YALANIN ESİRLERİ (FİNAL YAPTI)

0.6

Selam, arkadaşlar buraya başladığınız saati yazar mısınız?🥰

Satır araları ve bölüm sonu yorumlarınızı bekliyorumm🤳

Lütfen votelemeyi unutmayın, sizleri seviyorum💕

Keyifli okumalarr👋

Mavi gözlerimin içinde,
darbelere karşı, su ala ala denizi yarıp, ilerleyen bir gemiydim.
Sular beni birgün batıracaktı ama dedim ya ilerlemeye devam ediyorum.
Belki ıssızda olsa, bulurdum kendimi atacak bir ada...

Sonra yine anlardım orada tek başıma olduğumu.Bu sefer ağaçların dalları diken olup saplanıyordu bedenime.
Anladım hiçbir zaman bitmeyecek acılarım.
Sonra boş odada camın açılmış olmasıyla içeri girip,esen rüzgarın soğukluğu ve urganın o meşhur tilki düşüncesi 'Urgan' diye fısıldadı kulağıma.
Yanıldım...
Ölümün kucağındayeken,
Nasıl hiçbirzaman bitmeyecek diyebilirdim ki?
Katilinin elindeki kurban rolündeyken,
nasıl aklımdan bu kadar saçma şeyi geçirebilirim ki?

Düşüncelerim hayatım kadar,
saçmaydı işte.

Histerik bir kahkaha attım, kendi kendime. Deliriyorum galiba...
Kahkaham dahada büyürken kapı sertçe açıldı. Karşımda yine birbiri ile savaşa girmiş dağılmış, saçlı urgan belirdi. Onu görünce dahada fazla kahkaha attım.
Bana delirmişim gibi bakıyordu.

Kurbanın deliriyor katil adam.
Onu delirttikten sonramı öldüreceksin?

Birkaç adımda yanıma gelip, kollarımdan tuttu ben hala güldürmemi durduramazken onun ne dedigini duymuyordum bile.
Gözlerimden yaş gelmeye başladı, çok gülmemden, kollarımı serbest bıraktı ilk önce sonra ise yüzümdeki yanma hissi.

Ben gülmeye devam ederken,o dahada sinirlenip vurmaya devam etti.
Artık yüzüm uyuşmuş, karnım ağrıyordu. Ama ne ben gülmekten vazgeçiyorum ne o vurmaktan.

Üzerimden çekildi.

Acımışmıydı katil kurbanına?

İşte bu beni daha çok güldürdü.
Yaşlardan dolayı bulanıklaşırken gözlerim, urgandan tarafa çevirdim bakışlarımı biri onu tutuyordu.
Ama o ben güldükçe sinirlenip o kişiyi ittimeye bana ulaşmaya çalışıyordu.

Ellerimle onları işaret edip, daha çok güldüm.Bu onu fazlası ile sinirlendirmişti. Bir elimi sonra karnıma koydum.

Gülmenin etkisi ile nefessiz kalmıştım.
Nefes alamıyordum.
Bu hiç iyi birşey değildi gözlerim alev almış gibi yanmaya başladı.
Astım hastası olduğundandı bütün bunlar.Ölüyormuydum yani şimdi?
Buna gülmek istesemde gülemedim.
Nefes alamıyordum.
Sesleri duymaya başlamıştım,uğultu gibi.

Biri beni yerden kucağına almıştı.

" Özgür,odamdaki çekmecede ilacı var, ben oraya geliyorum sen çabuk onu bul! " Sert bir beden, sert bir koku ve havalanma hissi.
İşte tam Urganlıktı bunlar.

Kendim ölüyordum ama yine katilimin ellerindeydim.

₩₩₩₩₩₩₩₩₩₩₩

Bu yatak sertti ama benim yatağım değildi. Bu yatakta göz yaşları ile oluşan göller yoktu, çünkü bu yatak ona, katilimi aitti.

Boğazımda ağrı vardı.
Yerimden karnımın ağrısı yüzünden doğrulam zorlaşıyordu.
Yavaşça doğruldum.
Karşımda elinde yine kehribar renkli sıvı vardı.
Kristal bardakta parlıyordu o sıvı.