Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 24

Pamela

‘Wat? Heb je straf met Snivelly?’ Sirius keek me ongelovig aan.

‘Waarom heb je niet gewoon gezegd dat je hem betrapte?’ Vroeg Destiny. Ik had ze verteld over het voorval in de kerkers maar ik had verzwegen dat Severus een liefdes drankje wou maken. Ik had aangehouden bij het Snape’s Super Hair Potion idee.

‘Omdat ik niet zo flauw ben Destiny.’ Samen liepen we richting het plein voor de grote ingang van Hogwarts. Het was inmiddels al wat later in de ochtend en er stond een waterig zonnetje aan de hemel.

James, Remus en Peter waren er al en ze deden een potje Knalpoker. ‘Ligt Lily nog in bed?’ Vroeg James toen we aan kwamen lopen. Destiny knikte, ‘Ze is oververmoeid of zo, want anders slaapt ze nooit zo lang.’

‘Straks vertrekken we al naar Hogsmeade en dan is ze er nog niet.’ Zei James ongerust en ik moest een grijns onderdrukken. Het was duidelijk dat James Lily écht leuk vond. Misschien dat hij zijn leven wel zou verbeteren dacht ik hoopvol.

Langzaam maar geleidelijk stroomde het pleintje vol met leerlingen die briefjes hadden waarop de permissie van hun ouders stonden dat ze naar Hogsmeade gingen. Ik haalde ook mijn briefje uit mijn zak. Ik keek of Destiny de hare niet was vergeten maar die hield ze al knisperend in haar hand. ‘Ik heb er zo’n zin in!’ Zei ze opgewonden en ze pakte Sirius hand vast. Ik trok een wenkbrauw op en lachte naar Remus, die met precies dezelfde geamuseerde blik naar het stelletje keek.

‘Eindelijk eens niet in hetzelfde gebouw zijn met die irritante Regulus.’ Zuchtte Sirius en hij sloeg een arm om Destiny en samen barsten ze in lachen uit.

‘Jullie hadden zijn gezicht moeten zien!’ Zei Destiny tegen ons en Sirius lachte nog harder. Zelfs ik moest onwillekeurig grinniken.

Na een half uur was Lily er nog steeds niet en kwam Professor McGonagal. ‘Leerlingen voor Hogsmeade graag briefjes laten zien!’ Schreeuwde ze boven het rumoer uit. Iedereen ging in een rij staan voor de poort en een voor een lieten ze de briefjes zien. Mijn vrienden waren al geweest toen ik aan de beurt was. Ik stak mijn briefje naar voren maar McGonagal nam hem niet aan.

‘Ah, Juffrouw Autumn. Je moet je strafwerk gaan doen. Melden bij de jachtopziener Hagrid graag.’

‘Maar…’

‘Hup!’ En ze duwde me uit de rij. De Marauders keken me vragend aan en ik wees naar McGonagal en met mijn mond vormde ik het woord “strafwerk”.

De frons op hun gezichten werd alleen maar groter en Sirius haalde zijn schouders vragend op, totdat Remus iets tegen ze zei en ze begrijpend knikten.

Ik zwaaide droevig maar ze hadden al geen oog meer voor me want ze waren druk in discussie.

Verdrietig en alleen liep ik richting het huisje van de jachtopziener, Rubeus Hagrid. Het stond aan de rand van het Verboden Bos en ik zag dat Severus er al was. ‘Hoi’ mompelde ik en ik klopte op de deur.

Die werd open gedaan door de grootste man die ik ooit had gezien. Hij was drie keer zo lang als een normaal persoon en twee keer zo breed. Ik had hem nog nooit van zo dichtbij gezien. Altijd wel vanuit de verte, wanneer hij in zijn kleine moestuintje bezig was, of met Kerst, als hij de enorme bomen naar binnen sleepte. Hij had een grote borstelige baard en lang haar maar zijn kleine zwarte oogjes waren vriendelijk.

‘Jullie kommen zeker voor jullie straf?’ Vroeg hij en hij gebaarde ons binnen te komen. Het huisje bestond maar uit één kamer. In het midden stond een tafel met stoelen eraan en in een hoekje stonden een fornuis en een enorm bed. Aan het plafond hingen dingen als konijnen en kruiden en op het midden van de tafel stond een pot met enorme zelfgemaakte toffees.

‘Pakt er maar eentje.’ Zei hij en hij stak de pot onder onze neus. Uit beleefdheid pakte ik er een en ik kwam tot de ontdekking dat ze nog lekker waren ook. Ze waren alleen heel kleverig en mijn tanden werden aan elkaar geplakt.

‘Zo, als jullie klaar zijn kennen we naar het bos gaan.’

‘Wat?!’ Severus verslikte zich zowat in de toffee. ‘Naar het Verboden Bos?!’

‘Ja, waar anders? Ik mot nog wat ingrediënten halen voor een of ander drankje. Strikt geheim!’

Nu was het mijn beurt om me te verslikken in de toffee. Ik werd lijkbleek en keek Hagrid met grote ogen aan. ‘D-d-drankje?’

‘Ja, maar ik zei al: Strikt geheim! Gaat het wel? Je ziet een beetje bleekjes.’

‘J-j-ja…’ Mompelde ik. Zou Hagrid ingrediënten voor Wolfsbane Potion nodig hebben? En dan moesten ze ook nog eens het Verboden Bos in, waar een weerwolf rond zwerfde… Toen bedacht ik me dat het gister bijna volle maan was geweest. Een angstig voorgevoel bekroop me…

‘Is het volle maan?’ Vroeg ik aan Hagrid en die lachte luid.

‘Hahaha, bang voor weerwolven zeker!’

‘Nou…’ Hij moest eens weten…