Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016

Κεφάλαιο 64

Αλεξ's pov

Η όψη του άδειου σπιτιού με αναστάτωσε όταν πέρασα τα κλειδιά στην γαμημένη τρύπα και άνοιξα την κωλόπορτα.

Τώρα;

Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το υπνοδωμάτιο. Κάθομαι στο κρεβάτι που εδώ και πολλές μέρες σκέπαζε με τα παπλώματα του έναν καταδικασμένο έρωτα.

Ας μην γίνομαι γλυκανάλατος.

Τελείωσε.

Ενώ κάθομαι κοιτώντας αδιάφορα το δωμάτιο, το μάτι μου πέφτει στην γωνία της ντουλάπας σε ένα ξεχασμένο ρούχο, που σίγουρα δεν είναι δικό μου.
Είναι ένα γαλάζιο μπλουζάκι, από εκείνα που της άρεσε να φοράει.

Το σηκώνω απ το ξύλινο πάτωμα και το φέρνω κοντά στο πρόσωπο μου, να πάρω μια τζούρα από εκείνη.

Το άρωμα της είναι φρέσκο ακόμα στο ύφασμα, έτσι η δόση μου είναι αρκετή για τώρα.

Μα γίνομαι πάλι γλυκανάλατος, και έχουν περάσει μόνο μερικά λεπτά από την τελευταία φορά που την είδα.

Σέρνομαι ως το σαλόνι, ανοίγω το συρτάρι του κομοδίνου, που είχε να ανοιχτεί από όταν την γνώρισα. Αρκετό καιρό πριν.

Ποτέ δεν έμαθε, ποτέ δεν της το είπα. Ποτέ δεν της ανέφερα το γεγονός ότι πριν την γνωρίσω, κάθε γαμημένη φτηνή ουσία που υπήρχε στο μαύρο εμπόριο, καταναλωνόταν από μένα. Είχα δοκιμάσει κάθε γαμημένο ναρκωτικό. Και δεν σταματούσα.
Ήμουν χαμένος, παραδομένος στην μαστούρα. Όλα τα βαποράκια ξέρουν το όνομά μου.

Κάθε φορά πριν κάνουμε κάποιον "βανδαλισμό", μερικοί στην συμμορία φερναμε από κάποια ουσία. Και τις δοκιμάζαμε όλες. Βέβαια κάποιοι επέλεγαν να μη δοκιμάζουν, μερικές φορές κι εγώ.

Όταν την γνώρισα όμως, απλά σταμάτησα. Δεν ήταν καν δύσκολο, δεν χρειάστηκε προσπάθεια.
Επειδή βρήκα έναν καινούριο, μεγαλύτερο εθισμό, πιο εύκολο για να μαστουρώνω. Εκείνη.

Κοιτάζω για λίγο το περιεχόμενο του συρταριού, και αναρωτιέμαι αν αξίζει να πέσω πάλι στα σκατά.

Και βέβαια άξιζει. Αξίζει να καταστραφω για κείνη.

Όχι. Δεν θα μαστουρώσω για αυτήν. Θα το κάνω για μένα.
Είμαι ο παλιός, καλός Άλεξ.

Παίρνω τον μαύρο καπνό στα χέρια μου και στρίβω ένα γαμημένο ναρκωτικό. Σκέφτομαι για λίγο πώς θα αντιδρούσε η γιαγιά μου αν καπνιζα μαύρο μες το σπίτι της και χαμογελάω αρρωστημένα. Εντάξει γιαγιά. Θα το κάνω έξω.