Purple never fades • FNAF boek 2 [SNEAK PEEK]

2. Een enge attractie in een saai park

[A/N: Als bedankje voor de 700 volgers publiceer ik 2 hoofdstukken! Bij de 750 komen er twee nieuwe]

Lana Wrighton, 2030

"Laan, kom je nou?" Roept Julie vanaf de tickets office. "Ja, ja rustig, ik kom!" Roep ik. Zuchtend stop ik mijn iPhone 9s in mijn zak en sjok ik naar mijn beste vriendin, die staat te springen om naar binnen te gaan. Het is Julie's 19e verjaardag, en ze wilde persé naar Super World, het lokale pretpark wat helemaal niet zo super is, eigenlijk. Echt, van alle originele namen die ze zouden kunnen bedenken komen ze met 'Super World'. Ja hallo, dat is hetzelfde als ze met van die dystopische tienerfilms komen: te vaak gebruikt, saai, en over het algemeen ronduit slecht.

"Kom nou!" Roept ze. Ze lijkt wel een klein kind, hoe ze daar met de kaartjes in haar hand voor de ingang staat te springen. "Ik ben er toch?" Zeg ik, terwijl ik mijn irritatie probeer te onderdrukken. Ze pakt mijn arm en sleept me mee door de grote poort naarbinnen. "Kon je Jenna niet beter meevragen?" Vraag ik. "Nee. Die houdt niet van dit pretpark", zegt Julie. Ik wel dan, denk ik. Maar ik houd mijn mond. Julie verdient een leuke dag, dus ik ga gewoon mee. Kom op Lana, vanavond ben je verlost. Julie is een van de liefste vriendinnen ooit. Toen mijn moeder op een dag wegreed alsof ze nooit van me gehouden heeft, toen ik amper 12 jaar was, bleef ze de hele week bij me logeren. En toen mijn vader mij na een lang gevecht tegen nierkanker me ook verliet, toen ik 17 was, mocht ik bij haar intrekken. Zelf heeft ze het ook niet makkelijk gehad. Haar moeder kwam te overlijden toen ze jong was, maar gelukkig was haar vader erg lief. En nu zijn we 19, en wonen we in een gezellig studentenflatje net buiten Sydney. Zij kamer 105, ik 113. Echter verschillen we verschrikkelijk veel - Julie heeft alle zorg en welvaart gehad die ze maar wenste van haar vader, terwijl ik het vaak moeilijk had. Ik ben er hard van geworden, kil. Toon niemand je emoties, en niemand kan je pijn doen. Praktisch genoeg voor mij.

"Waar wil je eerst in?" Vraagt Julie enthousiast. "Maakt me echt niks uit", mompel ik. "Oke. Dan gaan we in die achtbaan", zegt ze, en ze wijst naar een moordmachine met vier inversies. "Ah, meen je die?" Kreun ik, terwijl ik mijn lichtelijk golvende blonde haar achter mijn oren doe. "Moet ik echt mee?" "Oh jazeker", zegt Julie met een duistere glimlach, en ze grijpt mijn arm sleept me weer mee. Dit wordt een lange dag, maar ik heb het ervoor over.

"Hehe. Ik ben best moe", zegt Julie. "Ik ook", zeg ik. Het is ondertussen alweer half 5 's middags, en we gaan zo weer naar huis. "We kunnen nog één ding doen. Is er een attractie waar je persé inwilt?" Vraagt ze. Ik pak de kaart erbij. Eens zien... Achtbaan? Dikke nee. Ik word kotsmisselijk in die dingen. Dan valt mijn oog op een stukje tekst in de hoek.

Nieuw in Super World: Fazbear Fright!

Durf jij alle geheimen te ontrafelen van het Freddy Fazbear Pizza restaurant van 30 jaar geleden? Kom dan snel naar onze nieuwste horrorattractie, Fazbear Fright!

