Verliefd?

hoofdstuk 37: geen droom

Ik werd wakker en Alice ligt nog steeds in mijn armen te slapen. Het was dus geen droom? Ik kreeg een glimlachje op mijn gezicht. Ik heb echt goed geslapen. Voor het eerst had ik geen nachtmerries over je weet wel. Ik keek Alice aan en veegde een plukje haar uit haar gezicht. Ze is zo mooi. Ik glimlachte terug en zachtjes kreunde ze. Ze kroop wat dichter tegen me aan en ik lachte zachtjes. Vandaag moest ik terug naar het huis... Ik noem het niet meer mijn thuis want ik wil er niet bij horen en dat ging ik vandaag zeggen... Aluwel... Ik ben doodsbang van hun. Ik zou het niet eens durven. Ik zal wel zien hoe het loopt.

"Alice wakker worden." Zei ik zacht. Ze opende zachtjes haar ogen.

"Is het nu al tijd?" Vroeg ze slaperig.

"Ja anders mis je het ontbijt." Zei ik lachend.

"Ja oke ik ben al wakker." Zei ze een beetje geërgerd.

Alice pov.

We liepen de grote zaal in en Draco ging aan zijn tafel zitten en ik aan de mijne. Ik lachte nog eens lief naar hem en hij lachte lief terug.

"Alice je straalt!" Zei Hermelien enthousiast.

"Goedemorgen iedereen en mag dat niet dan?" Zei ik lachend terug.

"Jawel hoor maar waarom straal je zo? Is er nog iets gebeurt dat wij niet weten?" Zei ze speels.

Ik voelde dat ik begon te blozen en Hermelien haar ogen werden groter. Direct kreeg ik een boze blik van Ron en een beetje een boze blik van Harry. Hermelien lachte en keek me doordringend aan.

"Zeg niet dat jullie verder zijn gegaan he!" Riep ze lachend en veel te luid.

"Hermelien shhhhht!" Zei ik snel en blozend.

Ik schaamde me zo hard en Hermelien moest lachen. Ron keek me super boos aan en Harry liep naar buiten. Ik keek Hermelien vragend aan en ze hief haar schouders op. Ik besloot om te gaan kijken of alles oke was dus liep ik achter hem aan. Ik liep door de gangen maar ik zag hem nergens. Ik wou naar buiten lopen maar botste tegen Snape aan. Hij keek me deze keer niet echt kil aan. Snel zei ik sorry en hij knikte. Normaal had ik een preek gekregen en strafpunten hebben maar deze kreeg ik niet hij liep gewoon door. Misschien moet ik ook maar doorlopen. Ik liep naar buiten en zag Harry zitten. Hij zat tegen een boom aan en liet een blaadje zweven met zijn toverstok. Ik ging naast hem zitten maar voor ik iets kon zeggen nam hij het woord al.

"Wat moet je?" Vroeg hij best bod.

"Euhm i-ik wou gewoon weten of alles wel goed met je ga-"

"Het gaat prima Aliceson als je me nu kunt laten?"Zei hij boos.

Het deed best pijn dat Harry zo boos deed tegen mij. Ik knikte en liep traag terug naar binnen. Ik wou ergens niet naar binnen tot ik Draco zag lopen. Snel liep ik naar hem en gaf hem een knuffel. Zachtjes en twijfelend knuffelde hij terug en duwde me daarna snel terug achteruit. Ik keek hem een beetje niet begrijpend aan. Ik zag dat hij langs me keek zonder emotie. Ik draaide me om en zag Snape staan.

"Meneer Malfidus... Je hebt niet veel tijd meer." Zei hij kil.

Draco knikte en ik keek hem vragend aan. Hij gaf me een klein glimlachje en keek toen een beetje schuldig.

"Ik euhm ja moet nog iets doen." Zei hij stil.

Aan zijn ogen zag ik dat het te maken had met heel het dooddoener gedoe. Snape kuchte nog eens. Weet Snape hier van? Of hoort hij ook bij hem? Is hij ook een dooddoener? Ik knikte zacht.

"Ik zie je vanavond goed?" Ik knikte.

