Purple never fades • FNAF boek 2 [SNEAK PEEK]

17. Kleine L. A.

Riley Evans, 2030

"Ze wordt wakker". Een stem... Het is Trevor. Fuck. Kan ik nog terug naar de duisternis? Maar mijn ogen openen al te ver, en voor me staan een paar wazige figuren. "Riley! Meisje toch!" Een van de figuren knuffelt me stevig, en wanneer mijn ogen zich eindelijk aanpassen aan de ruimte zie ik dat het mijn moeder is die me omhelst. Achter haar staat Trevor, met daarnaast Quincy en... Miguel. Ik glimlach. "Ik leef nog", mompel ik. Mijn moeder laat me los. Ik zie plots dat we niet alleen zijn: er lopen twee politieagenten de gang door. Mijn hart begint sneller te kloppen, en plots komen de herinneringen terug. Wanneer ik de stem van het meisje weer in mijn hoofd laat afspelen krijg ik er een rilling van. "Geen zorgen, alles komt goed", zegt mijn moeder. "Je bent waarschijnlijk gevallen, of neergestort. Ze gaan de boel afplakken, maar gelukkig leef je nog!" Ik kijk haar geschrokken aan. "Maar, maar..." Je hebt geluk dat we je vonden, Riley..." Mompelt Trevor. Voor het eerst kijk ik hem met een normale blik aan. "En dat je je vriendje belde". Ik weet niet wie er raarder kijkt: mijn moeder, Miguel of ikzelf. "Hij is mijn vriendje niet", zeg ik gepikeerd. "Ze is gewoon een vriendin", zegt Miguel gehaast. "Waarom vertelde je niks?" Vraagt mijn moeder nieuwsgierig. Dan barsten we in lachen uit. Trevor snapt er niks van, en Quincy kijkt naar Miguel alsof hij een alien is. "Maar goed, jij leeft nog, en dat mooi. Maar ik moet er vandoor, anders vermoorden mijn ouders me", zegt Miguel ongemakkelijk, en hij zet een stap naar achter. "Zie ik je morgen?" Vraag ik hoopvol. Hij knikt, glimlacht, en verlaat dan het huis. Plots komen twee agenten naar me toe lopen, een vrouw en een man. "Hi Riley. Mijn naam is Sally Dorn, dit is Pete Acter en wij gaan je even een paar vraagjes stellen over net. Oké?" Ik knik. Mijn moeder maakt plaats voor de agenten, en ik ga rechter op zitten. "Wat dreef je ertoe om het te bezoeken?" Vraagt Sally. "Nieuwsgierigheid", zeg ik. "En uitdaging. Een paar mensen van school..." "Och meisje, daar moet je toch niet naar luisteren?" Kermt mijn moeder dramatisch. "Mam, ik..." "Mevrouw Evans, als u nou even stil bent", snauwt Sally. Mijn moeder kijkt gepikeerd, maar is stil. "Wat vond je daar beneden?" "Niks... Een leegte, en..." Plots huiver ik. De stem, het meisje... Alle waanzin die daar was... Moet ik het vertellen? Ik besluit van wel. "En er was..." "Wat heb ik je nou gezegd over de politie? Stil!" Ik houd abrupt mijn mond. Wat de fuck? De stem... Het meisje, ze is terug! "Riley, gaat het?" Vraagt mijn moeder, en ook Sally en Pete kijken bedenkelijk. "Maak je zin af, Riley", commandeert Pete rustig. "Nee, nee... Niks". "Weet je dat zeker?" Vraagt Sally. Ik tril als een rietje. De stem, het meisje... Lia Afton zei ze te heten. Hoe zit ze nu in mijn hoofd? "Goed... Wees goed, dan wezen wij vrij... Wezen wij niet vrij, dan wees jij..." Stilte. Ik tril heviger. "Dit is niet goed voor mijn dochter, kijk haar nou!" Zegt mijn moeder kwaad. Sally en Pete kijken elkaar aan, en knikken dan. "Riley is duidelijk nog in shock, wat nog een paar dagen zal duren. Houd haar thuis, en plak de ruimte af. We willen niet meer mensen die neerstorten met dat ding. Fijne avond nog". Ze verlaten mijn huis. Trevor zucht moedeloos, en loopt naar de keuken. Mijn moeder kijkt me nog even aan, glimlacht, en loopt dan ook weg. Alleen Quincy staart me nog aan. "Je gilde echt je longen uit je lijf", zegt ze nonchalant. "Klopt", zeg ik. "Maar je stortte niet neer..." Gaat ze aarzelend verder. "Is dat echt wat ze beweren?" Mijn zusje knikt. "Kom..." Ik geef haar een dikke knuffel. "Het maakt niet uit, we zijn veilig..."

"Riley..."

