Het Einde Van De Bloedweg

Hoofdstuk 15

Liv

'Ga alsjeblieft weg.'
Ik rol met mijn ogen. Jill ligt op de grond bij het nieuwe kamp, met haar armen om haar knieën heen geslagen, zielig te doen na een dag Caleb te hebben genegeerd. Ze weet altijd alle aandacht naar haar toe te trekken. Trut. En Caleb? die valt er als een blok voor. Hij gaat achter haar liggen en slaat zijn arm om haar heen, waarna hij haar in een 'lepeltje, lepeltje' houding legt.
'Ik haat je.' Zegt Jill huilend.
Ik haat jou. En ik draai me van de twee weg. Ik heb geen behoefte aan dat sentimentele ge-slijm en geplak van die twee. Maar als ik Jill iets hoor vragen over hoe het verder gaat als ze het bos uitkomen en ik Caleb hoor antwoorden dat hij haar niet laat vallen, zegt Jill: 'Dat zei Liv ook op de basisschool.'
Ik draai me terug en frons.
'Wat is dat überhaupt tussen jullie twee? Fem zei laatst dat ik jou veel meer verdiende dan Liv.'
Ik klem mijn kaken op elkaar en adem woest in en uit door de kiertjes van mijn tanden. Hoe kun je dat nou zeggen Fem?
'Liv vond me leuk.  Ik wees haar af en dat vond ze niet zo leuk. Ze bleef aandringen. Maar ik vond en vind jou leuk. En toen ik dat zei, zei ze dat ik daar spijt van zou krijgen.'
Ik sta met een ruk op. Mijn mond valt open en ik voel het bloed razen door mijn lichaam. Ik draai me om en zet twee verdwaalde stappen. Ik schud mijn hoofd en begin met rennen. Mijn schouder raakt al gauw en boom en dat haalt me uit mijn balans. Ik zak door mijn knieën en leg mijn handen in de dode bladeren op de grond, nog altijd hoofdschuddend.
'Dat is niet hoe het is gebeurt.' Fluister ik zacht. 'Hij liegt.'
Ik breng mijn handen naar mijn hoofd en vlecht mijn vingers door mijn klitterige haar. Ik bal ze tot vuisten, tot mijn knokkels wit zien en trek, bijtend op mijn lip tot ik bloed proef.
'Waarom lieg je Caleb? Dat ik niet hoe het is gebeurd... Caleb.' Hijg ik terwijl ik mijn trillende handen uit mijn haar haal.
Langzaam probeer ik op te staan en na twee mislukte pogingen, kom ik omhoog doormiddel van de boom naast me. Ik lik mijn bebloede lippen af en haal mijn lopende neus op. Met mijn vieze handen, met bloedkorsten en modder, veeg ik de tranen van mijn wangen.
'Je mag niet liegen... Van liegen krijg je problemen.'
Ik recht mijn rug en zet een stap terug richting het kamp.
'Wacht jij maar Caleb.'

Nieuwe dag, nog meer stappen zetten, nog meer angst voelen.
Terwijl ik de groep strompelend van een afstand volg, hoor ik Fem ineens neuriën. Ik begin te grijnzen en wrijf een verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht. Zachtjes begin in mee te neuriën. Alsof er niets aan de hand is, alsof het een doodgewone dag is. Maar niets is minder waar. Ik wil angst zien, ik wil angst voelen. Niemand liegt tegen me, niemand voelt geen angst voor me. En dan beseft Jill wat Fem neuriet en het volgende drama begint. Precies wat ik nodig heb. Spanning, irritatie, stress. Jullie maken het me zo makkelijk.
'Neurie nog één keer dat liedje en ik ruk letterlijk je kop van je romp.' Ik bijt lachend op mijn gevoelige lip. Niet als ik eerder ben.
'Figuurlijk.' Zegt Keith afwezig.
Ik houd mijn hoofd een beetje scheef en laat een klein glimlachje zien. Zijn lange, opgebonden, slordige haar zit eigenlijk nog best schattig. De groep draait zich om, voorop een stampende Jill met haar hondje Caleb. Als Keith zich omdraait, zie ik de glinstering in zijn ogen. Ik hap naar adem, duik naar de grond en zie de glinstering in een flits nog voor me. Mijn oren spitsen zich, maar geen gehoor. Ik durf te zweren dat hij me zag. Hij zag me, waarom zegt hij niets? Voetstappen weerklinken van mij vandaan... En niet veel later zijn ze buiten gehoor afstand.
'Oh nee Keith... Dat dacht ik niet.'
Wat je ook van plan bent... je hebt me gezien en ik heb je door.

