Het Einde Van De Bloedweg

Hoofdstuk 6

Fem

Ik word ruw wakker gemaakt uit mijn slaap.
'Fem!' Ik wrijf in mijn ogen en kom overeind.
Ik kijk recht voor uit en kijk tegen het vermoeide lichaam van Jill aan. Mijn ogen worden groot als ik haar gekneusde, blauw van de kou, moe van het rennen en hongerige lichaam bekijk. Tot ik bij haar gezicht ben. Een lijn met rode vloeistof glijdt zonder medelijden over haar rode, betraande gezicht.
'Help!' Schreeuw ik zo hard als ik kan.
'Help dan toch..' Fluister ik huilend.
'Fem! Niemand hoort ons.'
Het is even stil.
'Wat is er gebeurd en wat heeft ze op haar hoofd?' Vraagt Keith.
'Ze zegt dat ze Liv heeft gezien. Dat ze boven haar hing en een liedje zong.' Zegt Caleb versneld.
Liv..? Is Liv hier nog ?
'En op haar hoofd?' Vraagt Ayden.
Terwijl hij zijn zin uitspreekt trekt hij mij tegen zich aan. Vol overgave laat ik me tegen hem aan vallen.
'Geen idee. Volgens mij weet ze dat zelf ook niet. We moeten haar schoonmaken.'
Mijn gezicht begraaf ik in zijn borst.
Een traan verlaat mijn ogen. Een traan met medelijden voor Jill. Maar ook een traan vol onmacht en verdriet.
'Waar is mijn beste vriendin?' Fluister ik naar Ayden. Hij geeft me een kus op mijn haar.
'Is het ver ?' Vraagt Caleb aan Damian.
'Nee valt mee, zal ik Jill even nemen ?'
Caleb schudt hevig zijn hoofd.
'Absoluut niet.' Zegt hij overtuigend.
Ayden staat op en reikt zijn hand naar mij. Ik pak hem aan en laat me omhoog trekken.
'Kom blondie.' Zegt hij dan.
Hij slaat zijn arm om mijn nek en trekt me mee. We lopen richting het donkere deel. Overal kijk ik om me heen. Liv, waar ben je nou..? We lopen een tijdje en staan dan stil bij een waterpoeltje.
'Ayden, Fem en Damian willen jullie een kamp opzetten met een kampvuur?' Vraagt Caleb.
Ik staar voor me uit en trek mijn schouders op.
'Keith, kan jij eten zoeken?' Vraagt Caleb terwijl hij Jill neerlegt. Keith schudt zijn hoofd. Ik draai me weg en laat me neer ploffen op de vieze grond.
'Fem! Wil jij naast Jill gaan zitten?'
Ik draai mijn hoofd en knik.
'Gaat het een beetje met je?' Zeg ik maar. Ze negeert me. Ik vlecht mijn haar en bind het bij elkaar met het elastiekje dat mijn pols knelt.
'Dankjewel Fem.'
Ik knik weer en loop naar Ayden die me knuffelt als ik aankom.
Ik pak mijn tas en begin hem weer zo goed als uit te pakken. Ik rol mijn niet meer zo roze slaapzak uit en leg mijn tas op de plek waar een kussen hoort. Ayden gaat links van mij liggen en Keith rechts. Ik ga op mijn zij liggen en kijk naar Ayden. Hij glimlacht en ik draai me weer op mijn rug.

Weer slaap ik niet lang. Ayden legt zijn hand op mijn rug en probeert mij met een wrijfende beweging wakker te maken. Ik kom overeind en kijk hem aan. Hij wijst naar Jill. Haar gezicht zit onder het bloed. Net zoals de rest van haar lichaam. Caleb gaat met een doek over haar gezicht. Ze komt vermoeid overeind.
'Wat is er?' Vraagt ze
'Niets.' Zegt Caleb.
Ze kijkt iedereen aan.
'Wat is dat?' Vraagt ze terwijl ze naar Caleb wijst.
'Is dat...'
Caleb zucht en kijkt de rest aan. Ze springt overeind.
'Gadverdamme!' Gilt ze.
'Wilde je dit voor me verborgen houden?'
Ik sta op en loop naar Jill. Ik trek het doek uit de handen van Jill en boem haar rug schoon.
'Ik dacht dat je in paniek zou raken en je je zorgen zou gaan maken.' Zegt Caleb.
'Wij allemaal.' Zegt Ayden zacht.
Ik reik haar het doek aan en ze trekt hem hard uit mij handen. Ik loop terug naar mijn slaapzak en krijg een aai over mij rug van Ayden.
'Willen jullie weten waar ik me zorgen over maak? Over wie ik kan vertrouwen en wie niet.' Ik zucht een loop weg van de groep. Niemand merkt het op. Zegt wel wat over hoe belangrijk ik ben voor de groep.
Ik loop richting een grote boom. Ik ga er tegen aan zitten en sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik slik en raap mezelf bij elkaar. Tenminste, dat probeer ik. Als je lichaam in duizend stukjes is gescheurd is het lastig om jezelf bij elkaar te rapen.
'Fem?' Ik schrik van de stem.
'Femmie..' Zo noemde Liv me altijd. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en barst in huilen uit.
'Liv ik mis je zo.'
'Het is oké. Ik ben bij je nu.'
'Verdomme dat ben je niet. Ik hoor je stem dat zegt wel genoeg over hoe slecht het gaat!' Schreeuw ik. Ik kom overeind en ga met mijn rug tegen de boom staan terwijl ik mijn neus ophaal. Tranen verlaten mijn ogen en verkennen mijn gezicht. Tot, alles stopt. En alles meteen over is..

- De

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Haaii!! Nu jullie een beetje een beeld hebben van dit verhaal, hebben we de volgende vraag.
Bevalt het een beetje of haalt het toch de kracht wel van het eerste deel: De bloedweg terug?
We willen graag weten hoe jullie erover denken, so let us know! Onderbouwende kritiek mag ook!