Mr. Harry Potter is a D.I.C.K

Rozdział 13 +18

Rozdział 13

- Czemu masz taką minę? - Spytała Ginny, dosiadając się do Hermiony w pokoju wspólnym. - Nie przeszło mi to, że wybierasz przyjaźń Harrego, zamiast naszej, ale widzę, że coś jest nie tak. Od dwóch dni, z nikim nie rozmawiasz, albo siedzisz w bibliotece, albo w swoim pokoju. Jak już usiądziesz w pokoju wspólnym, to wpatrujesz się w ogień, jak zahipnotyzowana. - Wyjaśniła, ale nie mogła powiedzieć nic więcej, bo starsza gryfona rzuciła się jej na szyję, wtulając się mocno w szyję.

Ginny poczuła jak łzy przyjaciółki moczą jej ramie.

Trwało to dłuższą chwilę, aż w końcu rudowłosa odsunęła ją odrobinę i zapytała.

- Co „On" zrobił? - Czekała kilkanaście sekund, ale widząc, że nie będzie reakcji dodała. - Weź się w garść, jesteś w Domu Lwa, a nie jakimś płaczliwym wężem. -

- To czemu węże tak rzadko płaczą, kiedy lwy ciągle mają powód do łez? - Spytała retorycznie Hermiona, ale Ginny ucieszyła się, że udało jej się wydobyć z niej głos.

- Ponawiam, co zrobił ten... - Powstrzymała się od określenia Harrego tak jak zamierzała.

- W sumie to nic. Całował się z dość słabo ubraną Romildą. - Odpowiedział cicho.

- Kpisz ze mnie? - Twarz rudej dziewczyny wykrzywił grymas złości i zawodu. - Ale czemu się tym tak przejęłaś? -

Hermiona zrobiła przerażoną minę. Nie chciała kłamać, bo Ginny najwyraźniej zaczynała rozumieć, ale bała się powiedzieć jej prawdę. W końcu rozejrzała się po pokoju, sprawdzając kto jest w pobliżu.

- Ginny przepraszam. - Zaczęła i opowiedziała jej o tym, jak Harry zaczął ją całować w pociągu, w swoim łóżku, jak szeptał do niej, jak spetryfikował ją w jej łazience.

- I po tym nadal mu ufasz? - Zapytała z niedowierzaniem rudowłosa. - Zwłaszcza po tej łazience? -

- Nie zrobił nic, a mógł. Mógł zrobić i wymazać mi pamięć. - Powiedział, ale już rozumiała, że to błąd.

- A skąd pewność, że tego nie zrobił? -

- Nie mam takiej pewności Ginny. Czuję, że nie zrobiłby tego. - Odpowiedziała cicho.

- Czy ty się w nim zakochujesz? Myślałam, że podoba Ci się mój brat. - Zapytała najmłodsza z Weasleyów.

- Bo tak było, ale Ron, jest taki nieśmiały, mało pewny siebie. Zachowanie Harrego było tak odmienne, od moich wyobrażeń, o relacji, jaką można mieć z chłopakiem, że pociągało mnie to. A potem zrozumiałam coś innego. Rozgryzłam co on planuje i... - Przygryzła wargę. - Nie mogę ci powiedzieć. Wybacz. Chcę, żeby on mi zaufał, żeby miał kogoś, kto go wesprze mimo wszystko, a nie odzyskam jego zaufania, zdradzając to co on chce zachować w tajemnicy. -

- Ok. Nie rozumiem dlaczego on tak postępuje, ale rozumiem twoje zachowanie. Nie odpowiedziałaś mi. Zakochałaś się w nim? - Ciągnęła Ginny.

Hermiona popatrzyła na nią wystraszonymi oczami.

- Tak. - Odpowiedział jednym słowem, czekając na wybuch.

Najwyraźniej się przeliczyła, bo ruda, tylko pokiwała powoli głową.

- Ok. Gdyby zachowywał się normalnie, to pewnie była bym zła, ale obecnie nie chcę z nim być. Nie odstraszył ciebie, ale na mnie podziałało. Mam tylko nadzieję, że cię nie skrzywdzi. - Powiedziała w końcu. - Nie patrz tak na mnie. Ja nie byłabym gotowa stać przy nim wobec wszystkich i mimo wszystko. Nie wiem, czy to wynik waszej przyjaźni, ale jeśli jedna z nas miałaby go nawrócić na dobrą stronę, to chyba ty masz więcej determinacji. - Dodała ledwo mówiąc, z powodu duszącego uścisku, jakim obdarzyła ją Granger.