"Αν δεν σταματήσεις να με ενοχλείς και μείνω στην ανατομία θα πεθάνεις", του είπα γελώντας ενώ με γαργαλούσε. Έχουν περάσει 2 μήνες απ'όταν βγήκε από το νοσοκομείο και έχει αναρρώσει πλήρως.
Η αναζήτηση σπιτιού ήταν μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία για εκείνον, καθώς ήθελε να βρει ένα αρκετό καλό μα και οικονομικό. Πούλησε το σπίτι της γιαγιάς του όπως είπε πως θα έκανε και πράγματι μετακόμισε Θεσσαλονίκη. Για εμένα. Η αλήθεια είναι πως τον αμφισβητούσα κάθε φορά που έλεγε ότι θα το κάνει, καθώς ήξερα πως κάτι τέτοιο θα του άλλαζε τη ζωή και δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο.
Κι όμως, να μαι τώρα καθισμένη στο τραπέζι του σπιτιού του, με το φως του σχεδόν καλοκαιρινού ήλιου να εισέρχεται γλυκά στο διαμέρισμα.
Η επιλογή του σπιτιού έγινε από κοινού, επειδή παρά το ότι είναι δικό του χρειαζόταν την γνώμη μου οπότε του την έδωσα. Το να ψάχνω σπίτι με τον Άλεξ ήταν σαν να περπατούσα σε σύννεφα ευτυχίας. Και δεν ήθελα να χαλάσει με τίποτα.
Η όλη αναζήτηση και προσαρμογή τον έκανε να απέχει απ την αναρχική ζωή του, κάτι που με κρατούσε ικανοποιημένη και ήσυχη. Έτσι περνούσαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί, και δενόμασταν ακόμη περισσότερο.
Ο συγκάτοικός του είναι περίεργος. Είχα πει απ την αρχή στον Άλεξ να προσέξει πάρα πολύ το τι συγκάτοικο θα έχει, αλλά το σπίτι μας άρεσε πολύ,ήταν οικονομικό κι ο Μάικ τόσο τρελός που ο Άλεξ λατρεύει να τον κοροιδεύει και να γελάει μαζί του, που τον έχει συμπαθήσει κιόλας. Εγώ όχι. Νομίζω πως είναι ψυχάκιας. Κλείνεται με τις ώρες στο δωμάτιο του, μιλάει μόνος του και γενικά...είναι περίεργος.
"Τι ωραία που ήμασταν χωρίς τον Μάικ, γιατί γυρνάει;",σχολίασα ενοχλημένη κι ο Άλεξ γέλασε. "Εμένα μου έλειψε ο τρελάρας".
"Εμένα καθόλου!",είπα κι ο Άλεξ γελώντας ακόμα μου δάγκωσε τη μύτη.
"Γιατί δεν τον χωνεύεις;",απόρησε. "Μα δε βλέπεις ότι είναι τρελός;"
"Γαμάτος είναι,έχει πλάκα",ανταπάντησε.
"Καθόλου πλάκα, ειδικά όταν εμφανίζεται γυμνός από το πουθενά!",θυμήθηκα εκείνη τη φορά κι ανατριχιασα.
"Δεν ήξερε ότι εισαι εδω", τον δικαιολόγησε διασκεδάζοντας το. "Να σου πω ρε μωρό.", είπε μετά απο λίγο. "Μμμ",έκανα καθώς αποστήθιζα άλλη μια έννοια στην ανατομία.
"Αύριο έρχεται ο μαλάκας"
"Ναι,το γνωρίζω δε χρειάζεται να μου το θυμίζεις"
"Ωραία, άρα είναι η τελευταία μέρα που έχουμε την ησυχία μας να κάνουμε...φασαρία.",με πλησίασε έχοντας το τέλειο μισό χαμόγελο στο πρόσωπο του και ήξερα ήδη τι θα ακολουθούσε καθώς ποτέ δεν μου είναι εύκολο να αντισταθώ.
YOU ARE READING
Ένας Αναρχικός 2{Καμέλια} #wattys2016
Teen Fiction*Η συνέχεια του βιβλίου Ένας Αναρχικός *περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. |Το δεύτερο μέρος θα είναι ακόμα πιο ανατρεπτικό, απολαυστικό και πλούσιο σε συναισθήματα από το πρώτο. Η συγγραφέας υπόσχεται πως θα κάνει τις καρδιές σας να χτυπαν...
