Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016

Κεφάλαιο 78

Όταν το φως που έμπαινε αμυδρά στο δωμάτιο με ξύπνησε, ο Άλεξ κοιμόταν ακόμα, βαθιά.
Τεντώθηκα στο κρεβάτι και σηκώθηκα.
Πήγα στην κουζίνα έχοντας στο μυαλό μου να φτιάξω ένα ωραίο πρωινό αλλά το σπίτι ήταν κυριολεκτικά άδειο από τρόφιμα.
Οπότε σκεπτόμενη πως ο Άλεξ δεν θα ξυπνήσει σύντομα, βγήκα από το σπίτι ώστε να βρω το κοντινότερο σούπερ-μάρκετ.
Περπατούσα γυρω στα 15 λεπτά όταν βρήκα επιτέλους ένα και μπήκα μέσα.
Δεν είχα και πολλά χρήματα, έτσι πήρα τα αναγκαία όπως γάλα,ψωμί και δημητριακά.

Πλήρωσα στο ταμείο χαρούμενη που δεν είχα καμία απρόοπτη συνάντηση αλλά μάλλον βιάστηκα να χαρώ επειδή βγαίνοντας έπεσα κυριολεκτικά πάνω στην Άννα.
"ΚΑΜΕΛΙΑ;",είπε με την πιο σοκαρισμένη φωνή-έκφραση που έχω ακούσει-δει.

"Άννα!",λέω με ενθουσιασμό και την αγκαλιάζω. "Είσαι Αθήνα και δεν είπες τίποτα;",απορεί με θυμό. 
"Είναι πάρα πολλά, θα σου τα πω κάποια στιγμή. Δεν πήγα καν σπίτι, μη πεις τίποτα στους δικούς μου! Στον Άλεξ μένω",την ενημερώνω.
"Τι έγινε;",ρωτάει με περιέργεια.

"Θα σου εξηγήσω, φιλάκια",απομακρύνομαι πριν προλάβει να ρώτησει περοσσότερα.
Οταν φτάνω σπίτι ο Άλεξ ακόμα κοιμάται, οπότε ετοιμάζω με την ησυχία μου ένα ωραίο πρωινό.

Στις 12:30 άκουσα επιτέλους την πόρτα του δωματίου να ανοίγει.
Χρειάστηκε να μετατοπισω το βαρος μου στον πάγκο για να μην λυποθημισω ή κάτι τετοιο.
Φορούσε μόνο μια αθλητική, γκρι φαρδιά βερμουδα, και ο κορμός του ήταν γυμνος. Μπορεί να ήταν η ιδεα μου αλλα το σώμα του είχε γίνει πιο ωραίο, αν είναι αυτό δυνατό.

Είχα ξεχάσει τα τατουάζ στο στήθος και στο στομαχι, καθώς και τους καλοσχηματισμένους κοιλιακους του, το τέλειο V που δημιουργόταν στα άκρα του κορμού εκεί που άρχιζε το παντελόνι. Τα καστανόξανθα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα κι όμως έδειχναν το ίδιο υπέροχα.
Τα πράσινα μάτια του ήταν λίγο κοκκινισμένα απο τον ύπνο, το πρόσωπο του αψεγάδιαστο.

"Γαμώτο μου",λέει και τον κοιτάω παραξενεμένη.
"Τι;", αναρωτιέμαι. Δεν λέει τίποτα. Κάθεται στο τραπέζι και το ίδιο κάνω κι εγώ.

Αλεξ's pov

Μόλις ξύπνησα και δεν την βρήκα δίπλα μου, ήμουν σίγουρος πως είχε φύγει. Εξάλλου το ίδιο είχα κανει κι εγω, είχα φυγει χωρις αντίο.
Αλλά ήθελα να της μιλήσω και αυτή είχε φύγει; Γαμώ.
Πήγαινα πάνω κάτω στο δωμάτιο, πετούσα τα μαξιλάρια, ξεστρωνα τα σεντόνια. Έφυγε επειδή νόμιζε πως δεν θα τη συγχωρέσω και ισως πήγε να ολοκληρώσει ότι δεν προλαβε με τον φλώρο.
Πέρασα τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου απελπισμένος. Την προλάβαινα;