Doodzonde

Hoofdstuk 46

Melody de Larera

Ik duw de stalen deur open en kijk tegen een grote muur aan. We stappen naar binnen en lopen naar de gang links. Verschillende kleuren deuren sieren de donkere gangen.
'Kies een kleur.' Zeg ik zo luchtig mogelijk.
Angie haalt haar neus op en pakt mijn hand.
'Neem die deur maar.' Zegt ze terwijl ze naar de gele deur wijst.
We lopen naar de derde deur aan de linker kant. Ik haal de hendel naar beneden en kijk globaal door de ruimte. Niets.
'Ik heb verdomme geen zin in spelletjes! Nikki!' Schreeuw ik.
Geen antwoord.
Ik ren door de gang en gooi alle deuren open. Dan loop ik terug naar Angie en kijken we samen per deur wat er te zien is. Elke spier in mijn lichaam staat strak van de spanning.
Groen, niets.
Oranje, niets.
Blauw, verdomme ook niets.
Rood, nie-
'Mel...' Fluistert Angie zachtjes. Ze wijst naar de grote paarse deur.
Ik loop voor Angie uit en zie een grote plas bloed met mijn beste vriendin er midden in. Ik ren naar Nikki toe.
'Nikki!' Schreeuw ik.
'Verdomme Nikki wordt wakker!' Roep ik terwijl mijn ogen zich vullen met tranen.
Angie zakt door haar knieën en kruipt letterlijk naar me toe. Ze laat zich huilend tegen me aan vallen. Ik pak Angie vast en leg ondertussen twee vingers in Nikki haar nek. Van haar pols is niets meer over.. Bebloed. Onherkenbaar..
Ik duw mijn vingers iets in haar nek maar als ik niets voel druk ik harder, ik verplaats mijn vinger en voel nog niets.
'Nee Nik!'
Ik duw mijn vingers nog dieper in haar nek.. Schreeuwend gooi ik Angie van me af en loop ik naar de muur. Ik sla met mijn vuisten op de muur terwijl haat en verdriet mijn ziel vullen.
'Melody!' Huilt Angie 'We moeten de politie bellen.' Schreeuwt ze.
De verdriet in haar stem slaat over in paniek. Alsof ze zich nu pas beseft dat Nikki dood is.
Ik kom van de muur af en loop naar het lichaam van mijn beste vriendin, maatje en in alle tijde, partner is crime. Letterlijk en figuurlijk.
'Als we polite bellen komen ze toch overal achter!' Zeg ik huilend.
'Mel we kunnen haar niet bij Daan in het water dumpen. Nikki verdient een mooi afscheid, met of zonder ons.' Zegt ze snikkend.
Ik schud mijn hoofd.
'Nee An..' Huil ik.
Ik kniel naast Nikki neer en trek haar uit haar eigen bloed.
'Wat doe je?' Zegt Angie brak.
'Ze moet verdomme uit die plas.' Angie barst weer in huilen uit als ik Nikki neerleg.
Ik leg haar handen in elkaar gevouwen op haar buik. Mijn jas schuif ik onder haar hoofd. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. En ga naast haar zitten.
'Ik ben altijd zo trots op je geweest Nik. Hoe bang ik soms ook voor je was, hoe bijdehand of dronken ik ook was. Ik hou zoveel van je. Je zal altijd mijn nerd blijven. Ik zorg voor die kleine. Of we nou de bak in gaan of niet. Ik pas op haar.'
Ik hoor Angie weer huilen.
'Angie, kom. Je moet afscheid nemen.'
Ze schud haar hoofd.
'Meisje hier ga je spijt van krijgen, ik help je, kom naast me zitten.'
Trillend gaat ze naast me zitten.
'Nikki, Megan heeft dit toch nooit gewild.' Zegt ze snikkend.
'Ik en Melody ook niet. Wat moet ik nou..'
Ik trek Angie naar me toe.
Timo.. Die vieze moordenaar. Ik durf nu al te zeggen dat hij het heeft laten doen. Hij zal nooit zijn handen vies maken aan een vrouw.
Verdomme Nikki.
Mijn hart klopt overal. Ik voel hem overal. Alsof hij in stukjes is gescheurd toen hij Nikki zag liggen. Alsof hij met mijn bloed mee mijn hele lichaam doorgaat.
Ik wil niet meer. Ik wil dit niet meer.
Tranen wellen op in mijn ogen. Ik knipper ze weg en sta op. Ik loop heen en weer door de grote kamer.
'Verdomme !' Schreeuw ik.
Ik blijf heen en weer lopen. Tot, mijn benen mij in de steek laten. Ik laat me op de grond vallen. Mijn hoofd ligt tegen die van Nikki. Ik staar naar het plafond terwijl een traan via mijn slaap naar beneden glijdt. Angie gaat erbij liggen en op die manier zijn alle drie onze hoofden met elkaar verbonden.
'De eerste keer dat we opnieuw gingen afspreken.' Fluisterd Angie.
Ik slik.
'Ik was zo onder de indruk van jullie.' Zeg ik zachtjes 'Jullie zijn zo mooi geworden..' De brok in mijn keel lijkt met de seconde groter te worden. Geluiden komen uit de gangen en honden blaffen wild.
De deur wordt opengeslagen en mannen in politie uniformen stormen de kamer binnen. Honden blaffen agressief naar ons maar we blijven liggen. Niets te verliezen.
'Melody de Larera, Angie Dawson en Nikki Marshall jullie zijn aangehouden voor de moord op Daan Adams. Alles wat je nu zegt, kan en zal tegen jullie gebruikt worden in de rechtzaal.'
'Jullie hebben mij zo hard en sterk gemaakt Mel.' Fluisterd Angie.
'En nu moet je dat blijven lieve Angie.'

-De