Purple never fades • FNAF boek 2 [SNEAK PEEK]

1. Mister A

William Afton, 1984

"Dus u was er bewust van dat de robot die u en Henry Trepp, de eigenaar van Fazbear's entertainment, hebben gebouwd, genaamd Circus Baby, deze vreemde functies bezat?"

Ik blijf stil. Mijn ogen branden, willen sluiten... Maar ik blijf de rechter in de zijne aankijken. Ik weet toch al wat er met me gaat gebeuren, de waarheid zal nooit verteld worden.

"Meneer Afton?"

Ik knik.

"Dus na aanleiding van de tragische dood van uw dochter Lia Afton, veroorzaakt door deze Circus Baby, en de dood van uw zoon Fin Afton, veroorzaakt door uw andere zoon en een andere robot genaamd Golden Fredbear, eerder gecreëerd door de vorige eigenaren, heeft u meneer Trepp's zoon Sammy bruut om het leven gebracht? Klopt dat, meneer Afton?"

Knik.

"Dan veroordeel ik u voor nu tot..."

"Wacht! Ik heb bezwaar!"

Mijn advocaat staat op, gelukkig. Tja, wat kan ik eraan veranderen? Mijn lieve, lieve Lia... En daarna kleine Fin... Het was allemaal zijn schuld, Trepp's schuld.

"Deze Circus Baby is in bezit van meneer Trepp, samen met de andere robots. Indirect heeft Henry de dood van meneer Afton's kinderen veroorzaakt".

"Meneer Trayner, wilt u even wachten met uw uitspraak?" Vraagt de rechter kil. Maar mijn advocaat blijft niet stil.

"U zou eerst deze meneer Trepp eens moeten vervolgen, edelachtbare".

Het wordt rumoerig in de zaal. De jury knikt begrijpelijk, en ook de bezoekers kijken verward. In mijn ooghoek zie ik Henry en zijn 18 jarige zoon naar me kijken. Kotsmisselijk word ik van ze, de vuile verrader... Hij... Hij nam mijn Lia van mij af. Ze weten echter niet dat, tja... Deze Circus Baby... Ik moet haar weer zien. Alleen zo kan ik weer dichterbij haar zijn. 

"Wat vindt de jury hiervan?" Vraagt de rechter. Er wordt gestemd - positief! Ze zijn het er mee eens!

"Dan wordt u bij deze vrijverklaard tot we meer bewijs hebben", zegt de rechter met tegenzin.

Ik glimlach.

"Einde van de zitting!"

Henry staat op, maar zijn zoon blijft zitten. "Meneer Afton, u mag de zaal verlaten", zegt mijn advocaat. Ik knik kort. Vrij... Ik glimlach nog steeds. Vrij voor nu. Vrij voor wraak.

Wanneer ik de zaal uit wil lopen, staat er plots een jongen voor me. "Wat moet je?" De woede in mijn stem is lastig te verbergen. "Ik weet dat je mijn broertje hebt vermoord", zegt Keith. Ik kijk de zoon van Henry koud aan. "Een oog voor een oog, jongen", snauw ik. "Echter ben ik nu blind, aangezien ik er twee ben verloren". Ik laat mijn ogen kort in de zijne staren voordat ik ze afwendt en een stap richting de deur zet. "Nee, wacht!" De jongen houdt me tegen. "Kom alstublieft mee". Ik blijf een tijdje stil, maar besluit hem een kans te geven. We lopen naar buiten, ogen gericht op de grond. "Je hebt gelijk. Mijn vader is een zak, en ik kan ervoor zorgen dat hij degene is die in de bak komt, niet jij".

Ik blijf staan.

"Ben je bereid dat voor me te doen?" Vraag ik stilletjes.

"Wanneer hij in de bak wegrot kan ik de boel overnemen. Alles wat die zak over me denkt is dat ik toch niks kan..." Keith glimlacht. Ik houd van zijn glimlach. Zo glimlachte ik ook toen ik mijn mes in zijn broertje's hart stak.

"En jij... Jij weet haar te vinden toch?"

Mijn ogen worden groot. "Lia?"

"Lia", zegt hij bevestigend. "Je weet waar ze haar pak hebben neergelegd..."

"Het oude criminele instituut? Het distributiecentrum?"

Hij knikt. "De zuster locatie. Mijn vader plant om ze allemaal kapot te maken... Wees snel".

Ik grinnik. "Ik mag jou wel".

Keith Trepp glimlacht. "Dat is alles wat je wilt toch, weer bij haar zijn?"