My Vampire Love | kth

~Unutmak?~

Jiyong beni bir hastaneye götürmüştü. Yani ölmemiştim. Doktor ne olduğunu sorduğunda aptal ve acımasız bir vampirin bana kendi çıkarları için zarar verdiğini söyleyemezdim.

Jiyong doktora bakarak "Bunun bir önemi yok, sadece daha fazla acı çekmesine izin vermeyin!" dedi.

Doktor kollarımın haline bakınca sargının yeterli olmayacağını söyledi. Dikiş atacaklardı. Bunu bana yapanın kim olduğunu söylemem gerektiğini söylediklerinde kendimin yaptığını söyledim. Aklıma başka bir yalan gelmemişti. Zaten en büyük derdim kollarımın acısıydı. Bir de kalbimin...

Ben reşit olmadığım için ailemi çağırmak istediler ama onların yurt dışında olduğuna dair bir yalan uydurdum. Yine yanımda reşit biri olması gerekiyordu. Bu durumda Jiyong kimliğini çıkarıp gösterdi. Reşitti yani...

Annemler yarın geliyordu ve bu halimi gördüklerinde ne tepki vereceklerini biliyordum. Ağlayacak, çığlık atacak kadar çok acıyordu ama dayanmaya çalışıyordum. Tavana uzun süre baktım. Kan beni tutuyordu.

Dikiş bittikten sonra doktor Jiyong'a "Kendine bunu neden yaptınbilmiyorum ama psikiyatri bölümünden randevu almanızı tavsiye ederim." dedi ve gitti.

~~~

Sabah okul için hazırlanmaya başladım. Kollarımı çok az hareket ettirebiliyordum. Annemler akşam geliyordu ve nasıl bir açıklama yapacağımı bilemiyordum...

Otobüse bindim ve okula doğru yola çıktım. Okula varıp sınıfa girdiğimde Taehyung çoktan gelmiş ve sıraya oturmuştu. Solgun görünüyordu. Bir vampir olarak her gün solgundu ama bu sefer farklıydı...

Beni görünce ayağa kalktı ve yanına oturmamı bekledi. Bir de onunla oturmamı bekliyordu, yüzsüz.

Arka sırada rastgele başka bir yere oturdum. Sanırım Hye Ji'nin yanıydı...

Taehyung kırgın gözlerle bana baktı. Ben ise oldukça öfkeli bakıyordum. Acaba ne bekliyordu? Hiçbir şey olmamış gibi davranmamı mı? Komik.

~~~

Dersler sona erdiğinde sınıftan çıkmak için çantamı toparlarken Taehyung yanıma geldi ve "Hey, Keyifsiz görünüyorsun. Neden benimle konuşmuyorsun?" dedi.

Hayretle yüzüne baktım. Cidden kafasına reset falan mı attırdı bu?

"Neden bunu soruyorsun? Sebebini bilmiyor musun? Öyle acımasızsın ki! Nerden girdin hayatıma? Neden mahvediyorsun ve sen neden... Her neyse seninle bir daha konuşmak istemiyorum. Lütfen hayatımdan defol git Kim Taehyung."

"Lütfen böyle yapma. Ben aslında sana..." dedi ve kolumu tuttu.

Kolumu çekerken "Sen aslında bana ne?" dedim.

"Şey... Bunu sana söyleyemem üzgünüm."

"Merak etmiyorum zaten. Hoşçakal."

Kendimi kötü hissediyordum. Taehyung'un yaptığını affetmek istemiyorum ama sanki tek bir hareketi, tek bir sözü onu affetmeme yetecekmiş gibiydi. Umarım böyle olmaz.

Sanırım daha önce hiç böyle olmamıştı bana. aehyung'a karşı bir şeyler hissediyor olabilir miyim acaba? Hayır olamaz. O bana çok fazla yanlış yaptı. Acı çektirdi ve aşık olduğum adama vermek istediğim ilk öpücüğümü de çaldı.

