Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 7

Dit stukje speelt zich later af, acht jaar nadat Pamela en Destiny op Hogwarts kwamen, in dezelfde tijd dat de proloog geschreven is.

Eric

 Eric liep in zijn eentje door de lange gangen van de school, met zijn boeken onder zijn arm. Hij was een tweedejaars Ravenclaw, een beetje een stil typje dat op zich wel goed met de groep kon meekomen maar zich liever op de achtergrond hield. Vandaag was weer zo’n dag geweest waarop hij zijn vlieglessen totaal verknalt had. Hij had een hekel aan vliegen, en was bijna de Treurwilg in gevlogen. Gelukkig had de docent snel een spreuk uitgesproken waardoor zijn bezemsteel rechtstreeks was omgekeerd en weer richting het veldje was gevlogen, met Eric aan één hand hangend aan de steel.

Iedereen had hem uitgelachen, maar kon hij er wat aan doen dat hij zo slecht was in vliegen? Dan kwam er ook nog eens bij dat hij vliegen met de Huffelpuffs had, die er allemaal erg goed in waren.

Nu liep hij dus, met zijn gezicht naar beneden in de hoop dat niemand hem zou zien, door de gang richting de bibliotheek, waar niemand hem zou uitlachen.

Althans, dat had hij gehoopt.

‘Hé Eric! Wat hoorde ik, ben je in de Treurwilg gevlogen?’ Het was Melchior, een Slytherin in hetzelfde jaar die het heerlijk vond om Eric voor gek te zetten omdat zijn vader een ‘muggle’ was.

‘Laat hem met rust Melchior.’ Rosie, ook een tweedejaars Slytherin, was opgestaan van haar boek en keek Melchior kwaad aan. Rosie leek niets op een Slytherin. Ze was aardig en kwam altijd voor Eric op als Melchior vervelend deed. Ze was super populair en ook nog eens erg knap en daar kwam bij dat ze het vriendinnetje van Melchior was.

‘Ah joh!’ Zei Melchior en hij gooide het boek waar hij in las op de grond en liep de bibliotheek uit, met zijn volgelingen op zijn hielen.

‘Let niet op hem,’ Zei het knappe meisje verontschuldigend. Eric voelde dat zijn gezicht net zo rood werd als zijn haar  en hij staarde naar zijn voeten. ‘Dankjeweldatjevoormeopkwamenhetgeeftniets.’

‘Wat? Sorry wat zei je?’

Ongemakkelijk schuifelde Eric heen en weer. ‘Dank je wel.’

‘Geen dank hoor,’ En ze richtte zich weer op haar boek.

Eric liep maar gewoon door, richting de afdeling waar leerlingen niet mochten komen. Hij had een briefje gekregen van Mcgonagall dat hij toestemming had om hier te komen, omdat hij soms wat boeken nodig had voor Transfiguration, zijn beste vak. Hij was waarschijnlijk de beste leerling van heel Ravenclaw want Mcgonagall had gezegd dat hij als hij wou over een jaar al een transfigurant zou kunnen worden.

Kon hij dat nu maar, dan kon hij gewoon in een leeuw veranderen om Melchior de stuipen op het lijf te jagen. Of misschien een vogel, dan kon hij wegvliegen bij vlieglessen.

Hij liet het briefje aan de bibliothecaresse zien die er even met haar toverstok overheen ging en toen goedkeurend knikte.

Eric ging de deur door die verboden afdeling van de bieb scheidde en meteen rook hij de muffe geur van eeuwenoude boeken die al een hele poos niet meer geopend waren. Voorzichtig, zodat hij niet per ongeluk een gevaarlijk boek aanraakte liep hij richting de afdeling transfiguratie. De titels waren afschrikwekkend en toen hij een boek wou pakken veranderde zijn vinger in een drakenklauw. Verschrikt trok hij zijn vinger weer weg en onmiddellijk werd die weer normaal.

Maar in zijn haast was er een stuk opgevouwen papier uit de kast gevallen. Nieuwsgierig maar op zijn hoede pakte Eric het mapje op.

"Messrs. Moony, Wormtail, Pam, Padfoot, Snowy and Prongs

Purveyors of Aids to Magical Mischief-Makers

are proud to present

THE MARAUDER'S MAP"

Las hij en hij streek met zijn vinger over de sierlijke tekst. Hij opende het mapje en keek wat er in stond. Tot zijn schrik verschenen er letters op het stukje perkament.

Mr Moony vraagt Eric vriendelijk om zijn grijpgrage vingertjes van dit stuk perkament te halen.

Mr Wormtail vind dit een erg goed idee en vind dat Eric beter kan gaan vliegen om wat babyvet te verliezen.

Mr Padfoot zegt dat zelfs de Treurwilg zou stoppen met huilen en in lachen zou uitbarsten als hij dit kleine opdondertje zou zien.

Mr Prongs vind dat Mr Padfoot gelijk heeft en zegt dat Eric geen ziel heeft.

Mrs Pam zegt dat ze niet zo gemeen moeten zijn tot de ergernis van Mrs Snowy die zegt dat het niet erg is dat Eric naar dit stuk papier kijkt omdat hij toch al naar de hel gaat met dat rode haar van hem.

Dit werd Eric te veel en hij pakte zijn toverstok om het stukje papier te vervloeken. Hij sprak een spreuk uit waardoor het stukje papier in de fik zou vliegen maar in plaats van dat ontstond er een enorme explosie.

Meteen kwam de bibliotheecaresse aanstormen en ze gooide de deur open. Eric greep naar de kaart en stopte hem in zijn zak net op het moment dat Mevrouw Romella haar hoofd kwaad om de hoek stak om te zien wat er gebeurd was.

‘Eruit! Eruit!’ Schreeuwde ze, waarna ze ook nog eens tien punten van Ravenclaw aftrok.

Snel rende Eric naar buiten, de bibliotheek door, een verbaasd opkijkende Rosie achterlatend.