Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016

Κεφάλαιο 73

Παρατήρησα πως η τελευταία μου πρόταση τον προβλημάτισε, επειδή η κίνηση του να βάλει το κεφάλι του στα χέρια του δείχνει προβληματισμό.

Ήθελα να σηκωθώ και να φύγω, εξάλλου μετα απο μια πρόταση εξοδου σαν αυτην, προϋποθέτει δυναμικο κλείσιμο της συζήτησης.

Όμως δεν εφυγα. Και εκείνος έβγαλε το κεφάλι απο τα χέρια του και με κοίταξε, το σώμα του είχε κλίση προς τα μπροστά μιας και στήριζε τους αγκώνες του στα γόνατα του.
Στα χέρια του διακρινόταν εύκολα οι φλέβες, ανάμεσα στο μαύρο μελάνι που αποτελούσαν τα τατουάζ του.
Τον κοιτούσα ασταμάτητα κάνοντας προσπαθειες να νιώσω στο 100% την παρουσία του, να απομνημονευσω κάθε σημείο πάνω του ώστε να μπορώ να τον φέρνω στο μυαλό μου για οσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, πριν ξεχάσω την όψη του.

Το βλέμμα του που εδώ και δύο λεπτά δεν ειχε φύγει απο πάνω μου, έδειχνε πως ίσως και εκείνος προσπαθούσε το ιδιο. Να με θυμαται.
Ένιωθα να καίγομαι καθώς οι ματιές μας είχαν κολλήσει η μια στην άλλη, εγώ κοιτούσα χαμηλά, εκείνος είχε στρίψει προς το μέρος μου για να με κοιτάζει εύκολα.
Και εκείνη τη στιγμή δε χρειαζόταν λέξεις. Τα βλέμματα μας τα έλεγαν όλα.

Σήκωσε τον κορμό του και ακούμπησε την πλάτη του στο παγκάκι. Έσπασε την οπτική μας επαφή και κοίταξε τον ουρανό, φαινοταν να σκέφτεται.
Ήθελα πολύ να μαθω τι σχεδιαζε να πει και όταν τα χείλη του άνοιξαν ελαφρά, ήλπιζα πως θα μιλήσει.
Και το έκανε.
"Μου γαμας το μυαλό, μα τον Θεό που δεν υπάρχει"
"Σταματα, δεν μπορείς να ξες αν υπάρχει",απαντάω θιγμενη.

"Δεν θα το συζητήσουμε αυτό τωρα. Τώρα το μονο που θελω είναι να σε φιλήσω τόσο άσχημα που θα ματώσουν τα χείλη σου.", έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικο μου και προσπάθησα να θυμηθώ πως αναπνέουν.

Ο Σταύρος. Ο ενας χρόνος πόνου.
Σηκώθηκα ορθια. "Φεύγω",είπα προσπαθώντας να μείνω ανεκφραστη.
Σηκώθηκε κι αυτός, κοιτώντας χαμηλά σε μένα. Γύρισα την πλάτη μου αλλά με τράβηξε απο τη μεση. Δεν γύρισα. "Άσε με να σε φιλήσω",ψιθύρισε στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη.
"Όχι",το να μην τον κοιταζω κάνει λιγο πιο εύκολη την άρνηση μου αλλά μετά με μια του κίνηση με γυρίζει, αναγκάζοντας με να δω το πρόσωπο του. Το σκουλαρίκι στο φρύδι του γυάλιζε κάτω απ το χαμηλό φως του πάρκου, όπως και τα πράσινα μάτια του.

"Σ'αγαπάω", είπε και ορκίζομαι πως άκουσα το κρακ της ψυχής μου. Το είχε ξαναπεί, αλλα να το ακούω τώρα, μετα από τόσο καιρό, έτσι, σπάει το μεσα μου. Αναστέναξα. "Αλεξ"
"Τι ώρα φεύγεις αύριο;",με ρωτάει.
"3 το μεσημέρι",λέω.
"Μείνε μαζί μου ως το πρωι". Θεέ μου. Αυτή είναι τόσο καταπληκτική ιδέα. Θέλω τοσο πολυ να μείνω μαζί του μέχρι το πρωι. Αλλά.