım. Önce kardeşim gibi olan kuzenimi, daha sonra tek dostumu kaybettim. Bunlardan hemen sonra da ailemi. Ama bu olanlara rağmen isyan etmedim. Bu yaşadıklarıma rağmen kendimi kaybetmedim. Çünkü eğer kendimi kaybedersem ve beni üzenlerden intikam alırsam, bu dünyada kimsenin yatacak yeri olmaz. Allah affetse, ben affetmem!

●  

Acı. Hissettiğim tek şey acıydı. Çok kan kaybettiğime emindim. Şuan da ihtiyacım olan tek şey birkaç litre suydu. Sanki günlerdir susuz kalmış gibi hissediyordum. Gözlerimi aralamaya çalıştığımda başarısız oldum. Kirpiklerimi tutkalla yapıştırmışlar gibi hissediyordum. Etrafımdaki sesler oldukça boğuktu ama buna rağmen en ufak bir ses bile rahatsız ediyor,beynimde yankılanıyordu. 

"Hadi artık! Sürsene şu siktiğimin arabasını hastaneye!" diye bağıran Okan'ın sesini duymamla bir nebze de olsun rahatladım. Onun yanımda olduğunu bilmek bana iyi hissettiriyordu. Her ne kadar o da bu belalara, suçlara, günahlara ortak olsa da...

"Ne saçmalıyorsun? Onu hastahaneye götürebileceğimizi mi sanıyorsun?" dedi tanıdık bir ses. Yüksek sesle konuşmaları, beynimi matkapla deliyorlar gibi hissettiriyordu.

"Ne diyorsun sen Ayaz? Ölsün mü lan kız? Sizin yüzünüzden çekmediği kalmadı kızın!" diye bağırdı Okan bir kez daha. Sesi titrek çıkmıştı. Şuan da onun kollarında kanlar için de yatıyor olmam ona eminim ki kendini kötü hissettiriyordur. Asıl merak ettiğim Batuhan'ın şuan da vicdan azabı çekip çekmediğiydi. O vicdan yoksunu herif beni vururken hiç mi  acımamıştı bana? Ne diye soruyorsam kendime. Adı üstünde, vicdan yoksunu.