Adriana

Hoofdstuk 64.

Adriana

'Volg mij' fluistert Henri schor in haar oor en pakt haar hand vast. Een rilling gaat door haar lichaam en ze draait haar hoofd naar hem toe. 'Maar je vergadering' antwoord ze. Ze wist dat hij een vergadering had na het eten met de mannen. Zij is toen maar opgestaan en is bij het raam gaan staan. Tot het moment dat Henri nu achter haar staat. 'Ze kunnen de rest wel zonder mij' zegt hij zacht en plaatst een kus op haar wang. Ze voelt haar gezicht warm worden en sluit haar ogen. 

Henri trekt haar zacht mee de kamer uit. Adriana kijkt nog gauw naar de mannen, maar die zijn druk in gesprek. Het lijkt wel of ze hen niet meer in de gaten hebben. 'Waar gaan we heen?' vraagt ze als ze het kasteel uitlopen. 'Verrassing' antwoord hij grijnzend. 'Henri?' probeert ze nog een keer. 'Niet zo nieuwsgierig jongedame' zegt hij kort. Zijn grijns zorgt bij haar voor een glimlach op haar gezicht. 'Dat is niet mijn fout' antwoord ze. Henri geeft haar geen antwoord meer en ze wordt er alleen maar nieuwsgieriger van. Hij knijpt alleen soms heel kort in haar hand.  Ze lopen door verschillende steegjes. Adriana kijkt haar ogen uit. Er zijn maar weinig mensen op straat. Ze hoort muziek dat uit een café komt. Ze lopen er langs heen en komen uit bij een kleine poort. 

Henri opent deze voor haar en zo komen ze buiten de muren van het kasteel. De maan zorgt ervoor dat er genoeg licht is om te kunnen zien. Verder is het erg donker. Adriana kijkt omhoog langs de muur en ziet wel fakkels branden op de muur. 'Henri?' probeert ze weer. Ze probeert wat dichter bij hem te lopen. Ze heeft wel verhalen gehoord over het buiten de muren komen van een kasteel. Dit wordt niet echt vaak aangeraden en vooral niet 's nachts. 'Vertrouw mij maar' zegt hij alleen en knijpt in haar hand. Ze laat zijn hand los en laat haar hand om zijn arm glijden. Deze pakt ze stevig vast om te laten merken dat dit haar toch geen fijn gevoel geeft.

Ze herkent het water van  het meer. Het weerkaatst door de maan. Er staat een bankje voor en Henri gaat daarop zitten. Hij steekt zijn hand naar haar uit. Ze pakt deze aan en gaat naast hem zitten. Hij legt zijn arm om haar heen en zij leunt met haar hoofd op zijn schouder. Het uitzicht is prachtig. De sterren stralen boven aan de Hemel. Een kus wordt op haar slaap gedrukt. 'Mijn lieve Adriana' fluistert Henri lief. Ze draait haar gezicht naar hem toe. Zijn lippen vinden de hare. Zijn handen grijpen haar haar vast. Ze gaat dichter tegen hem aan zitten en haar handen glijden over de stoppels op zijn kin. Ze voelt zich echt ontspannen in zijn armen, terwijl het lijkt alsof haar hart door haar ribben lijkt te komen. Kippenvel verspreidt zich over haar lichaam heen. Henri merkt het en neemt haar gezicht in zijn handen. 'Heb je het koud?' vraagt hij schor. Ze schudt haar hoofd en kijkt in zijn ogen. Ze moet er niet te lang naar kijken of ze verdrinkt er nog in. De liefde die hij uitstraalt verwarmt haar van binnen.

'Ik wil met je trouwen, mijn liefste. Zo snel mogelijk gewoon. Hou over precies twee weken de dag maar vrij' zegt hij dan. Haar ogen worden groot. Anna heeft dus toch gewoon gelijk. Een glimlach komt breedt tevoorschijn op haar gezicht. Genietend sluit ze haar ogen. 'Je wil toch nog wel?' vraagt Henri dan. Ze opent geschrokken haar ogen. 'Natuurlijk wil ik dat' roept ze naar hem. Henri schiet er van in de lach. Hoe kan hij nou zo iets denken. Ze wil haar hele leven aan hem geven. Ze wil voor hem zorgen en dat hij haar verzorgt waar nodig is. Ze wil de moeder worden van zijn kinderen. 'Ik hou echt van je' fluistert hij dan in haar oor. Ze voelt tranen op komen in haar ogen. Die paar woorden zorgen er zowat voor dat haar hart stopt. Zijn liefde voor haar lijkt haar gewoon teveel te worden. Haar mond voelt droog aan. Ze kijkt naar hem op. 'Ik hou ook van jou'

Haar stem klinkt zwak en schor en ze slaat haar ogen neer. Hij hoeft niet de tranen in haar ogen te zien, maar Henri denkt daar blijkbaar anders over. Hij legt zijn vingers onder haar kin en duwt haar gezicht weer omhoog. Ze kijkt naar hem op en probeert de tranen weg te slikken. Henri buigt weer naar haar toe en zoent haar zacht. Ze sluit haar ogen en legt haar handen op zijn wangen neer. Wat begint haar leven toch geweldig te lijken. Henri laat haar lippen los, maar haar gezicht niet. Ze kijkt op in zijn ogen. Een twinkeling ziet ze erin. Dan gaat Henri staan en steekt zijn handen naar haar uit. Zij legt de hare erin en wordt rustig overeind getrokken.