Hij liep naar Snape en ze draaide zich om om verder te lopen.

"Draco?" Ze draaide zich alle twee om.

"Wat is er?" Zei hij lief maar stil.

"I-ik... laat maar."

Ze liepen verder en ik wist niet zo goed wat ik moest doen vandaag. Harry is boos. Ron ook en Hermelien moest bijles geven aan een paar mensen. Ik liep verder door de gangen als ik weer eens tegen iemand aan botste. Het was Vic.

"Sorry" Zei ik snel.

"Tja komt er van als je met je gedachten bij Malfidus zit." Zei hij boos.

"Kom op Vic ben je nu nog steeds boos omdat ik met Draco naar het bal ging en niet met jou?" Zei ik geërgerd.

Hij draaide met zijn ogen en hij liep door. Het antwoord was dus 'ja'... Ik liep verder en ging naar de binnenplaats. Daar ging ik zitten en nam ik mijn tekenboekje. Ik dacht even na en begon toen te schetsen. Na een tijdje was de tekening bijna af. Het was het moment als ik in Draco zijn armen lag.

"Je bent echt goed in tekenen." Ik keek op en zag Benno.

"Oh euhm dankje." Zei ik nerveus en best bang.

"Doe maar rustig ik ga je niets doen we zijn.... een soort van vrienden nu toch?" Ik knikte.

"Zijn jij en Draco dat?" hij wees naar mijn tekening en weer knikte ik.

"Jullie zijn best wel schattig."Zei hij best lief.

"Dankje." Zei ik lief en zacht terug.

"Wil je anders met mij naar Zweinsveld? Wat winkels doen of iet gaan drinken iets eten?" Ik keek hem raar aan.

"Gewoon als vrienden hoor." Zei hij snel.

"Euhm ja oke maar gewoon als vrienden he?" Vroeg ik aarzelend.

"Natuurlijk kom je?"

Draco pov.

Ik zat aan de grote tafel te wachten tot Voldemort kwam. Toen ik hier toe kwam gaf mijn moeder me een knuffel. Op mijn moeder was ik niet boos zij wou dit alles zelf niet. Mijn vader keek me niet aan net of hij me niet kende en ik maar een vreemde was. Nu ja soms was dat ook gewoon zo. Hij vergat elk jaar opnieuw mijn verjaardag. Ik mocht bijna nooit mee op vakantie. Hij gaf me nooit een knuffel of een kus. Ik kreeg met moeite een slaapwel. Mijn moeder probeerde het altijd leuk te maken maar ik voelde me vooral ongewenst. Plots ging de deur open en kwamen Bellatrix en Voldemort binnen gelopen. Bellatrix ging zitten en Voldemort keek de tafel rond. Ik probeerde hem niet aan te kijken maar ik voelde zijn ogen branden.

"Wel wel Draco... Hoe gaat het met jou vriendinnetje?" Zei hij kil maar ik antwoorde niet.

"Ik heb een nieuwe opdracht voor je... Eentje die ik persoonlijk wel leuk vind." Zei hij geheimzinnig.

"Je kent die oude Perkamentus wel he." Hij keek me doordringend aan en mijn moeder die naast me zat gaf me een duwtje.

"Ja Heer Voldemort." Zei ik beleefd met tegenzin.

"Vermoord hem." Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik schrok.

"M-maa-"

"Niet tegenstribbelen Draco... Je kan kiezen of je vermoord hem of ik vermoord Alice voor je ogen nadat ik haar gemarteld heb." Zei hij nog steeds met een grijns.

"Ja Heer Voldemort." Zei ik bang.

"Nu ja het is de zus van Potter dus zal ze sowieso sterven." hij grijnsde weer.

voor ik iets kon zeggen liep hij verder en ik voelde me slecht...Heel slecht... Ik moet Perkamentus vermoorden of Alice zal pijn lijden en sterven. Dat wil ik niet! Ik ging haar beschermen met mijn leven. dat heb ik Potter beloofd. Ik wil hem niet vermoorden maar ik kan niet anders. Ik moet het doen... Ik moet!