Purple never fades • FNAF boek 2 [SNEAK PEEK]

5. Lege balonnen

Mike Schmidt, 2030

Ik kijk naar mijzelf in de spiegel als ik het water uit mijn gezicht was. Ik zie er nog precies het zelfde uit als dertig jaar geleden... Geen dag ouder. Langzaam stap ik de badkamer uit, de trap af, naar beneden. "Hé, lekker geslapen?" Vraagt Loena. Ze zit aan de tafel, met allemaal boeken voor zich. Psychologie. Nadat ze haar economie studie heeft afgemaakt begon ze aan geschiedenis, daarna theater, daarna aardrijkskunde en nu dus psychologie. Ik weet niet waar ze alle ruimte in haar hoofd vandaan haalt... Ik heb mijn journalistiek studie netjes afgemaakt, maar heb daarna een baan gezocht. Na tien jaar hebben we besloten om naar Orlando, Florida te verhuizen. Het was geweldig... Totdat het hoogstens tijd werd. Tijd om terug te gaan, naar Sydney. Want het komt eraan...

"Prima", zeg ik, en loop langzaam richting de keuken om een ontbijt te maken.

"Ik ben alleen nog wel wakker geworden door die hond van... Auw!" Ik zak door elkaar. "Mike!" Roept Loena. "Gaat het?" Ik doe mijn ogen dicht, open ze weer, zie Loena bezorgd voor me. "Ja, ja... Even een steek door mijn hoofd..." De steek steekt weer. "Ahh..." Ik krimp in elkaar van de pijn. Ik probeer mijn ogen open te houden, zie Loena voor me.

"Mike! Moet ik het alarmnummer bellen?" Kleine witte vlekjes zweven langs haar heen. Ik sluit mijn ogen, open ze weer. Mijn beeld is nu tunnelvisie... Ik sluit ze weer, druk mijn oogleden stijf op elkaar, en open ze dan weer.

Huh? Ik zie een paarse gloed om me heen, kijk door de kamer... Ik ben niet meer in mijn appartementje in Sydney. Ik ben in de Arcade van Freddy Fazbear's pizza. Zonder schade, zonder brand. Ook al was het gebouw gesloopt, ik zit er toch.

"Mike", zegt een vredige stem. Ik kijk met bange ogen naar voren. Chelsea!

"Ik denk dat je wel weet hoe laat het is", zegt ze. "Nee!" Zeg ik. "Dat kan niet, het is pas..." "23 mei, juist. Denk eens na Mike", zegt ze.

"Oh shit, dat is waar ook..."

"Ze hebben iemand. Een meisje. Lana Wrighton. 18 jaar. Ze weten het alleen nog niet..." "Wat bedoel je?" Vraag ik. "Op dit moment zit Lana met haar vriendin Julie in de auto op weg naar Super Land", zegt ze. "Dat pretparkje?" Vraag ik verbaasd.

"Ja", zegt Chelsea. "En daar hebben ze laatst iets nieuws geopend: Fazbear Fright - het spookhuis gebaseerd op de mysteries van Freddy Fazbear's pizzeria". Met open mond staar ik haar aan. Welke gestoorde gek met het IQ van een pakje sap opent een spookhuis gebaseerd op een plek waar negen kinderen zijn vermoord?

"Ik weet het, raar. Maar goed, Lana begint vanavond. Ze heeft een Phone Guy nodig..."

"Ik dus", vul ik haar aan. Chelsea knikt. "Oke", zeg ik. "Ik bel Fazbear Fright wel en voeg me toe tot hun team".

"Top", zeg Chelsea met een glimlach.

"Maar wacht! Hoe gaat zij dan de Shadows redden?" Vraag ik. Chelsea knipt met haar vingers, en in haar kleine, witte handpalm liggen nu twee, onopgeblaasde ballonnen. "Deze moeten ze krijgen. Lana moet via ons robots in onze wereld kruipen. Het wordt lastig, er zitten veel stappen in... Maar het moet lukken. Je kan het. Lana kan het".

Angstig pak de ballonnen aan. "Dus... Ik moet Lana wel in het echt gaan zien?"

"Zekers", zegt Chelsea. "Maar wees gewaarschuwd. Ik voel... Een andere aanwezigheid, die ik nog niet kan plaatsen". "Wacht, wat bedoel je?" Vraag ik angstig. "Het maakt niet uit. Nu nog niet. Succes, Mike Schmidt", en ineens verdwijnt ze. Ik knipper met mijn ogen, en voor ik het weet ben ik weer in mijn appartement, met een bezorgde Loena voor me.

"Mike! Je bent weer bij bewustzijn!" Kraait ze. Langzaam kom ik bij, en kijk ik naar mijn hand. De stukjes rubber zijn er nog. "Het is zover", zeg ik bezorgt.

"Wat?" Zegt Loena. "Bedoel je..."
"Lana Wrighton, 18 jaar, wordt degene die het moet gaan doen". "Oh god..." zegt Loena. "Ik ben nu al bang..." "Ik ook", zeg ik.

"Ik ook..."