Mutacja

Rozdział 23

Skarby, dzisiaj bez dedykacji ;/ Rozdział pisany na szybko, także przepraszam za błędy. Kocham was i dziękuję za ponad 11 k wyświetleń!

Po kilku minutach chodzenia w gruzach dotarliśmy do pierwszych drzew. Zaczęło się robić ciemno. Miałam wrażenie, że zaraz zasnę. Byłam wykończona dzisiejszym dniem.

Szliśmy dobre dziesięć minut przez las, a ja rozkoszowałam się zapachem unoszącym się dookoła, świerszczami, oraz całą resztą.

Znaleźliśmy się na polanie. Kilkanaście metrów przed nami stał czarny SUV. Doszliśmy do niego, a Christian otworzył drzwi od strony pasażera. Odwrócił się i mnie posadził. Wsunęłam się na siedzenie. Już sięgnął po pas bezpieczeństwa i chciał mnie zapiąć.

-Dam sobie radę.-powiedziałam i wzięłam pas z jego ręki.

Przez chwilę się zastanawiał, po czym skinął głową i zamknął drzwi.

Przeszedł na drugą stronę i wsiadł na miejsce kierowcy. Zapiął pas i jeszcze przez chwilę na mnie patrzył.

-Mia?

Spojrzałam się na niego.

-Tak?

-Na pewno wszystko dobrze?-zadał głupie pytanie.

-Mam otwarte złamanie w nodze, ale poza tym to wszystko okay.

Jego piękne oczy powędrowały do mojej nogi. Zacisnął usta w wąską linię, po czym się wyprostował i odpalił silnik. Wyruszyliśmy.

Oparłam głowę o okno i zaczęłam się wpatrywać w krajobraz za nim. Po jakimś czasie moje oczy się zamknęły. Zasnęłam.

Obudziłam się jakiś czas później, gdy Christian zaparkował swój samochód. Byliśmy w jakimś garażu. Zwykłym, ciemnym garażu.

Przetarłam oczy i spojrzałam na chłopaka.

-Christian?

-Tak?-Spojrzał mi w oczy.

-Gdzie jesteśmy?-Zapytałam.

-Zaraz się dowiesz.-powiedział zagadkowo i błysnął białymi zębami.

Coraz bardziej się bałam. A co, jeśli to pułapka? Przełknęłam ślinę.

Christian odpiął pas i wysiadł z samochodu. Zobaczyłam, że zmierza do mnie. Odpięłam pas i wyciągnęłam rękę, żeby otworzyć drzwi, ale mnie wyprzedził. O nic nie pytając znów wziął mnie na plecy i zaczął iść przez ciemny garaż. Po chwili natrafiliśmy na drzwi, które otworzył bez wahania.

-Mam prośbę.-powiedział.

-Jaką?

-Mów mi Chris.

Skinęłam głową. Nie chciałam już nic więcej mówić.

Chris wszedł na stopień. Wyszliśmy na korytarz. Skręciliśmy w prawo. Znaleźliśmy się w niewielkim, słabo oświetlonym salonie.

Na kanapie siedziała dziewczyna, mniej więcej w moim wieku.

Natychmiast wstała, gdy nas zobaczyła. Była niską brunetką o niebieskich oczach, w których skrywała się troska, strach i ból.

-Jak z nią?-zapytała Chrisa.

-Mogło być gorzej.-stwierdził chłopak.

Dziewczyna odetchnęła z ulgą.

-Nie licząc otwartego złamania w jej nodze.-dokończył.

Ulga natychmiast ulotniła się z jej twarzy, gdy zobaczyła moją nogę.

-Boże, połóż ją, co tak stoisz tumanie jeden!-krzyknęła.

-Tsaaa... Mia, to moja siostra, Laya.- powiedział Chris, po czym ruszył do kanapy, na której mnie położył. Laya podeszła do mnie i popatrzyła na moją nogę.

-Jest źle.-mruknęła sama do siebie. Zdziwiło mnie to, że jakby w ogóle nie zwróciła uwagi na moje oczy i skrzydła.

