Adriana

Hoofdstuk 29.

Adriana

Dag drie alweer van de reis. Wat was de reis gisteren saai. Het was weer een hele rit en ze heeft gewoon met niemand kunnen praten. Gisteravond was het natuurlijk wel gezellig met het eten. De mannen hebben buiten heel lang gepraat. Uiteindelijk is ze zelf maar naar haar koets gelopen. Ze viel zowat steeds in slaap tegen de schouder van Henri. Hij heeft nog een hele poos buiten gezeten.

Ergens in de nacht is hij nog bij haar in de koets geklommen. Ze is tegen hem aangekropen in haar slaap, maar weet er verder niet veel meer van. Ze werden weer wakker geroepen dus veel hebben ze samen ook niet meer meegemaakt. Best jammer vindt ze zelf. Over een paar uur komen ze aan bij het huis van John Rossum. Ze heeft nog steeds een mooie jurk aan.

Haar werkjurk heeft ze in haar handen. Zal ze zich omkleden? Het moet eigenlijk wel, maar dat ziet er ook raar uit. Komt ze in haar werkkleding uit de koets. John Rossum zal hen vast op wachten. Ze legt de jurk naast haar neer en kijkt uit het raam. Dit kent ze wel. Ze zijn vlakbij de markt. Dan zijn ze nog dichterbij dan ze eerder dacht.

Een gekriebel in haar buik. Ze voelt zich zenuwachtig, maar waarvoor? Oké die vraag klopt niet, waarvoor is ze niet zenuwachtig. Ze legt haar trillende handen in haar schoot en sluit haar ogen. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Rustig blijven Adriana. Het komt allemaal wel goed, of niet? ‘Mam, moet je zien wat een mooie koetsen’

Adriana opent haar ogen en kijkt uit het raam. Een jongetje rent met de stoet mee. Hij zwaait naar haar en Adriana zwaait terug. ‘Mam, die vrouw zwaaide naar mij’ roept hij enthousiast. Glimlachend kijkt Adriana ernaar. Zo belangrijk is ze ook weer niet. Ze kijkt opzij. Haar werkjurk. Ze wordt gewoon er echt gek van.

Wat moet ze nu? Henri kan ze het moeilijk vragen. Die wil natuurlijk haar zo zien en niet in haar werkkleding. Schreeuwen is gewoon iets waar ze nu echt zin in heeft. Het duurt niet lang of ze begint nog meer dingen te herkennen. De bossen waar ze wel eens heen ging met Theressa als ze vrij waren van hun werk. De plek waar ze met de mannen gingen picknicken. Oh en als je hier in gaat kom je bij haar meer uit.

Ze rijden het dorp in. Mensen stoppen met hun werk en kijken om. De stoet moet er wel indrukwekkend uit zien. Vijf koetsen, mannen op paarden die goed gekleed zijn en bewakers. Adriana zou ook verbaasd aan de straat hebben gestaan. Verbaasd ook niet, maar nieuwsgierig. Wie komen er in hun dorp. Komen ze voor het feest van John Rossum? Ze kan zowat de gedachten van de mensen horen. Toch blijft Adriana ver achterover leunen. Straks herkennen ze haar.

Adriana sluit haar ogen, haar hart gaat als een razende te keer, haar hand wil niet stoppen met trillen. De koets stopt, ze hoort mensen praten. Honden die blaffen. Ze opent haar ogen pas als de koets wordt opengedaan. Henri staat in de deuropening. Hij moet de angst in haar ogen kunnen zien.

‘Het komt allemaal goed’ fluistert hij. Hij steekt zijn hand naar haar uit. Ze legt haar hand in die van hem. Stevig, maar ook voorzichtig pakt hij die vast en drukt er gauw een kus op. ‘Blijven ademen. Dan overleef je het wel’ zegt hij met een glimlach. Hij gebruikt haar opmerking. Ze staat op en stapt de koets uit. Daar staat ze dan. Henri heeft haar hand vast. Ze staat in een super mooie jurk voor het huis van John Rossum. Haar baas nog wel.

John Rossum staat met Marja op de trap te wachten. Langs de treden staan de knechten op een rij. Ze herkent ze allemaal. Ze buigt haar hoofd iets om niet iedereen aan te kijken. ‘Leonard’ roept John Rossum en loopt de trap af. ‘John, wat goed je te zien, dit moet je toekomstige vrouw zijn lijkt mij’ zegt Leonard en geef John een klap op zijn schouder. ‘En dit uw geweldige vrouw’

De mannen stellen hun vrouwen voor. Adriana wil het liefst weer terug de koets in stappen, maar Henri heeft nog steeds haar hand vast. John Rossum bekijkt de mensen die allemaal mee zijn gekomen. Adriana kijkt iets op recht in zijn ogen. Ze kan zijn blik goed lezen. Eerst verbaasd, maar dan veranderd die gauw in iets wat ze niet kan lezen.