Loving the Enemy (ᴇʟɪᴛᴇ ꜱᴇʀɪᴇꜱ #1) | ɢxɢ ✔️

39 - The change 🔞

One year & eight months later, New York, USA

GEORGINA

It's Saturday morning. I sat down inside a coffee shop while sipping my favorite mocha flavored coffee. It's a foggy day at kagagaling ko lang mag-jogging sa circle lane town. Napag-isipan kong mag coffee break kaya dumeretso agad ako dito sa Buena Cornelio. Hindi masyadong matao ang lugar dahil tuwing hapon lang dinadaluhan ng mga tao ang naturang coffee shop kaya expected na hindi pa masyadong busy ngayon.

Inubos ko ang laman ng baso bago lumabas ng shop. Binuksan ko ang kotse ko at pinaadar ito.

Wala akong imik habang itinuon ang atensyon sa kalsada. I was half way through my destination nang nakadama ako ng konting boredom. I decided to break the awkward silence by turning the radio on.

Selena Gomez's song 'The heart wants what it wants' blasted on the stereo.

I slightly grimaced at the song. I leaned forward and turned the stereo off. The song really annoys me a lot. Paano ba kasi? Lyrics palang para na akong na shotgun.

It's been almost two years since the most controversial scandal; as what the media and press highly said happened in the Philippine showbiz. It was horrifying at sa tingin ko'y effective yung pag-alis ko. Walong buwan ang lumipas ng taong yun ay tuluyan ng humupa ang naturang issue, ngunit kapalit naman ng pag-alis ko ay ang hindi pag-pansin sakin ng taong mahal ko.

Samantha.

I miss my girl so much. Kumusta na kaya siya?
Iniisip niya ba ako tulad ng ginawa kong pag-iisip sa kanya? Nami-miss niya ba ako? Mahal niya parin ba ako? Ang daming tanong bumabagabal sa isip ko.

One year and eight months, madami akong narinig tungkol sa kanya at isa na doon ang balitang open na siya sa sexuality niya; Hindi na niya ikinahihiya ito. Kahit nasa mag-kabilang dako kami ng mundo, nasusubaybayan ko parin siya sa mga tv shows niya.

Na-realize ko kung gaano ako ka-unfair at kung gaano kamali yung ginawa kong pag-iwan sa kanya. Alam ko malaki ang galit niya sakin at hindi ko siya masisi.

Hindi ko maiwasang malungkot habang inaalala ang mga nangyari noon.

Nang dumating ako dito sa New York, tinawagan ko si Samantha. Sa loob ng isang taon at walong buwan ganon ang routine ko sa araw-araw. I called, I text, I emailed, I skyped, pero ni isa wala akong na palang response sa kanya. Hindi niya ako kinausap sa loob ng halos dalawang taon, ganon siya kalamig sakin at hindi ko maiwasang masaktan sa ipinakita niyang pangbabalewala.

Ilang baldeng luha ang naiyak ko gabi-gabi ng dahil sakanya at wala akong ibang sinisisi kundi ang sarili ko.

Samantha was right, I'm selfish. Leaving her was the stupidest decision I have ever made. I know it's too late to regret because I already lost her.

I heaved a sigh. Lesson learned Georgina Louise. Don't you ever do the same mistake again.

Pagdating sa town house sa green palace, dumeretso agad ako sa silid ng mommy ko. Nadatnan ko itong abala sa pag-babasa ng libro.

"Mom." tawag ko sa atensyon niya.

"Hija."

Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa noo. "Mom, you're supposed to be in bed." Kinuha ko ang binasa niyang libro saka ito ibinalik sa book shelve. "Come on, mag-pahinga ka na."

"Hija, you don't need to do this. I'm fine." sinabayan pa niya ito ng mahinang tawa.

"Mom, just let me okay?"

"What's the use of hiring private nurses kung ikaw lang pala itong nag-aalaga sa akin?"

A few months ago my mother suddenly got suffered in Myotonic muscular dystrophy; it was an inherited disease which the muscles that control her movement progressively weaken. Ayon sa doctor, dala daw ito sa edad niya. Nakapag-tataka, she's still in her early fifties, still young to suffer a kind of illness.