My kind of love. H.S

Part 19

Φτάσαμε στο καφέ που ήθελε. Παρήγγειλε εκείνος και για τους δύο μας. Μου μιλούσε αλλά βρισκόμουν αλλού. Το ξέρω ότι με το να φέρομαι έτσι δεν γίνεται τίποτα καλύτερο αλλά πρέπει να περάσει λίγος ακόμη καιρός. Μετά από λίγο του ζήτησα να φύγουμε αλλά εκείνος επέμενε να πάμε μια βόλτα και μετά. Αποφάσισα να του κάνω την χάρη για μια φορά. Περπατούσαμε μαζί στο δρόμο κοιτώντας τα φώτα της πόλης την νύχτα. Μου φαινόταν άσχημα χωρίς αυτόν που ήθελα να με συνοδεύει σήμερα. Ξέρω ότι ο Lou είναι ο καλύτερος μου φίλος και δεν θα με άφηνε πότε μόνη μου αντιμέτωπη με το οτιδήποτε σε αυτή τη ζωή και τον ευγνωμονώ για αυτό αλλά αυτή τη στιγμή εκείνον ήθελα. Εκεί που περπατούσαμε τον είδα. Σταμάτησα και τα πρώτα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους. Με μια κοπέλα στην αγκαλιά του να προχωράνε και να γελάνε. Ο Louis κατάλαβα που κοιτούσα και δεν είπε τίποτα. Μετά από λίγο με είδε και αυτός και σταμάτησε. Τον κοίταξα στα μάτια για λίγο.

"Louis πάρε με από εδώ σε παρακαλώ." Είπα καθώς γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του.

Μου κράτησε το χέρι και αλλάξαμε πορεία. Ένιωσα το κεφάλι του Louis να γυρίζει προς τα πίσω αλλά εγώ προχωρούσα κλαίγοντας προς το αυτοκίνητο λες και ήταν η μόνη μου ευκαιρία να σωθώ από αυτή την άσχημη στιγμή της ζωής μου. Μπήκα στο αυτοκίνητο και πλέον συνέχιζα με λυγμούς.

Harry's P.O.V

Δεν περίμενα ότι θα την ξανα έβλεπα τόσο σύντομα. Ήταν ράκος. Νόμιζα πως θα με ξεπεράσει εύκολα. Αλλά σήμερα τα μάτια της μου είπαν αλλά. Από μακρυά που την είδα κατάλαβα ότι έκλαιγε που είδε στην αγκαλιά μου άλλη γυναίκα. Σταμάτησα και την κοίταζα χωρίς να κάνω κάτι ενώ ήθελα τόσο πολύ να την πλησιάσω και να την αγκαλιάσω. Καλύτερα έτσι κι ας πονάμε και οι δύο. Κάνουμε κακο ο ένας στον άλλο αλλά πως μπορεί η αγάπη να κάνει κακό σε κάποιον;

Amelia's P.O.V

Μόλις ο Louis έφτασε στην είσοδο της πολυκατοικίας άνοιξα την πόρτα και εξαφανίστηκα. Ανέβηκα πάνω και έπεσα στο κρεβάτι. Πονούσα, όχι στο σώμα αλλά στην καρδιά. Όταν κάποιον σε προδώσει είναι πολύ χειρότερο από το να σε βρίσει ή να σε χτυπήσει. Τέλος η κλάψα πια. Θα συνεχίσω την ζωή μου όπως έκανε και εκείνος κι ας μην τον ξεχάσω ποτέ. Ξέρω πως το ποτέ είναι υπερβολή στην περίπτωση μας αλλά ξέρω πως αυτό που νιώθω εγώ δεν θα τελειώσει σύντομα. Κοιμήθηκα μετά από πολύ κλάμα. Ξύπνησα το πρωί και πήγα στην δουλειά.

2 μήνες αργότερα

2 μήνες πέρασαν από εκείνη την νύχτα. Νοέμβριος πια και σε λίγες μέρες έχω γενέθλια. Ακόμη τον θυμάμαι. Ο κύριος Anderson μου ζήτησε να βγούμε μια εβδομάδα πριν. Πλέον είμαστε μαζί και μου φέρεται υπέροχα. Έπρεπε να προχωρήσω την ζωή μου κι ας τον θυμάμαι ακόμη. Λυπάμαι που κατά κάποιο τρόπο κοροϊδεύω τον Jonathan αλλά προσπαθώ πραγματικά να του ανταποδώσω τα αισθήματα που έχει για μένα αλλά κάτι σαν να με κρατάει πίσω. Κάθε φορά που τον φιλάω σκέφτομαι τον Harry. Κάθε φορά που απλά ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μου θυμάμαι τον Harry να με έχει αγκαλιά. Δεν έχω προχωρήσει ακόμη μαζί του. Δεν μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις μου και  λυπάμαι πολύ για αυτό αλλά σιγά σιγά θα συνηθίσω να μην τον σκέφτομαι. Πιστεύω.

Άλλο ένα part. Ελπίζω να σας αρέσει. Θα βάζω οπότε προλαβαίνω. 💕❤