Adriana

Hoofdstuk 38.

Adriana

Ze heeft haar beslissing gemaakt. Stap voor stap komt ze dichter bij de deur. Als ze daar door heen loopt kan ze gewoon niet meer terug. Dat kan misschien wel, maar dan zet ze zich zelf voor schut. Dat is iets wat ze al vaak genoeg heeft gedaan, dus dat hoeft voor haar ook niet meer. Ze zet haar hand tegen de deur en duwt er zachtjes tegen. De deur beweegt mee. De frisse lucht komt haar tegemoet.

Als ze de deur achter zich weer sluit kijkt ze om zich heen. Hij zou vanavond buiten op haar wachten. Ze hebben alleen geen tijd afgesproken en ook niet wanneer. Ze loopt wat heen en weer bij de deur. Straks komt hij niet opdagen? Waar moet ze heen? Gauw leunt ze tegen de muur en probeert al haar vragen weer te verstoppen. Ze maken haar alleen maar onzeker. Dat heeft ze op dit moment niet echt nodig. Ze wil juist met hem praten. Dan moet ze er juist zeker staan. ‘Je bent er’

Een glimlach op haar gezicht. Ze draait zich om. ‘Henri’ antwoord ze zacht. Zijn grijns wordt breder op zijn gezicht. Ze laat haar blik over zijn lichaam glijden en krijgt het er warm van. Wat ziet hij er toch geweldig uit. Het duurt niet lang of hij staat voor haar. Zijn hand die zacht haar wang streelt. ‘Kan ik met je praten?’

‘Natuurlijk mag dat’ zegt hij en drukt zacht een kus op haar wang. Dan laat hij haar los. Adriana snapt het. Er hoeft maar iemand om het huis heen te lopen en ze zijn erbij. ‘Kom’

Hij pakt haar hand en trekt haar mee richting het bos. Haar hand voelt warm in die van hem. Ze bekijkt hem nog eens goed. Hij heeft zich blijkbaar niet geschoren. Wat stoppels zijn zichtbaar op zijn gezicht. Erg vindt ze het niet, het maakt hem alleen maar mannelijker. Zijn haar zit door de war, maar dat maakt ook natuurlijk niet uit. Ze lopen het bos in. Ze stoppen niet gelijk, maar lopen iets verder. ‘Voor de zekerheid’ zegt hij. Adriana ziet dat er aan een kant een omgevallen boom ligt. ‘Daar’ wijst ze. Henri volgt haar en ze gaan samen op de boomstam zitten. Hij neemt haar handen vast en kijkt haar aan. Hij zegt niets. Het is nu haar beurt om het te zeggen.

Ze kijkt hem aan en vergeet dan haar woorden. Het maakt haar onzeker. Haar handen wil ze terugtrekken. ‘Adriana’ fluistert hij. Hij dwingt haar om hem aan te kijken. ‘Vertel me waarmee je zit’

Ze ademt rustig in en sluit even haar ogen. ‘Over ons’ is dan haar verlossende antwoord. ‘Jij gaat over een paar dagen weer terug en dan blijf ik hier’ gaat ze verder. ‘Ik weet het gewoon niet. Als we hier mee verder gaan zit ik straks met een gebroken hart’

Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. ‘Dat is niet om te lachen’ antwoord ze en geeft hem een duw. ‘Sorry’ zegt hij en pakt haar handen weer vast. ‘Het doet me alleen goed om dit te horen’

‘Hoe dat?’ vraagt ze. ‘Een gebroken hart betekent dat je verliefd op mij bent. Dat is altijd fijn om te horen voor een man, maar voor mij zeker. Ook omdat ik met die vragen zit. Ik wil je echt niet alleen hier achterlaten. Het liefste wat ik met je wil is trouwen’

Adriana hapt naar lucht. Dit had ze niet zien aankomen. Haar hart gaat sneller kloppen. Is hij ook verliefd op haar? Zelfs zo dat hij met haar wil trouwen. ‘Maar ik ben een gewone knecht’ antwoord ze zacht. ‘Maar voor mij is dat genoeg’

Zijn hand raakt haar wang aan. Ze sluit genietend haar ogen. ‘Wil je echt met me trouwen?’ vraagt ze met een fluistering in haar stem. Ze kijkt op in zijn ogen. Die zeggen genoeg. ‘Je bent de eerste vrouw die mijn hoofd op hol kan brengen. Op de momenten dat voor jou alles nog zo nieuw was. De momenten dat ik mij gewoon van mezelf moest inhouden. De momenten waar je me helemaal gek maakte. Ik wilde je graag leren wat liefde is, maar dat liep zo uit dat ik echt wat voor je ben gaan voelen. Het is ook niet zomaar iets. Als ik alleen maar aan je denk komt er een glimlach op mijn gezicht. Dat kan je zelfs navragen aan Richard’