Hogwarts Lost Secret

hoofdstuk 18

Pamela

‘Oh Destiny, kom op nou! Ben je werkelijk zo dom dat je niet weet waarom ik kwaad ben? Soms denk ik dat ze je beter bij Huffelpuff hadden kunnen plaatsen!’ Dit laatste bedoelde ik niet gemeen dus daarom trok ik maar mijn beide wenkbrauwen er bij op.

‘Wat gemeen!’ Riep Destiny uit en ze zakte neer op haar bed. ‘Echt waar Pam, ik begrijp jou niet meer. Je verzwijgt echt ALLES! Ik zou je bijna niet meer herkennen en het is echt niet leuk en jij loopt maar een beetje te slijmen bij Snivellus en het is gewoon niet aardig en ik vind het niet leuk meer want ik begrijp je echt niet en we waren toch ZUSJES?’

Ik zuchtte diep na deze uitbarsting en ging naast haar op het bed zitten. ‘Kijk Destiny, het is heel makkelijk eigenlijk. Jou vriendje, Sirius Black, heeft nogal een hekel aan een… vriend is een beetje overdreven woord… nou ja, aan Severus. Ik begrijp dat je Black heel erg leuk vind, en hij kan ook aardig zijn maar het is gewoon vreselijk dat hij Severus zo pest samen met James en Peter. Het is namelijk niet echt eerlijk hè? Drie tegen één. En als jij dan zo gaat slijmen bij Sirius en met hem mee gaat lopen dan ben ik daar niet zo blij mee. Begrijp je dat?’

‘Maar waarom vind je die stomme Severus dan zo aardig? Hij doet zelf zo irritant en noemt Lily een modderbloedje!’

‘Dat komt omdat hij zich geen houding weet aan te nemen!’ Riep ik uit. Waarom begreep Destiny er toch zo weinig van. ‘Destiny Autumn, wat ik nu ga zeggen mag je tegen mij, Severus of ook maar iemand gebruiken. Beloof je dat?’ Ik werd gek van de beloftes van geheimhouding die ik de laatste tijd moest afleggen en laten afleggen.

Destiny sloeg haar ogen neer en keek naar het rood met goude dekbedovertrek. ‘Oké… Ik beloof het…’

‘Kijk me aan.’

Dit keer keek Destiny wel op en haar grote blauwe ogen stonden eerlijk. Ik wist dat ze het meende en dat ze zich aan deze gelofte zou houden.

‘Severus weet niet goed wat hij moet doen in de buurt van Lily omdat hij haar leuk vind!’

Nu leek Destiny het eindelijk te begrijpen. Haar mond viel half open van verbazing. ‘Nee… Echt? Meen je dat nou?’

Ik knikte en streek een lok haar van haar achter haar oor. ‘Oh Destiny, de laatste tijd heb ik me echt stom gedragen. Het spijt me zo…’

‘Pam… Het spijt mij ook, ik had niet zo stom tegenover Snive… eh… Severus moeten doen. En tegenover jou.’

We omhelsden elkaar en voor het eerst sinds een lange tijd voelde ik me weer gerustgesteld. Ik wou dat ik haar kon vertellen over de weerwolf maar de gedachte aan alleen al wat er zou gebeuren als ik dat deed gaf me kippenvel.

‘Wat is er Pam? Je trilt helemaal.’

‘Niks…’ Zuchtte ik. Verdrietig keek ik naar buiten door het raam. De bomen begonnen rood en oranje te kleuren en het werd herfst. Het was maar eens tijd om naar beneden te gaan want zelfs hier kon ik de warme tomatensoep ruiken die voor de lunch waren gemaakt.

‘Kom op Des, niet meer triest en depressief doen, we gaan eten.’ Bij het woord eten klaarde Destiny’s gezicht meteen op en samen renden we de wenteltrap af, het portret van de Dikke Dame door en toen richting de Grote Zaal.

James, Sirius, Remus, Lily en Peter zaten al aan tafel te genieten van lekkere sandwiches met komkommer. ‘Waar bléven jullie?’ Vroeg Sirius en hij klopte wat onzichtbaar stof van zijn schouder. Ik grijnsde naar Destiny maar die bleek weer eens niets door te hebben.

‘Ze hebben sandwiches met komkommer,’ Zei James en hij bood me er eentje aan die ik gretig aannam. Ik keek naar boven, naar het plafond dat de buitenlucht weerspiegelde. De lucht was donkergrijs en blijkbaar stond het op het punt te gaan onweren.

‘Hè nee… We hebben zo Quidditch training en het gaat stormen…’ Zuchtte ik. Meteen keken Sirius, Destiny en James ook omhoog en hun gezichten betrokken. ‘Misschien lasten ze het af?’ Vroeg Destiny hoopvol maar James en Sirius schudden verwoed van nee. Volgend jaar was er kans dat James misschien Aanvoerder van het team zou worden maar nu was Thomas Gleeson dat nog.

‘Gleeson laat ons zelfs trainen tijdens een orkaan.’ James haalde een hand door zijn warrige haar (hij dacht dat hij er dan aantrekkelijker uitzag) en keek verlangend naar Lily, die tegenover hem zat. Ik wist dat hij liever zijn zaterdagmiddag met haar doorbracht maar Lily keurde hem geen blik waardig. Ze vond James een arrogante pestkop en zou nog liever uit gaan met de Giand Squid dan met hem.

‘Kom op dan gaan we,’ Zei Sirius en hij duwde een kleine eerstejaars aan de kant. Hij greep Destiny’s arm die giechelend tegenstribbelde maar uiteindelijk toch toegaf.

‘Hé Evans, heb je zin om na de training samen met mij wat te gaan drinken?’ Vroeg James aan Lily. Hij dacht werkelijk dat hij indruk op haar kon maken. James was nogal arrogant en zelfingenomen omdat hij enig kind was uit de rijke Potter familie. Zijn vader en moeder waren al erg oud en hij zou hun fortuin erven.

‘Echt waar, denk je nou werkelijk dat ik met jou uit zou gaan nadat ik gister nog heb gezegd dat ik je nooit meer wil zien?’ Ze streek haar haar  naar achter, draaide zich om en liep weg.

‘Waarom, oh waarom wil Evans nou niet met me?’ Vroeg James, die het serieus niet begreep. Remus kijk hem met een geamuseerde blik aan. ‘Wat dacht je van: Eerst wat galanter zijn? Stoppen met haar vriend Severus te pesten? Niet alleen maar aan jezelf denken? Ophouden met een beetje te zelfverzekerd zijn?’

‘Nou dank je Lupin.’ James gaf Remus een elleboog. Hij zakte neer en plonsde zowat in zijn soep.

‘Schiet op James. We komen te laat voor Quidditch,’ Ik trok hem mee aan zijn gewaad en met tegenzin ging hij mee.  ‘Ik ga naar de bieb, Lily opzoeken.’ Zei Remus en hij liet Peter alleen achter aan de tafel. Ik keek om en rilde toen ik zijn gezicht zag, verwrongen van jaloezie en haat.