Potrzeba / Harry Potter [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 91

- Wierzysz w bratnie dusze?

Pytanie przyszło znienacka. Odrabiali w ciszy zadania domowe w pokoju wspólnym Gryffindoru i Harry pochłonięty był odcyfrowywaniem swoich notatek z Transmutacji. Zaskoczony uniósł głowę.

- Co powiedziałaś?

- Spytałam czy wierzysz w bratnie dusze.

Harry odłożył zeszyt i poparzył na Ginny. Wyraźnie denerwowała się tym pytaniem, o ile przygryzanie przez nią dolnej wargi można uznać za oznakę nerwów.

- Chyba nie mam pojęcia czym są bratnie dusze - odpowiedział wreszcie.

- To taka teoria - wyjaśniła, bazgrząc na kawałku pergaminu. - Każda dusza ma swoją drugą połowę. Dusze są rozerwane na dwie części i można odnaleźć tą idealnie pasującą. Jeśli dwie takie dusze się odnajdą, nazywane są bratnimi duszami i taka dusza może znowu połączyć się w jedno.

- Hmmm... brzmi trochę dziwnie. A co się stanie, kiedy dusze znowu się połączą?

Ginny wzruszyła ramionami.

- A skąd mam wiedzieć? To po prostu częsty motyw w czarodziejskich powieściach romansowych.

Harry uniósł brew.

- To czemu mnie o to pytasz?

- Po prostu... jesteśmy tacy... ty i ja... no wiesz? - skończyła niezręcznie.

Patrzyła na niego wyczekująco, błagając wzrokiem, by zrozumiał.

- Eeee... że co? - spytał skołowany Harry.

Spłonęła czerwienią.

- Chciałam powiedzieć, że ty i ja... no, dogadujemy się tak dobrze. Tak łatwo nam być razem mimo naszej przeszłości. Nie rozumiem czemu zajęło nam to tak dużo czasu. Codziennie kocham cię mocniej - wyznała szczerze. Spojrzała twardo w jego oczy, postanawiając nie dać się zawstydzić. - Nie mogę wyobrazić sobie mojego życia bez ciebie. To prawie nienormalne. Potrzebuję cię. Zawsze potrzebowałam.

Harry ciężko przełknął ślinę. On też jej potrzebował. Codziennie i to bardziej niż mógł wyrazić słowami. Nie był tak elokwentny, ale wiedział jedno. Kochał ją... ciało i duszę.

- Nie wiem czy wierzę w bratnie dusze - rzekł w końcu szczerze. - Ale wiem, że będę cię kochał do końca życia.