Verliefd?

Hoofdstuk 22: Ik mis je.

Hermelien pov.

We zaten aan tafel en voor één keer was het stil. Niemand zei iets. Alice was er niet en even keek ik naar de tafel van Zwadderich. Draco was eten aan het inpakken en ergens wist ik dat het voor Alice was. Ik ben blij dat hij zo goed voor haar zorgt. Hij kan geen dooddoener zijn. Een dooddoener zou dit nooit doen. Hij keek mijn richting uit en ik glimlachte even zwakjes en dat deed hij ook. Kort daarna verdween hij uit de zaal. Harry zat gewoon in een stukje vlees te prikken en eigenlijk had ik ook niet veel honger. Alles is zo anders zonder Alice. Ron had nog niets gegeten vandaag en amper iets gezegd. Ik was best wel boos op hem, hij had echt niet zo mogen reageren.

"Harry eet een beetje." zei ik een beetje bezorgd.

"Je bent mijn moeder niet Hermelien."zei hij bod terug.

"Nee sorry zo bedoelde ik het niet. Ik mis Alice gewoon sorry." zei hij er snel achteraan.

"Het is oke ik snap het ik mis haar ook."

Ik stond op en liep naar de bibliotheek. Ik wou echt mijn gedachten verzetten. Ik was best bang dat Alice boos zou zijn op mij en op Harry. Dat ze Boos is op Ron snap ik nog wel. Het luchte wel op dat ze bij Draco was. Het laatste wat ze zei was dat ze hopelijk dood neer zou vallen en ik weet dat Draco dat nooit zou laten gebeuren. Als je kijkt hoe hij met haar omgaat, hij maakt plezier en hij lacht. Ik heb hem nog nooit zien lachen op die manier. Alice kan zeggen wat ze wilt maar volgens mij ziet Draco haar wel zitten. Ik nam een boek en begon te lezen. Misschien moet ik haar straks eens opzoeken.

Ron pov.

Ik zat aan tafel voor het avond eten en ik dacht terug aan gisteren avond. Ik had echt spijt dat ik dat gezegd had. Alice kan geen dooddoener zijn want ik heb haar armen al vaak gezien en ze heeft niet eens een duister teken. Ik wist zelfs niet zeker of Malfidus er één was. Toen Alcie zei dat ze hoopt dat ze dood neer viel brak er iets in mij. Ik voelde me slecht en schuldig. Ik wil haar niet dood hebben. Alles is nu ook zo anders tussen Harry, Hermelien en mij. ze zeggen alleen nog maar het nodige en voor de rest zeggen ze niets tegen mij, wat ik ergens wel snap. Alice was één van hun beste vrienden en ik heb haar weg gejaagd. Volgens mij is ze bij Malfidus maar ook dat ben ik niet zeker. Het vragen durfde ik niet ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Er was ook zo een spanning tussen ons. Harry was net heel bod tegen Hermelien omdat hij Alice mist. Hermelien stond op en liep de zaal uit en dat deed Harry ook. Ik had het gevoel dat we uit elkaar aan het vallen waren. Waarom doe ik eigenlijk zo? Ik wil niet dat haar iets overkomt want ik beschouw haar ook als een goede vriendin. Waarom doe ik dan zo?

Alice pov.

Ik zat samen met Draco op bed. Ik was aan het eten en hij was wat aan het prutsen met het deken.

"Wat heb je eigenlijk een hele dag gedaan?" vroeg hij toen.

"Ik heb me eerst wat verveeld en dan heb ik één van je boeken gelezen."

"Welk boek?" vroeg hij een beetje geschrokken.

"Geen paniek ik heb je dagboek niet gelezen." zei ik geruststellend

"Hoe weet je van mijn dagboek?" vroeg hij nerveus.

"Ik kwam het boekje tegen toen ik een boek zocht om te lezen toen ik het open deed zag ik direct dat het een dagboek was dus heb ik het direct terug gelegd." zei ik eerlijk.

"Wat heb je gelezen?" vroeg hij nu wat bod.

"Euhm gewoon.. vandaag en dan de datum heb ik... dan ben ik gestopt." zei ik aarzelend

"Waarom ben je gestopt."vroeg hij nog steeds bod.

"Omdat ik merkte dat het een dagboek was en dat is prive dat hoef ik niet te lezen." zei ik een beetje bang.

"Sorry ik was gewoon wat bang dat je het gelezen zou hebben. Dankje dat je dat niet hebt gedaan." zei hij nu lief.

"Moet je geen dankje voor zeggen sukkel je kan me vertrouwen." zei ik een beetje lachend terug.