Ik schrik wakker, en draai me vermoeid om. 03:24. Fijn. Ik had een nare droom... Een horde geesten zaten me achterna, vragend naar exotische botersoorten en Miguels beanie. Er is echt wat mis met me. "Je moet morgen maar eens met Miguel gaan praten. Hij weet genoeg. Hij moet genoeg weten..." Ik begin weer te trillen. Deze stem... Hoe graag ik ook wil geloven dat het nep is, het blijft me achtervolgen. "L... Lia, is het toch?" Een grinnik. Ik fluister zo zacht mogelijk. "Ik herken je niet... Je bent nieuw. Ik weet nog... Dit scenario..." Nora? "Het is vreemd om hier weer te komen. Ik vraag me af wat er gebeurd is voordat een persoon zou willen wonen in een plek als deze..." In een instinct trek ik mijn dekens over mijn hoofd. Gewoon negeren, misschien is dit nog een droom, of zo'n slaapverlammings verschijnsel. Maar ik kan nog bewegen... "Uit zichzelf... Nieuwsgierigheid? Misschien onwetendheid..." "S... Stop!" Ik probeer zo intimiderend te klinken, ook al ben ik gedwongen te fluisteren. Weer klinkt er een kort lachje. "Je kan niet weg, dat weet ik ook wel. Niet van mij... Ik blijf bij jou, totdat jij mij bevrijdt..." Een rilling gaat door mijn rug, en ik slik. Ik probeer mijn adem onder controle te houden. "Als je wilt kan ik je helpen, iemand sturen..." "Nee!" Stamel ik. "Ga... Ga weg!" "Riley..." Het feit dat ze gewoon mijn naam weet ook al beweerde ze net me niet te herkennen staat me niet aan. "Dat kan ik niet. Niet totdat iemand ons bevrijdt!" Ons, er zijn er meer... God, dit wordt erger met de minuut. "Moet ik de politie voor je bellen?" "Dom kind. Die kan niks doen. De enige die ons vrij kan maken is onze moordenaar, of een nalatenschap daarvan... Of", zegt ze terwijl ze abrupt even stopt, "Lana..." "Ik ken geen Lana!" Snauw ik. "Oh, maar mijn broer wel..." "Ik ken je broer ook niet! Ik wil ze niet kennen, ik..." De tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. "Riley, wil je niet een arm meisje helpen? Een familiedrama oplossen, wat verspreid is in het verleden... De arme kinderen, al het drama van Fazbear entertainment! Het begon bij mij, bij mijn papa..." "Heeft... Heeft je vader je vermoord?" Ik ben bang voor het antwoord. "Nee. Maar zijn beste vriend? Indirect, Hij bouwde Circus Baby, de grootste en meest magische van alle!" Nu praat ze alsof ze het heeft over een reclamespotje. "Maar ze was bedrog... Wanneer de volwassenen niet keken grepen Baby en haar vrienden ons allemaal... Ik werd als dochter van de chef van financiële zaken op een afstand gehouden, maar ik was altijd dichtbij, met Fin. En toen..." Weer stopt ze, op een akelige manier. "Toen?" Vraag ik fluisterend. "Toen pakte ze me. Het was gelijk over voor mij... En zij werden na een paar weken ook gesnapt. Baby en haar vrienden moesten naar een andere faciliteit, de zusterlocatie..." "Dat is hier beneden", stamel ik. "Daar woon ik op, toch?" "Klopt... Maar papa snapte het niet! Papa werd gek, net zoals papa's beste vriend, Henry Trepp. Henry was een instabiele man, maar mijn papa werd erger, hij werd een psychopaat..." Ik ril, en trek de dekens nog steviger om me heen. Ze spreekt de woorden langzaam uit, zodat ik ze beter hoor. "Toen ging Sammy eraan. Sammy is al heel lang mijn beste vriend, maar Sammy vindt Fun Time Freddy helemaal niet zo leuk! Sammy werd gepakt door mijn papa, samen met Gabbie en Ophelia..." "Wie zijn dat nou weer? Stamel ik. "Allemaal op de verkeerde plek, op het verkeerde moment. Het is niet papa's schuld, het is Henry's schuld! Maar dat zagen ze niet... Samen werden ze opgepakt, maar alleen Henry is werkelijk opgesloten. Papa... Nooit terug gevonden". Een kleine windvlaag bereikt de dekens, en van schrik spring ik bijna in de lucht. Het blijft een tijdje stil. Langzaam ga ik overeind zitten, en kijk om me heen. "L... Lia?" Geen antwoord. Het kleine meisje houdt haar mond, is weg. Zuchtend stort ik neer op mijn kussen, en zo spendeer ik de resterende uren van mijn nacht in mijn bed, angstig om elke schaduw om mij heen.