"Αποφάσισα κάτι, με το οποίο ξέρω πως θα διαφωνήσεις κάθετα αλλά θα το κανω ετσι κι αλλιώς",ανακοίνωσα όσο πιο αποφασιστικά μπορούσα, τα πράσινα μάτια του στριφογυρισαν και αναστέναξε περιμένοντας να ακούσει.
"Θα ειδοποίησω τους δικούς σου",ξεφούρνισα. "Δεν υπάρχει περίπτωση",κούνησε το κεφάλι αρνητικά. "Άλεξ. Είναι οι γονείς σου και σ'αγαπάνε ο,τι κι αν έγινε. Και ένας πυροβολισμός δεν είναι κάτι απλό.",πρόβαλλα τα επιχειρήματα μου αν και ήξερα ότι δεν τα άκουγε καν.
"Δεν γουστάρω να τους δω, η συζήτηση τελείωσε".
"Κάνεις σαν μωρό. Έψαξα και βρήκα το κινητό της μητέρας σου. Θα την καλέσω",βγήκα απ το δωμάτιο για να αποφύγω τον τσακωμό μας. Είχα αποθηκευμένο τον αριθμό της που μου τον είχε δώσει η γιαγιά του, καθώς πριν πεθάνει μου είχε ζητήσει να προσπαθήσω να επανενωθεί ο Άλεξ με τους δικούς του. Και αυτό είναι που θα κάνω.
Διστασα για αρκετά λεπτά κοιτάζοντας την οθόνη, ύστερα αποφάσισα να μη χάνω καιρό και κάλεσα.
Χτύπησε αρκετές φορές μέχρι που μια αυστηρή γυναικεία φωνή το σήκωσε.
"Παρακαλώ;", είπε και προσπάθησα να βρω τη φωνη μου.
Έχω ξανασυναντήσει τους γονείς του και αυτό που μου έμεινε απο κείνους είναι η αυστηρότητα κι η σοβαρότητα που τους περιέβαλε.
"Καλησπέρα σας", ειπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.
"Είμαι η Καμέλια, δεν ξερω αν με θυμάστε... Η κοπέλα του Άλεξ",εξήγησα διστακτικά.
"Ναι, σε θυμάμαι. Είναι ολα καλά;", ρώτησε με μικρή δόση ανησυχίας.
"Βασικά...όχι και τόσο. Ο Άλεξ είχε ενα ατύχημα. Πυροβολήθηκε και είναι στο
Νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Μην αγχώνεστε, δεν κινδυνεύει η ζωή του, απλά σκέφτηκα πως θα έπρεπε να σας ενημερώσω.", ειπα και ακολούθησε σιωπή για λίγα δευτερόλεπτα.
Με ρώτησε κάποιες λεπτομέρειες για τον τραυματισμό και για το Νοσοκομείο και ειπε πως αύριο κιόλας θα ερχόταν με τον πατέρα του Άλεξ.
Με ευχαρίστησε που την ενημέρωσα και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Ήξερα πως θα θυμώσει αλλά έπρεπε να το κάνω.
___________________
"Σε λίγο οι δικοί σου θα είναι εδω",αποφάσισα να του το ανακοινώσω σήμερα ώστε να αποφύγω ακραίες αντιδράσεις.
"Τι; Πλάκα μου κάνεις;",είπε θυμωμένα.
"Όχι,και κάτσε ήρεμος γιατί θα πονάς",τον έσπρωξα απαλά να ξαναακουμπησει στο κρεβάτι.
Σε λιγο η πόρτα ακούστηκε να χτυπάει και μεσα μπήκαν οι γονείς του. Συνέχιζαν να είναι επιβλητικοί κι ας μη φορούσαν τις αστυνομικές στολες τους.
"Καλησπέρα","Γεια σου Καμελια", είπανε και οι δύο κι εγω χαμογέλασα.
Έπειτα τον πλησίασαν κι εγώ πήγα δίπλα του για να τον ηρεμώ.
"Δεν ήθελα να έρθετε", είπε αμέσως.
"Το ξέρουμε. Αλλά δεν μπορούσαμε να μην.", η μητέρα του τον κοιτούσε με πόνο, βγάζοντας λίγο την σοβαρή ανέκφραστη μορφή της.
YOU ARE READING
Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016
Teen Fiction*Η συνέχεια του βιβλίου Ένας Αναρχικός *περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. |Το δεύτερο μέρος θα είναι ακόμα πιο ανατρεπτικό, απολαυστικό και πλούσιο σε συναισθήματα από το πρώτο. Η συγγραφέας υπόσχεται πως θα κάνει τις καρδιές σας να χτυπαν...
