Adriana

Hoofdstuk 19.

Adriana

Adriana moet glimlachen om Sofia. Het meisje is zo vrolijk. Iedereen die ze tegen komen begroet ze met een grote glimlach. ‘En dit zijn de toiletten’, ‘En hier slapen de knechten’, ‘En hier is de keuken’

Het meisje heeft natuurlijk genoeg om te laten zien. Dat is wel vaker als je je eigen huis laat zien. ‘Kom ik laat nu je onze kamer zien’ zegt Sofia en pakt haar hand. Adriana wordt mee de trap opgetrokken. Sofia heeft blijkbaar genoeg energie. Zij moet er altijd wel om lachen. ‘Zo dat zijn een hoop bedjes’ zegt ze als ze de kamer inloopt.

‘Ja, maar hier slapen alleen de meisjes. Kijk er slapen hier,’ begint Sofia. Het meisje loopt langs alle bedjes heen en begint te tellen. ’10,11,12. We slapen hier met twaalf meisjes’ zegt ze vrolijk als ze alle bedjes heeft getelt. ‘Waar slaap jij dan?’ vraagt Adriana. Sofia rent naar het bed in het hoekje van de grote kamer.

‘Dit is mijn bed’ zegt ze trots met een grote glimlach op haar gezicht. ‘Zo jij slaapt dus lekker in het hoekje’ antwoord ze. Het meisje knikt. ‘Kom ik laat je de kamers van de jongens zien’ zegt ze dan. Sofia huppelt langs haar heen. Adriana loopt gauw achter het meisje aan. Ze heeft een hele hoop energie dat zij er wel zowat achter aan moet rennen. Als ze op de gang komen lopen ze naar de andere kant. Daar doet Sofia een deur open.

Het is daar ook rustig op de kamer. Blijkbaar is iedereen buiten of in de grote woonkamer. Sofia begint gelijk de bedjes te tellen. ‘Hier staan er maar tien’ zegt ze. ‘Hoeveel vingers zijn dat?’ vraagt Adriana. Sofia kijkt naar haar handjes en houdt dan beide handen omhoog. ‘Zoveel’ zegt ze trots. Adriana moet erom lachen. ‘Hartstikke goed’ zegt ze. Ze draaien zich weer om en lopen de gang op.

‘Daar zijn jullie dus’ hoort ze een bekende stem zeggen. Ze draait zich om en ziet dat Henri de gang in komt lopen. ‘Hier waren we ja’ zegt Sofia. ‘Je bent toch niet boos?’ vraagt ze dan voorzichtig. ‘Natuurlijk kan ik niet boos zijn op twee van die prachtige dames’ zegt hij lachend als hij bij hen staat. ‘Wat moet je nog laten zien?’ vraagt hij. ‘De tuinen en het speelbos’ antwoord Sofia. ‘Laten we daar maar heen gaan dan’ zegt Henri. Sofia rent voor hen uit de trap af.

‘Wat heeft ze een hoop energie,’ begint Adriana het gesprek. ‘Dat heeft ze zeker. Misschien komt dat ook wel een beetje door mij’ antwoord Henri Lussen. ‘Hoe dat? Zo druk bent u toch niet?’ vraagt ze. Een blik van hem zegt meer dan genoeg. ‘Zo druk ben je toch niet?’ herhaalt ze haar vraag. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht.

‘Klopt, maar als ik hier ben speel ik altijd met de kinderen buiten. Verstoppertje, tikkertje en nog veel meer spelletjes. Mijn broers vinden het maar niets en mijn zussen zijn steeds bezig met de allerkleinste. Dus het maakt me niet uit hoe oud ik ben ik blijf die spelletjes met ze spelen’ antwoord hij. Adriana kan er niets aan doen, maar er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Ze ziet het zo voor zich. Al die kinderen die achter hem aanrennen. Ze lachen, gillen en roepen.

‘Dat is toch alleen maar goed?’ vraagt ze. ‘Dat is het zeker, maar als ik er dan niet ben kunnen ze hun energie niet kwijt’

‘Oké, nu snap ik het. Dus jij gaat vandaag nog wel een paar spelletjes met ze buiten doen?’

‘Natuurlijk ga ik dat met ze  doen en jij gaat gewoon lekker meedoen’ zegt hij met een grijns. Adriana kijkt hem geschrokken aan. ‘Nee. Dat kan ik niet’ stottert ze. ‘Natuurlijk kan je dat. Misschien win je wel niet van mij en de kinderen, maar het is en blijft leuk’ legt Henri uit. ‘Of niet Sofia?’ vraagt hij wat luider. Sofia stopt met huppelen en draait zich om.

‘Wat?’ vraagt ze. ‘Dat Adriana straks maar mee moet doen met verstoppertje’ legt hij uit. Het gezichtje van Sofia begint te stralen. ‘Ja!’ roept ze en begint te springen. ‘Adriana doet mee’ roept ze vrolijk. ‘Nu kan je toch niet meer nee zeggen?’ vraagt Henri aan haar. Hij legt zijn arm tegen haar rug. Zijn hand ligt op haar heup. ‘Ik doe mee’ zegt ze gauw. Zijn hand op haar heup brengt haar het hoofd op hol. ‘Kijk we zijn er. Dit is ons speelbos’ legt Sofia uit.