TMH II: Chaotic World (Part Two) - editing

𝑩𝒓𝒐𝒌𝒆𝒏 𝑻𝒉𝒊𝒏𝒈𝒔

Chapter 14: Broken Things
9/24/16

THIRD PERSON POV

WHAT MADE people drive crazy? It's when their emotions mixed like colors, the happiness... sadness, everything! Kahit sinong malakas na tao ay may pakiramdam din na masaktan... it's the only thing that makes people human. That makes her a human...

"I so damn missed you, Grandpa..." bulong nya sa hangin habang nakatulala sa madilim na kalangitan. Nakahiga sya ngayon sa damuhan ng sementeryo, katapat ng lapida na kinababaunan ng kabaong ng lolo nya.

Ilang oras na rin syang nakatambay sa sementeryo pagkaalis nya ng Villa Estrada, she has nowhere to go. Alam nyang bubulabugin lang sya ng tanong ng lahat ng taong nakapaligid sa kanya.

Aaminin nya, nasaktan sya sa itinrato sa kanya ng mga dating kasamahan sa Villa. They treated her like she's their enemy, she only wanted to make them safe masama ba iyon? Yes, mukhang minasama nga nila ang pagtulong nyang iyon...

Naramdaman nalang nyang pumatak ang kanyang luha mula sa kaliwa nyang mata. Pumikit sya ng mariin, after all that happened to her hindi parin nya makuhang maging masaya. That whenever she tried to be palaging wala sa tyempo, wala sa tamang panahon.

Mayamaya pa ay naramdaman nya na rin ang pagpatak ng isang malamig na bagay sa kanyang mukha, isa-isa, hanggang sa parami na ng parami. Hanggang ang kanyang suot na damit ay mabasa na ng tuluyan. Napaupo na sya, ipinatong ang ulo sa kanyang mga tuhod at saka niyakap ito. Nakisabay sa pag-ulan ang pagbuhos ng kanyang mga luha. Malakas man sya sa panlabas na anyo, marupok parin ang kanyang loob. Hanggang kailan kaya nya kakayanin ang lahat?

"Who would have thought that I'd only find my answers here."

Napaangat ng tingin si Quentine dahil sa narinig na tinig, nakita nya ang isang tao na nakatayo sa harapan nya. Natatakpan ng malaking payong ang mukha nito, bukod sa dapit hapon na, lalong dumilim ang paligid dahil sa malakas na ulan kaya't hindi nya maaninag kung sino ang taong iyon.

Naglakad ito palapit sa kinauupuan nyang damuhan na ngayon ay basa na ng tubig ulan. Ang puting pants ng taong iyon ay puno na ng talsik ng putik, kahit ang sapatos nito ay lunod na sa tubig.

Habang palapit ito sa kanya ay saka nya unti unting naaninag kung sino ito. Napatayo sya sa kinasasadlakan, she took few steps backward ng huminto ito sa harapan nya. Ang dala nitong malaking payong ay nasisilungan narin nya.

Her lashes were damped from rainwater that she needed to blink a couple of times to get a clearer look at him.

Ngumiti ito sa kanya and her heart skipped a beat. Bumaba ang tingin nito mula sa kanya patungo sa lapidang nasa tapat nila, "Don Martin Forbes." he said as he read the words from it. "I've been here quite sometimes, to visit him. I don't know... para kasing makikita ko ang mga kasagutan sa mga katanungan ko na kahit alam kong napakaimposible dito and now, I've finally found it." and he look up again to meet her eyes. "Akala ko imposible pero totoo pala. You are the real one, you are the true Eugene Vanessa that I know."

Nanatiling tikom ang bibig naman ni Quentine. She wanted to make an alibi, she wanted to say something na hindi magpapatotoo ng mga sinasabi nito. Pero ayaw makisama ng utak at bibig nya, pero para saan pa nga ba ang pagsisinungaling? Kung nahuli na rin naman sya sa mismong hindi nya inaasahang pagkakataon?

"What... what made you think that of that? Are you hallucinating or something?" sa wakas ay nahanap na nya ang tinig, asking even it's obvious.

"Maybe because the Eve I know would still come back to the place where she knew she should never leave behind."