TFMO 2: Crossroads

MONTEZ-MARTINS Nuptials

Note: Sorry kung very slow ang updates alam niyo naman ang ugali ko super depressed ako (imbes na happy) pag natatapos ang stories ko, hirap kasi mag goodbye eh :/ ayun so eto na! ang kasalang hinihintay ng lahat! tss..sana matapos ko ito ngayong araw wahahaha, mahaba haba itey! lol.
___________________________________________________________________________
Lena's POV

Napayuko ako habang inaayusan ako ng stylist ko, eto na talaga yun... after today I will no longer be Lena Cathena Montez, But Lena Cathena M. Martins...

Ilang taon ko din itong pinangarap... be married to Aston. The only man I love and I'll ever love...too bad, he'll marry me not for love. Nakakaiyak lang talaga...pero hindi! hindi ako iiyak! lalong hindi ako mawawalan ng pag-asa! mahal ako ni Aston! mahal niya ako, he's just blinded by hatred for the meantime...at gagawin ko ang lahat para mabura ang hatred na iyon.

Naalala ko pa yung sinabi niya sa akin kagabi bago niya ako ihatid sa kwarto ko after ng sayawan...

"Wag mo ng uulitin ang ginawa mo kanina Lena" he said napaamang ako sa kanya

"Masama bang halikan ang lalaking mahal ko? ikakasal na tayo bukas Aston" I told him then he smiled, yung tipong ngiting nakakauyam.

"Kasal? O yeah...to get your revenge on me"

"Bakit ba ayaw mong maniwalang mahal kita?!" I shouted as tears were pooling in my eyes, pero ayokong ipahalata sa kanya, ngunit hindi ko na napigilan ng pumatak ang mga luha ko.

"I'm sorry...pero...h-hindi ko na kayang maniwala pa..." sabi lang nito at tumalikod na..

"I love you Aston, even if it will take me forever to prove it you...I know you ears hear me..but I'm afraid I wounded your heart too much to hear me once again" I said saka na din ako bumalik sa kwarto ko dahil naiiyak na talaga ako. Pero hindi ako iiyak ayoko namang namumugto ang mga mata ko habang naglalakad ako sa aisle bukas.

Naramdaman kong pumatak ang luha ko sabay ng isang tissueng pumunas sa mukha ko.

"Lena?" it was Rain, she was my maid of honor. Pilit akong ngumiti sa kanya. Sa lahat ng tao ngayon alam kong si Rain lang din ang makakaunawa sa kalagayan ko. We've almost the same fate afterall. Yumakap lang ako sa kanya. Wala na akong pakialam kung malukot man ang damit ko at magsmudge ang make-up ko, just this once gusto kong umiyak.