'Liv, liefje... Weet je waarom je hier bent?'
Met vuur in mijn ogen keek ik in de ogen van mijn moeder. Mijn ontrouwe, gestoorde moeder.
'Ik... ben... niet gek!' Schreeuwde ik in haar gezicht.
Haar koude handen legde ze op mijn armen en ik rilde. Woest schudde ik ze van me af en beet ik haar toe: 'Raak me niet aan.'
'Lieverd... Laat het me je uitleggen.'
'Laat me met rust! Ik wil je niet zien, achterlijk wijf!' Ik sprong van mijn stoel, hijgde recht in mijn moeders gezicht en schreeuwde zo hard als ik kon, waarna ik de stoel omgooide. 'Ik wil je niet zien! Ik wil je niet horen!'
Ik zette stappen dichter naar haar toe en wees met mijn wijsvinger naar haar.
'Jij doet me dit aan. Dit is allemaal jouw schuld!'
De zuster kwam binnen, trok mijn moeder bij me vandaan en leidde haar naar de deur. Ze keek me aan, emotieloos, terwijl mijn moeder haar hand voor haar opengevallen mond sloeg. Nog net voor de deur dichtviel, hoorde ik de zuster zeggen: 'Het komt goed met haar. Geef het wat tijd.''
Ik lachte hard, gaf een schop tegen de stoel en schreeuwde: 'Tijd! Ja geef me alle tijd! Dat is PRECIES,' Nog een schop tegen de stoel. 'wat ik nodig heb! Nog meer tijd om weg te kwijnen in dit krot!'
Ik rende naar de deur en sloeg mijn vuisten tegen de deur.
'Ik... ben... niet gek!'