Fakat büyük bir sorun var ki hala mühürlüydüm...

~~~

Evin önüne geldiğimde araba park edilmiş bir halde duruyordu. Anne ve babam gelmişti. Sargılı kolumu nasıl açıklayacağımı bilmiyordum.

Hırkamı iyice kapatacak şekilde çektim ve eve girdim. Annem beni sevgiyle karşıladı ve "Eun Mi, hoşgeldin kızım." dedi.

"Hoşbulduk anne. Ben odama geçiyorum."

"Ne bu acele? Gördüğün gibi yeni geldik. Bizi hiç mi özlemedin?"

"Özledim anne, sizi seviyorum ama derslerimi de seviyorum."

Odama çıktığımda yatağıma uzandım ve gözlerimi dinlendirmeye başladım. Tam uyuyacakken pencere tıklatıldı. Korktum ve perdeyi açıp baktığımda Taehyung'u gördüm. Başka kim olabilirdi ki zaten?

Bana pencereyi açmamı söylüyordu. İtiraz ediyordum ve el hareketleriyle gitmesini söylüyordum fakat pencereyi açmam konusunda ısrar ediyordu.

Bir ihtimal açarsam gider düşüncesiyle pencereyi açtım. Taehyung ise pencereden içeriye girerek "Ah, hava çok soğuk. Bana sıcak bir şeyler getirir misin sevgili oyuncağım?" dedi.

Sanki üşüyorsun da...

"Nasıl bu kadar yüzsüz olabiliyorsun?"

Yavaş yavaş bana yaklaştı ve "Beni affetmen için ne yapabilirim? Söyle yapayım. Ne istersen. Sadece seninle eskisi gibi bir ilişki kuralım. Lütfen o günü hafızalarımızdan silelim. Unutalım gitsin işte."

Çok pişman görünüyordu ama rol yapıyor da olabilirdi. Ki pişman olsa bile bunun bir önemi yoktu.

"Seni kolay kolay affedeceğimi hiç düşünme Kim Taehyung. Bana sana yalvardığım halde yaptığına bir bak! Sen olsan affeder miydin?" dedim.

Bunun üzerine suratını astı, tıpkı bir yavru köpek gibi bakmaya başladı. Ona dayanamıyordum. Resmen beni kendisine çekmeyi başarıyordu. Ama bu sefer bu oyuna karşı koyacaktım. Karşı koymalıydım.

Taehyung dudaklarını büzdü ve "Yani şimdi beni affetmeyecek misin?" diye sordu.

Dalgın dalgın yüzüne bakıyordum. Aklımı yerine getirmek için kendime sert bir tokat atmam gerekti. Bunun üzerine Taehyung kahkaha atmaya başladı.

"Cazibeme karşı koyamıyorsun değil mi?"

Sinirli bir şekilde Taehyung'u ittirerek pencerenin önüne getirmeyi başardım.

"Artık gitmelisin bence. Yeterince saçmaladın."

"Yarın okulda görüşeceğiz biricik oyuncağım. Bu arada pijamaların çok sevimli." dedi ve hızlıca gitti.

Beni nasıl sinirlendireceğini iyi biliyordu. Pencereyi kapadım ve yatağıma geçtim. Sanırım ben gerçekten Taehyung'a karşı bir şeyler hissediyorum.

Ne diyorsun Eun Mi?! Duymamış olayım. Hala ona kızgınsın. Affetmeyeceksin.

Ama gerçekten pişman görünüyordu.

Ah, şapşalsın sen Eun Mi şapşal. Ben onu asla affedemem!

Ama onun başına gelen benim başıma gelseydi bende intikam almak isterdim.

Yine de beni buna alet etmemeliydi!

by me & withkof

İnanılmaz sıkıcı bir bölüm oldu üzgünüm. Telafi etmeye çalışacağım.
Sizi seviyorum🖤