Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 6

Destiny

Ik hing languit op een  van de banken in de commonroom voor het haardvuur op de andere bank lag James en Sirius zat op de grond op het kleed voor de bank. We hadden een tussenuur omdat we Waarzeggerij niet gekozen hadden. Pam, Remus en Peter hadden dat wel en Lily was waarschijnlijk in de bibliotheek. “Dus….” Begon James. “Dus…” Antwoorde ik. “Ik verveel me wat gaan we doen?” voegde Sirius toe. Ik haalde mijn schouders op en deed mijn ogen dicht. Heel even was het helemaal stil tot ik hoorde. “Een, twee,…” Ik was net van plan mijn ogen open te doen om te vragen wat ze aan het doen waren tot ik mezelf opeens weg voelde rollen en ik met ene bonk van de bank afviel. Ik hoorde twee mensen keihard lachen. Ik pakte mijn toverstok en stond op met een gezicht dat op onweer stond. “POTTER! BLACK!” Schreeuwde ik. Hun gelach verdween als sneeuw voor de zon zodra ze mijn gezicht zagen. “ohoh.” Zeiden ze in koor en ze rende de commonroom uit. Ik ging gelijk achter ze aan. Ik rende ze een paar minuten na toen ik Sirius tegen Remus aan zag lopen en hem een de laatste paar treden naar beneden zag vallen. Ik stond stil om te lachen voordat ik naar hun toe rende om hem van de grond af te halen. “Eigen schuld Siri.” Plaagde ik nog steeds lachend. Toen viel mijn blik op Remus. “Wat is er aan de hand Remi?” vroeg ik hem bezorgd. Hij schudde zijn hoofd en rende weer verder. We stonden even in stilte tot Pamela aan kwam rennen. “Remus?” vroeg ze buitenadem. Wij wezen naar de Commonroom en ze rende weer verder. “Willen we het weten?”  Ze schudden hun hoofd. “Niet nu.” Ik haalde mijn schouders op. “Zullen we naar buiten gaan?” Ze knikten en we gingen naar buiten. We gingen op onze vaste plek onder de boom zitten en keken uit over het meer. Het was rustig buiten, te rustig. “Hadden we geen les…?” vroeg ik opeens. De blikken van de jongens zeiden genoeg. Ik vloekte en we rende terug naar de school naar Transfiguration. Minnie zou woest zijn.

En dat was ze. Eerst kregen we een hele uitbrander en daarna kregen we tien punten aftrek, de punten aftrek viel gelukkig nog mee. “Hoeveel punten heb je Gryffindor al gekost vandaag?” Vroeg Pam mij zodra ik op mijn plek naast haar zat. Ik schonk haar een boze blik maar begon toch te rekenen. “12 bij Potions, 20 door Regulus, 10 net. 32 dus.” Ze lachte. “Ik dertig.” Ik gaf haar een high-five tot ik me bedacht we Gryffindor die dag al 62 punten hadden gekost. We moesten die dan maar snel terug verdienen. Met onze favoriete sport. Quidditch. Vorig jaar hadden we ook in het team gezeten ik en Sirius als beaters, James als een van de chasers, en Pam was seeker. Een hele goede trouwens. Remus zat niet in het team omdat hij het te druk had, Peter zat er niet in omdat hij niet kon vliegen, gooien of vangen. Eigenlijk toen ik erover nadacht, wat kon hij wel? Lily zat ook niet in het team ze vond het en ik citeer, ‘Quidditch is een zinloze agressieve sport waar het enige doel is een dom vliegend balletje te vangen en elkaar in elkaar te rammen met stokken.’ Ik had er heel hard om gelachen, Quidditch een domme sport. Echt niet. Die punten hadden we zo terug verdient, we verloren wel eens vaker punten. Als we bijvoorbeeld gesnapt werden als we midden in de nacht naar de keuken gingen of als we de Slytherins ‘Iets aan hadden gedaan’, niet dat het ooit iets ernstig was.

De rest van de dag ging snel voorbij. Die avond zaten ze in de commonroom voor het warme vuur. “Weetje,” Begon James. “We zouden een plattegrond moeten maken van de school en iedereen erin.” Ik draaide om in mijn stoel om naar hem te kijken. “Waarom?” vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. “Stel je voor, nooit meer gepakt worden als je er tussenuit knijpt. Je ziet precies waar iedereen is. En met alle geheime doorgangen erop.” Dat klonk niet verkeerd. “Praat verder.” Hij keek ongemakkelijk. “Dat was het eigenlijk.” Ik schoot in de lach. “We noemen het The Marauders Map.” Fluisterde Pamela. We waren het er allemaal mee eens en begonnen enthousiast na te denken over de mogelijkheden van de plattegrond. “Het heeft een wachtwoord nodig om te openen en te sluiten.” Zei ik. Iedereen knikte bevestigend. “Iets als … uhm…” “I solemnly swear I’m up to no good.” Onderbrak ik Peter met een enorme glimlach. Iedereen knikte weer lachend. “Oh, en om te sluiten moet je ‘Misschief Managed’ zeggen. Anders kan iedereen het lezen.” Deed Sirius een duid in het zakje. Ik gaf hem lachend een high-five. Remus had een veer en papier gepakt en schreef alles op. Het voorval van die middag leek vergeten maar ik zag aan Pamela’s gezicht dat ze het niet losliet. “EN ALS IEMAND HET WIL LEZEN ZONDER WACHTWOORD WORDT DIEGENE BELEDIGD!” Schreeuwde James. “SHH.” Riepen we terug. “Ben je gek geworden, iedereen kan je zo horen.” Siste Sirius naar zijn vriend. De commonroom was gelukkig leeg en de enige die er nog zaten waren, Pam, James, Remus, Peter, Sirius en ik. “Dus Remi, wat hebben we zover?” vroeg ik zenuwachtig. Hij legde het voor me neer en ik keek naar het sierlijke handschrift. “The Marauders Map.” Las ik trots voor.