Po chwili spojrzała na brata. Podeszła do niego i walnęła go w pierś, przez co on wypuścił powietrze z płuc. Potem go przytuliła i wybuchnęła płaczem.

-Tak się o ciebie bałam...-mruczała.-Już myślałam, że coś się stało...

-Wszystko poszło zgodnie z planem.-powiedział.

Po kilku chwilach nie wytrzymałam.

-Czy ktoś mi w końcu wytłumaczy o co tu chodzi?-powiedziałam niespokojnie.-Co się stało z laboratorium? Kim jesteście? Co ze mną zrobicie?

Rodzeństwo spojrzało po sobie.

-Ty jej powiedz.-powiedziała Laya do Chrisa.

Potem spojrzała na mnie i uśmiechnęła się krzepiąco.

-Spokojnie, nie musisz się bać. Wiem, że ciężko ci w to uwierzyć, ale naprawdę, nie musisz się nas bać.

To wszystko było takie zagmatwane. Nie wiedziałam jak zareagować, co mam zrobić. Po prostu zamknęłam oczy i przyłożyłam dłonie do twarzy. Musiałam się skupić i wysłuchać tego, co chcą mi powiedzieć.

Po chwili skinęłam głową, tym samym dając znak, żeby Chris mówił. Podszedł do kanapy i usiadł przy mnie.

-Nie wiem od czego zacząć.-mruknął do siostry.

Laya przez moment się zastanawiała.

-Może od Lucasa?-odparła ze smutkiem.

Wodziłam wzrokiem od jednego do drugiego. Nic nie rozumiałam. Jak zwykle.

-No więc tak.-zaczął Chris.-Mieliśmy brata Lucasa. Miał 10 lat. Pewnego razu poszedł do kolegi, lecz po drodze został porwany przez nielegalną organizację Medeę, utworzoną 30 lat temu przez Daniela Undersee. Mają miliony siedzib w wielu krajach. Są w niej przeprowadzane nielegalne eksperymenty na ludziach, co wiesz aż nazbyt dobrze. Nasz braciszek też. Był nazywany obiektem numer 16.-i właśnie się dowiedziałam czegoś, czego się nie chciałam dowiedzieć. Byłam obiektem numer 17.-To się wydarzyło 5 lat temu. Umarł po pół roku. Razem z tatą widzieliśmy jego ciało. Zostawili je w naszym garażu. Z każdym martwym człowiekiem tak robią. Oddają rodzinie ciało.-tutaj na moment się zawiesił.-Pragnęliśmy zemsty. Ja i Laya. Ale nasz tata był mądrzejszy. Chciał uratować kolejną ofiarę. Byłaś nią ty. Chciał spróbować na spokojnie i wydostać się z tobą przez okno, ale... Nie wyszło. Kiedyś był wojskowym, ale nie chciał zabijać niewinnych ludzi, lecz na chwilę przed śmiercią wysłał mi SMSa. W piwnicy mieliśmy ogromne zapasy materiałów wybuchowych, o których nie wiedzieliśmy. Straszna broń. Musiałem się dostać do laboratorium i je wysadzić, lecz uważać na ciebie. I ten plan wypalił. Teraz musimy cię chronić. Będziesz wiodła prawie normalne życie. Z nami. O ile zechcesz.

Zamilkł w oczekiwaniu na odpowiedź. Spojrzałam zdzwiona na Layę. Jej wzrok był utkwiony w podłogę.

-A... A co z moim tatą?-zapytałam jąkając się.

Przez cały czas o nim myślałam.

Zerknęli na siebie.

Chris wstał i podszedł do siostry. Rozmawiali przez chwilę szeptem, a ja nie mogłam nic wyłapać z ich rozmowy. Co jakiś czas na mnie zerkali zmartwionym wzrokiem. Coś tu ewidentnie nie grało.

Po chwili podeszła do mnie Laya i złapała za rękę. Dziwne uczucie.

-Och, Mia... Strasznie mi przykro, ale... Twój ojciec nie żyje. Zabił się dwa lata temu. Nie wytrzymał bez ciebie i twojej mamy.