I don't want to be his sister!

31~ Muziek Therapie

Chayenne pov

'Tuut.'

'Tuut.'

'Tuut.'

'Aaah! Wie heeft er een wekker op gezet?' Ik grinnik en rol uit mijn bed waardoor ik op de grond val. 'Ik.' Grinnik ik. 'Nee! Chayenne!' Schreeuwt Fiona terwijl de wekker door blijft gaan. 'Zet het uit!' Schreeuwt Autumn die zich oprolt onder haar deken. 'Rustig.' Grinnik ik en trek de stekker van de wekker uit.

'Waarom staat de wekker eigenlijk aan?' Vraagt Fiona en stapt uit bed. 'Omdat ik wil ontbijten.' Grinnik ik. Ze knikken beide en kleden zich om.

'Klaar?' Vraagt Autumn. Ik knik samen met Fiona en we wandelen door de gang naar de refter.

'Smakelijk.' Glimlacht één van de opdieners en zet een kan met koffie op tafel. We glimlachen naar haar en beginnen met ontbijten.

Als we klaar zijn en onze tanden gepoetst hebben wandelen we naar onze zaal voor de groepstherapie.

'Hai.' Zwaait Luca als hij ons ziet binnenkomen. We zwaaien naar hem en ik zie dat Autumn naar me knipoogt. Ik rol met mijn ogen en we gaan op de stoelen zitten.

'Zijn we er allemaal?' Vraagt Mona als ze rond kijkt. Komaan Mona zelf een blinde zou zien dat Jay er niet was. 'Jay is er niet mevrouw.' Zeg ik beleefd. Ze knikt en net als ze wilt vragen hem te gaan roepen komt hij binnen.

'Omdat het donderdag is weten jullie wat jullie te doen staat.' Glimlacht Mona Jay negerende. 'Wat bedoelt ze?' Vraag ik Autumn. 'Dat is een muziek dag Chayenne.' Onderbreekt Mona Autumn. 'Dat is eerder een rustdag.' 'Het is voor ontspanning.' Springt Luca haar bij en lacht zijn perfect rechte, witte tanden bloot. 'Wat is de bedoeling dan?' Vraag ik fronsend. 'Het is de bedoeling dat je discussieert over de tekst en vertelt hoe je je erbij voelt.' Ik knik en haal mijn schouders op. Dat moet nog wel lukken.

"I drove by all the places we used to hang out getting wasted."

Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken bij het horen van Calum zijn stem, zo dichtbij maar zo ver weg.

"I thought about our last kiss, how it felt, the way you tasted."

Ik slik bij elk woord dat hij uitspreekt en plooi mijn handen in elkaar.

"And even though your friends tell me you're doing fine."

Elk woord dat mijn brein verwerkt gaat als een echo. De kamer wordt kleiner en kleiner waardoor een scheut van paniek door mijn lichaam gaat.

"Are you somewhere feeling lonely even though he's right beside you? When he says those words that hurt you, do you read the ones I wrote you?"

Mijn hart begint sneller te slaan waardoor ik ook sneller adem. Ik probeer mijn gedachten bij de tekst te houden en probeer rustug te blijven maar het lukt me niet. Elke noot. Elk geluid. Elk woord. Mijn handen beginnen te zweten en mijn hart klopt in mijn hoofd waardoor ik wazige beelden zie.

Weer verkleind de kamer.

Ik probeer de rest niet te laten merken dat ik het moeilijk heb.

Een vel schuift over mijn oge, de beelden zijn terug. Ze flitsen voorbij zo snel als een een tornado die draait.

"I remember the day you told me you were leaving. I remember the make-up running down your face."

Bij het horen van Luke zijn stem houd ik het niet meer. Ik grijp naar mijn hoofd. Stemmen praten door elkaar en op de achtergrond blijft het liedje spelen.

"And the dreams you left behind you didn't need them?"

Het lied klinkt niet meer normaal, zoals het zou moeten. Het lijkt alsof Calum naast me staat en in mijn oor schreeuwt. Alsof hij kwaad is dat ik hel gedumpt heb. Alsof hij nog altijd intense haat voor me voelt.