Adriana

Hoofdstuk 54.

Adriana

Het was even een zoektocht, maar toch komt Adriana uiteindelijk aan bij de tuinen. Ze had de tuinen nog niet eerder gezien dus had ze ook niet echt een idee waar deze waren. ‘Adriana, je hebt het gevonden’ roept Anna. Adriana ziet haar staan bij de vijver. ‘Goedemorgen’ antwoord ze. ‘Heb je die jurk aan?’ vraagt Anna verbaasd en wijst naar haar jurk. ‘Nou ik was bij Henri en mijn andere jurk weet ik eigenlijk niet waar die ligt. Ik had me in een kamer omgekleed, maar daar ben ik niet weer geweest’ antwoord Adriana.

De meiden lopen om de vijver in. ‘Oh oké. Ga je nog nieuwe jurken aanschaven?’ vraagt Anna en haakt haar arm in die van haar. ‘Nou Henri regelt dat ik vanmiddag jurken kan gaan passen. Hij is echt zo lief’

Anna moet erom lachen. ‘Ik ga gezellig mee. Misschien zie ik ook nog wel een mooie jurk. Richard betaalt hem vast wel nu hij koning is’ lacht Anna. ‘Maar wat een avond. Richard kreeg me toch nog wakker uiteindelijk. Die jurk is gewoon niet heel gebleven. Harstikke zonde, maar ja hij beloofde gelijk een nieuwe voor mij te kopen’ gaat Anna verder. Adriana ziet het eigenlijk al zo voor zich. ‘Maar we zijn niet te ver gegaan hoor. Ik wil eerst trouwen. Als ik dan zwanger raak en hij wil me niet meer, wat niet gaat gebeuren natuurlijk, blijf ik alleen met een kind’

Adriana komt er gewoon niet meer tussen. ‘Toch kan ik niet lang meer wachten hoor. Richard is ook gewoon zo opwindend’ zucht Anna. ‘Is Henri ook zo? Natuurlijk is Henri zo. Heb je zijn lichaam gezien. Geweldig gewoon, maar daar mag jij natuurlijk alleen aan komen’

‘Rustig Anna. Waar komt al die energie vandaan?’ vraagt Adriana lachend. ‘Ik praat ook altijd teveel. Dat Richard mij nog niet zat is. Ik moet gewoon leren om mijn mond dicht te houden’ zegt ze als ze merkt dat ze weer een hoop praat. ‘Nou Adriana vertel jij dan maar. Hoe was jouw avond?’

‘Nou niet zo bijzonder. Ik was heel erg moe, maar werd dus niet wakker. Ik ben in zijn armen in slaap gevallen en toen ik wakker werd lag ik in het bed van Henri. Ik was gewoon diep in slaap gevallen, maar vanmorgen werd ik wel heel rustig wakker. Het was gewoon echt genieten’ zucht Adriana en sluit even haar ogen. Ze probeert het moment te herhalen, dat Henri zijn armen om haar heen sluit. Zijn hand die haar rug streelt. Het lijkt gewoon net echt, maar natuurlijk is dat niet zo. ‘Oh geweldig’

Door het gegil van Anna is ze weer terug in de werkelijkheid. Weg de fijne gevoelens die Henri zelfs zo bij haar kan opwekken. ‘Dat voelt zo fijn, ik weet precies wat je bedoelt’ gaat Anna verder. ‘Maar waarom wou je mij eigenlijk spreken?’ probeert Adriana er tussen te komen. Ze hebben het alleen nog maar over hun avonturen met de mannen gehad. ‘Nou ik verveelde me. Richard moest al vroeg uit bed, dus dacht dan kijk ik of jij wat aan het doen bent, maar dat was ook nog een zoektocht. Ik wist dat je nog geen kamer had en toen dacht ik gelijk aan Henri. Maar ik wist dus niet waar hij sliep dus heel wat rondgevraagd. Na wat zoeken ook nog gevonden’ ratelt Anna verder. Adriana luistert maar half.

De meiden komen aan bij een bankje en gaan daarop zitten. Ze hebben uitzicht over een groot meer. Geweldig om te zien. Dan snapt ze het eindelijk. Haar eerste zoen met Henri was aan de zijkant van het meer. Dat ze toen het kasteel niet heeft gezien vindt ze maar raar. ‘Maar genoeg over mij. Hoe gaat het nu met je? Na dat grote drama bij jou thuis.’

Adriana draait haar gezicht naar Anna toe. Wat zou ze er toch graag over willen praten, maar op de één of andere manier lijkt Anna niet de perfecte persoon ervoor. Het liefst wil ze het met zo min mogelijk woorden zeggen en dat diegene het begrijpt. Iemand die echt naar haar luistert en niet zo er door heen ratelt. Anna is een schat van een meid, maar dit is een lastig punt. ‘Goed’, is haar antwoord. Nu maar hopen dat Anna dit antwoord gewoon aanneemt en niet doorvraagt. ‘Als het niet goed gaat moet je het gewoon zeggen hoor’