Hij lachte en even was het stil.

"Ik ga even douchen goed?"

Ik knikte en hij liep de badkamer in. Ik ruimde de overschot van het eten op en deed snel mijn pyjama al aan. Ik nam terug het boek dat ik aan het lezen was. Het ging over een meisje waarvan haar ouders gestorven waren. Ze werd opgevoed door draken. Op een dag was ze verloren gelopen en leerde ze een jongen kennen hij wou haar helpen de weg terug te vinden maar wat ze niet wist was dat hij een drakenjager was. Liefde, ruzie, gevaar alles kwam er in voor. bij de liefdevolle stukken dacht ik automatisch aan Draco. Aan hem dacht ik nu ook. Ik wou niet aan hem denken dus legde ik het boek op zijn nachtkastje en liep ik terug naar de boekenkast. Ik zocht een leuk boek, iets grappig en iets luchtig. Ik hoorde de badkamer deur terug open gaan maar ik ging gewoon verder met zoeken. Ik hoorde dat Draco op bed ging zitten.

"vind je iets?"

"Nee niet echt het meeste is best saai. Enkel het drakenmeisje is een leuk boek." Ik ging bij hem op bed zitten.

Hij wou nog iets zeggen maar er werd op de deur geklopt. Ik schrok er best van. Draco keek me ook wat geschrokken aan en stond toen op. Hij deed teken dat ik stil moest zijn dus was ik ook stil. hij deed zachtjes de deur open op een kiertje en deed hem da verder open. Er was helemaal niemand te zien. Eigenlijk best wel raar. Draco deed de deur weer dicht.

"Er is niemand." zei Draco.

"E-eigenlijk wel." hunh wie zei dat nu weer?

Plots stond Ron in de kamer met de onzichtbaarheidsmantel in zijn handen.

"Wemel wat doe jij hier?" vroeg Draco een beetje aan de boze kant.

"I-ik euhm ik..." meer kreeg hij er niet uit.

"Wat is er Ron kom je kijken hoe het dooddoener clubje er uit ziet misschien? wel dan moet ik je teleur stellen want die bestaat helemaal niet! zoals je ziet heb ik geen duister teken en dat heeft Draco ook helemaal niet!!"

Ik toonde mijn linker arm zodat hij kon zien dat er geen duister teken was. Draco keek me niet meer aan hij keek naar de grond. Ik heb Draco zijn armen eigenlijk nog nooit bloot gezien dus kon ik eigenlijk niet weten of hij een duister teken had of niet maar Draco is te lief om een dooddoener te zijn. Ron keek best geschrokken van mijn reactie en eigenlijk was ik dat ook. Ik word gewoon boos zeker als het over Draco gaat. Ron liet zijn ogen naar mijn linker arm glijden en keek toen naar de grond.

"Ik mis je." zei hij heel stil.

Hij bleef naar zijn voeten kijken en ik schrok best van zijn woorden. Ik was nog steeds boos op hem maar ik voelde me ook slecht en verdrietig. Ik zei niets meer en probeerde mijn tranen binnen te houden maar dat werd steeds moeilijker. Ik wist niet wat er met me was ik was zo boos ik zou hem zo kunnen slaan maar ik zou hem ook willen knuffelen. mijn lichaam was in tegenstrijd.

"I-Ik het spijt me echt Alice. I-Ik wou je beschermen maar het liep verkeerd uit. Ik wou je echt niet kwetsen het spijt me." zei hij stil

Ik wou antwoorden maar het lukte niet. Draco keek me aan maar ik keek niet naar hem. Ron keek me ook heel even aan en keek dan terug naar de grond. Ik werd boos maar ik weet niet waarom ik zo boos werd. Ik draaide mijn rug naar Ron en Draco toe want ik wist dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.

"Ik heb je niets meer te zeggen ga weg en laat me met rust! Ik wil je niet meer zien!"

Ik hoorde Ron zuchten en kort daarna hoorde ik de deur open en toe gaan. Ik stond nog steeds met mijn rug naar Draco en de tranen liepen langs mijn wangen. Ik probeerde ze weg te vegen maar ze bleven komen. Ik werd een beetje duizelig en begon zachtjes te trillen. Het werd me allemaal te veel. Ik voelde een hand op mijn schouder... Draco.

"Gaat het wel met je?" vroeg hij bezorgd.

Ik knikte nee en begon harder te wenen. Draco sloeg zijn armen om me heen en hield me stevig vast. Ik werd draaierig en begon nog harder te trillen. Draco zei iets tegen mij maar wat verstond ik niet alles klonk van zo ver weg en toen werd alles donker.