Purple never fades • FNAF boek 2 [SNEAK PEEK]

3. De glimlach

William Afton, 1983 (voor de rechtszaak)

"Papa? Maak je er ook een voor mij?"

Ze staat er weer. Lia, mijn kleine Lia. Ik draai me om, en kijk naar de leegte. Een deuropening, met niks er tussen. "Nee, Lia... Ik heb er al een voor je gemaakt". Ik draai me om, en staar nu recht in twee groene, glanzende ogen. "Lia... Ga. Ga nu".

Het is even stil, maar plots klinkt haar holle, schorre stemmetje weer opnieuw.

"Ik hoorde dat ze ijs kon maken. Mag ik ijs, Papa? Speciaal voor mij?"

Ik kijk naar het verschrikkelijke hoofd, het hoofd wat ik gecreëerd heb. "Lia... Alsjeblieft". Ik kijk schichtig om me heen, en pak dan een klein mesje van mijn bureau. Ik draai het rond, speel ermee... Frustratie doet veel met je. "Papa, hoe gaat het met Fin?" "Fin... Fin leeft nog, meisje. Ga maar, snel..." Ik voel een vlaag van wind, en dan is het meisje verdwenen, terug naar het pak waarin ze gevangen zit: Circus Baby. Ik sta op, stop het mesje in mijn borstzak en kijk vluchtig in de spiegel terwijl ik mijn werkplek uitloop. Dikke wallen omringen mijn ogen. Ik kan het niet meer aan. Het is nu zesenveertig dagen geleden dat Lia werd gegrepen door Circus Baby. Mijn eigen stomme fout... Ik had haar daar weg moeten houden. Maar die verdomde Henry Trepp activeerde de robots, ze allemaal... En nu vecht mijn arme Fin ook nog voor zijn leven in het kille ziekenhuis van Sydney. "Lia..." Fluister ik. Ik moet geen contact maken met geesten, dat weet ik ook wel. Ze verandert langzaam, ik voel het. Ze wordt koud, net zoals haar levenslust. Ze begint te leren, begint de robot te worden waarin ze gevangen in zit... "Hij wilt je weg doen..." Het blijft stil. Lia komt niet. Goed... Beter. "Maar geen zorgen... Ik ga je redden... Henry... Henry gaat boeten". Ik verlaat de kamer nu, en gooi trillend de deur dicht. Ik moet maar eens gaan eten - iets wat ik steeds vaker vergeet te doen. Elke seconde die mijn hersenen vrij hebben gaat er maar één naam door mijn hoofd: Henry Trepp. Hij... Hij pakte mijn Lia en Fin van me af. Fin leeft dan nog wel, maar voor hoe lang? Ik schenk een glas water in, wanneer ik de voordeur hoor dichtslaan. Philip. "Hi", mompelt hij, zodra hij langs loopt. Ik antwoord niet. "Hij was oké, weer een nachtmerrie gehad. Steeds dezelfde, beweert hij".

Door Philip ligt Fin daar.

Nee, door Henry.

Door Henry.

"Pap?"

"Sorry..." Zeg ik schor. "Het is bijna zes uur, je moet dat ding ophalen", zegt Philip terwijl hij een zak chips uit de kast pakt. "Ja, ja..." Fun Time Freddy. De ingebouwde moordmachine. Ik laat het glas water staan na twee slokken en schuif richting de auto, op weg naar het aangegeven adres. Henry... Henry is nog steeds mijn baas. Henry weet niet dat ik het persoonlijk neem... Oh, Will, wat verschrikkelijk van Lia en Fin! Maar je weet, dat is het risico... Het is echter een schande dat zíj toevallig te dichtbij waren. Nee, Henry. Jij bent een schande. En nu... Ik knipper een paar keer wild met mijn ogen wanneer er een waas verschijnt.

Slaap...

Slapen is goed.

Slapen doe ik slecht.

Normaal kon ik rekenen op de hulp van Marga, mijn ex en de moeder van Philip, Fin en Lia. Echter zit ze nu aan de drank, waarschijnlijk in een steegje. Ook zij kan de dood van haar dochter en de kritische toestand van haar zoon niet verwerken.

Ik kom eindelijk aan bij het adres: een of ander stom verjaardagsfeestje. Vrolijke kinderen. Ik zie meisjes zoals Lia. Lia. Henry... Ik grom, en probeer mijn concentratie erbij te houden. Ik open de laadruimte achterin de auto, zodat Fun Time Freddy daar zo kan liggen en ik hem kan dumpen bij de zuster locatie, waar Circus Baby binnenkort ook snel naartoe moet... Ze gaan haar scoopen, ik weet het. Ze willen de bewijzen vernietigen, het in de doofpot stoppen. Henry's beslissing. Ik had verwacht dat hij me nog zou begrijpen - mijn beste vriend voor jaren, die verdomme zelf twee zoons en een dochter heeft! Maar nee... Alles gaat om het geld, alles. En een of ander ziek spelletje van hoeveel kinderen je zou kunnen weglokken en vermoorden met de robots. Nu ik erop terugkijk had ik iets moeten doen toen het nog kon, toen Lia nog leefde...

Gapend loop ik in de richting van de deur. "Hallo meneer Afton! Gaat u Freddy halen? Hij vond het heel leuk hoor!" Het blije stemmetje laat me opschrikken vanuit mijn trance. "Wat..." Mompel ik. Daar, voor de deur, staat een jongetje die ik wel heel goed ken: Sammy Trepp. Henry's kleinste zoontje. Ik voel de woede in me opborrelen, de haat voor Henry die ik wil reflecteren in dit kind...

"Papa zei dat ik mee mocht met Freddy, maar niet met jou, want de zuster locatie is niet lief. Nu moet ik wachten tot Charlie of Keith me komt halen, maar ik vind jou veel leuker".

Ik stop met lopen, en kijk hem nu onderzoekend aan. De manier waarop hij praat, zo... Communicatief sterk. Het laat me bijna huilen. "Papa vindt dat ik voorzichtig moet zijn bij Freddy. Dat is niet waar, toch, meneer Afton?". Er knapt iets in me. Dus Henry's kinderen mogen wel veilig blijven, terwijl mijn Lia en Fin het lot moeten ondergaan? Dat... Dat is nog het verschrikkelijkste van allemaal! Ik zak door mijn hurken, en kijk Sammy vol afschuw aan. Zijn groene oogjes begroeten mij lief, maar ik voel alleen maar pure haat. Het mesje wat nog steeds in mijn borstzak zit voelt plots erg zwaar. "Papa zegt dat Lia de regels overtrad en te dichtbij Circus Baby kwam. Dat vindt Papa Lia's eigen schuld, maar ik vind het zielig!"

Mijn ogen worden letterlijk groot.

Eigen schuld?

Oh jongen, arme, arme jongen toch...

"Jouw Papa moet begrijpen dat hij niet zomaar andermans kinderen kan afnemen", mompel ik langzaam. "En dat hadden we samen al veel eerder moeten begrijpen".

"Wat zeg je? Ik snap je niet".

"Maar dat maakt nu niet uit. Een oog voor een oog, is het gezegde, toch?"

Sammy kijkt me bedenkelijk aan, maar zijn druivenhersentjes kunnen mijn gebrabbel niet begrijpen.

"Jouw Papa zal eens op de harde manier leren hoe ik me voel, Sammy..."

Ik glimlach. Ik glimlach op een manier waarvan ik niet wist dat ik het kon.

"Wat bedo..."