De groep loopt nog geen vier meter van me vandaan. Ze zouden me zo kunnen zien... Als ze ook maar even om keken. Maar ze zijn te imbeciel om daar ook maar aan te denken. Kijkend naar mijn voeten, met mijn armen zwaaiend om mijn lichaam, neurie ik zacht het liedje. '
Een bos... vol dode dieren...
Steeds harder, steeds strenger, steeds enger. Hoor mij, zie mij... vrees mij.
'Fem!' Gilt Jill waarna Fem tegen haar aanbotst.
Jill grijpt haar pols, waarna Keith die van haar pakt.
'Ik had je gezegd te kappen!'
'Maar Jill, ik deed niets!' jammert Fem.
Tuurlijk niet. Onderdanige, bange, volgende Fem zou nooit een eerste waarschuwing negeren. En ineens, rukt Jill zich los en duwt ze Fem tegen de boom er achter. Keith schreeuwt naar Jill, Jill schreeuwt terug en snoert hem de mond.
'Waarom zing je dat liedje?' Sist ze bijna onhoorbaar voor mijn tegen Fem.
'Ik was het niet.' Piept Fem zachtjes.
'Noem je me gek?!' Schreeuwt Jill.
En dan komt de oh-zo wijze en goede Caleb tussenbeide. Ik walg ervan. Hij neemt Jill apart en probeer haar te kalmeren. En dan ineens, rolt er een traan over haar wang. Ik doe geen moeite... Laat me gaan, verlies de controle, geef mij je angst Jill. Een harde, gemeende lach schiet uit mijn mond. Ik voel hem branden in mijn keel, tril tot aan mijn tenen en geniet met heel mijn hart. Vrees me... En tot mijn volle genoegen, klampt Jill zich vast aan Caleb en zegt ze hulpeloos: 'Zorg dat ze weggaat.'
Ik zet een paar stappen naar de groep toe, ontwijk een tak en sta weer stil. Zachtjes begin ik te zingen.
'Een bos vol dode dieren, één voor één gaan ze neer.'
Nog een paar stappen, bijna zichtbaar, stil staan.
'Zo'n bos, daarvan is er maar één.'
Drie kleine stappen.
'Een bos vol dode mensen...' Stappen zetten. 'Allemaal gepakt door één.'
De laatste stappen... En daar sta ik dan. Volledig zichtbaar met een grijns op mijn gezicht. Wees bang... Geef mij je angst. Ik huiver en sidder van genot. Zo dichtbij de groep ben ik in geen tijden geweest. Zoveel pure angst van hen heb ik in tijden niet gevoeld en man... Wat voelt het goed.
'Zo'n bos, daarvan is er maar één.'
'Liv.' Met een ruk verdwijnt mijn genot.
Geen spoortje angst in Jill haar stem te bekennen. Wat doet ze? Ze hoort bang te zijn!
'Ik weet niet meer wat ik moet doen.' Zegt ze zacht.
Bang zijn, mij je angst geven, dood gaan!
'Sorry.'
Mijn bloed begint te koken. Ik buig mijn hoofd spottend.
'Ik wilde hem niet van je afpakken! Want daar gaat het toch allemaal om? Deze drama? Je haat me. Je haat Keith en Caleb. Je haatte Damian en Ayden.' Je hebt geen idee... 'Maar Fem heeft je nooit wat aangedaan.' Waag het niet de streep over te gaan Jill. 'Denk maar aan Fem, je beste vriendin.'
Een lange stilte, waarin ik zie hoe Jill alle moed bij elkaar raapt.
'Denk maar aan haar, voor je besluit ons allemaal te vermoorden.'
En om de één of andere reden, is dat de druppel. Ik begin te rennen en schreeuwen. Al mijn overgebleven kracht vloeit naar mijn spieren in mijn benen. Ik wil angst! Natuurlijk rent de groep meteen weg het eerste wat me opvalt is dat Keith achter Fem blijft rennen, maar als er één ding is wat ik heb geleerd met gym, is het dat Fem niet hard kan rennen. Ik kom je halen Keith...
Al gauw wijkt hij een beetje van het pad dan de rest doet en ik raap mijn laatste beetje kracht bij elkaar. Ik sprint naar hem toe, zet me af tegen de grond en grijp hem bij zijn schouders, waarbij ik zijn naam schreeuw. We rollen niet lang over de grond tot we tot stilstand komen. Keith kreunt en probeert overeind te komen, maar tevergeefs. Ik duik bovenop hem en breng mijn gezicht grijnzend naar die van hem. Ik leg mijn handen langs zijn gezicht en sus.
'Ik weet dat je me zag Keith...'
Er verschijnt een frons op zijn voorhoofd...
'Waar heb je het...' begint hij angstig.
'Eén woord en ik laat je pijnlijk doodbloeden, in plaats van snel.' Ik laat een zachte lach horen en zie hoe Keith zijn hoofd schudt.
Ik til mijn shirt een beetje omhoog en haar het mes tussen mijn broek en slip vandaan. Ik strijk met mijn hand langs de rand en lach.
'Weet je hoelang ik deze al bij me draag?'
Keith zijn ogen worden groot.
'Hè Jill! Drie seconde!' Ik lach naar de bange Keith. 'Drie!'
'Slaaplekker liefje.' zeg ik terwijl ik mijn hand langs zijn wang strijk. 'Twee!'
Keith schudt hevig zijn hoofd en mompelt wat door zijn tranen heen. '
'Nee, nee, nee. Ik zei geen woord. Arme Keith heeft het voor zich zelf verpest.' Ik leg het mes langs zijn zij en grijns. 'Eén!'
'Doe Damian en Ayden de groetjes van me daarboven, wil je?' Ik geef hem een knipoog en nog voor ik iets doe, begint hij te schreeuwen.
Het mes snijd met gemak door zijn huid, vlees, spieren... Alles. Ik draai het mes een kwartslag tegen de klok in, trek hem eruit en veeg het mes af langs zijn T-Shirt. Als laatste druk ik een kus op zijn voorhoofd en leg mijn bebloede hand langs zijn gezicht. Schorre geluiden weerklinken uit zijn mond.
'Laat het gaan Keith... Je gaat dood.'
Ik sta op, loop een paar stappen bij hem vandaan en hef mijn hand. Heel kort zwaai ik naar hem, lach ik vriendelijk en draai ik me om.
'Tot in een volgend leven.'
En als vanzelf begin ik te rennen. Harder dan voorheen, krachtiger dan voorheen.
Gelukkiger dan ooit tevoren.
Vrees me Jill... Vrees me.

- Na

Een extra lang hoofdstuk, omdat jullie zo lang moesten wachten. Xx