"Fazbear Fright", zeg ik. "Huh, wat?" Vraagt Julie. "Daar wil ik in. Fazbear Fright. Een spookhuis, of zo". Julie wordt bleek. "Uhm... Laan, ik eh... Durf n..." "Je gaat gewoon mee!" Onderbreek ik haar, en ik trek een voldane glimlach. "Jij sleepte mij de achtbanen in, en ik sleep je het spookhuis in. Ik bedoel, wat kan er gebeuren?" Zeg ik triomfantelijk. "Maar wat is het thema dan?" Vraagt Julie angstig. "Een of ander pizza restaurant van vroeger, of zo, van 30 jaar geleden. Komisch, toch?" Julie is stil. "Kom, let's go!" En ik loop alvast vooruit.

We staan in een hal, met allemaal dingen om ons heen. Attributen. Nep. Julie is doodsbang, maar ik vind het wel geinig. "Oh mijn god, Lana, denk je dat dat hoofd vroeger echt werd gebruikt?" Vraagt ze, en ze wijst naar een kop van een kippenpak wat op de grond staat. "Natuurlijk niet, joh", zeg ik. "Kom, we moeten verder lopen". Ik weet dat er hier ergens scare actors zijn, van die mensen die ineens uit het niets opspringen en je een driedubbele hartaanval geven. "Maar, Laan..." "Gewoon meekomen!" Zeg ik glimlachend. Oke, oke. Ik ben misschien een beetje doordrukkend, maar dit is het leukste punt van de dag. We lopen de hoek om, en terwijl ik een gast in een pak die ons laat schrikken verwacht denkt Julie blijkbaar dat we in Disney World lopen.

"Boe!"

Ik heb gelijk. Julie begint keihard te gillen. In de grond zit een ventilatieschacht opening, waar nu een man in een berenpak uit is gesprongen om een poging tot hartaanval geven te doen. Ik kijk hem geamuseert aan. "Huh? Je schrok niet?" Zegt hij tegen mij. "Nope. 'K word niet zo snel bang", zeg ik gemakkelijk. Hij kijkt me bewonderend aan. "Zoek je nog een baan?" Vraagt hij. "Hoezo?" Vraag ik, en ik duw Julie van mij af, die tegen me aangeplakt stond. Waar komt deze vraag ineens vandaan? Erg normaal. Het zou vast wel zo'n tokkie zijn uit het pretpark, die druk opzoek is naar mensen om hun faciliteit hoog te houden. Ga toch fietsen.

"Nou", gaat de man verder. "We zoeken nog niet-bange mensen die dapper genoeg zijn om de boel hier een beetje te bewaken 's nachts". "Oh", zeg ik geïnterreseerd. "Een nachtbewaker dus?" De man knikt. "Je krijgt eerst vijf nachten proef. Als het goed gaat mag je blijven. Je hoeft alleen maar een beetje in een kantoor te zitten en camera's te bekijken. Ik bedoel, een paar weken terug waren er twee randebielen het reuzenrad van Super World ingeklommen, en die liggen nu met een paar botbreuken in het ziekenhuis. Het is gewoon om zeker ervan te zijn dan niemand iets sloopt of zo". Ik kijk hem bedenkelijk aan. Op dit moment heb ik niet bepaald veel zin in een baan. Ik ben druk bezig met mijn studie toerisme... Alhoewel dit erg lekker op mijn CV zou staan. Misschien moet ik het gewoon doen. "Dat klinkt wel erg handig. Hoeveel krijg ik ervoor?"

'120 dollar voor de eerste vijf nachten. Je moet er om 12 uur 's nachts zijn". Ik knik. "Goed, ik doe het". "Mooi!" Zegt de man. "Vanavond beginnen!" Niet eens een papiertje invullen? Dat bewijst maar weer wat voor een pauperpark dit is. Maar ja, geld is geld. En dit is veel geld. "Hoe kom ik binnen?" "Ik zal er zijn", zegt de man. "Gewoon bij de ingang van het park wachten". "Oké", zeg ik. "Lana, laten we verder gaan!" Kermt Julie. Ik zucht luidruchtig. "Tot vanavond", zeg ik. De man zwaait. "Ik vind dit echt niet leuk, Laan, kom op". "Goed, we gaan naar huis", zeg ik. Vanavond ben ik hier toch terug. Makkelijk verdiend, toch?