Ahuzar

Bölüm 13

İki arkadaş, Hilal'in odasında oturmuş olanlar hakkında konuşacaklardı lakin Hilal'in bir yerlere dalıp gitmesi Zarife'nin olan bitenden haberdar olmasını engelliyordu. Zarife o kadar meraklıydı ki Leon ile Hilal arasında olanlar hakkında, ne ara kahve içecek kadar münasebet halinde olmuşlar, hepsini öğrenmek istiyordu ama Hilal tek bir şey bile söylemiyordu. Kafası bambaşka yerdeydi kızın bir kere, hala Leon'un dediklerini düşünüyor, düşündükçe içindeki hislerin kesifliğinden korkuyordu. Birine karşı böylesine hissetmek Hilal'e göre, o kartopunun gözüne isabet etmesinden önce, delilikti. Hatta ve hatta Hilal, annesinin babasına karşı beslediği o muhabbetin nasıl saadet getirdiğini biliyordu ama babası ne zaman sefere çıksa annesinin onun için kendisini unutacak kadar endişelenmesini bir nevi abartı olarak görüyordu. İnsan abartmayı severdi, canın yandığında annene nasıl nazlanır da daha çok acı çekmiş gibi anlatırsın ya, Hilal de aynen öyle, sevdiğin birine karşı hislerini abartmanın onun gözüne girmek olduğu kanısındaydı.

İçindeki duyguların kesifliğini Hilal, Leon onun gözünün içine bakarak ''Alakadarım sizinle,'' demesiyle fark etmişti. Daha öncesinde de heyecanının ne kadar büyük olduğuna şaşırıyor, onu düşündüğü zamanlarda vücudunda nükseden garipliklere anlam veremiyordu ama o yaşadığı anda duygularının karşılık görmesinin heyecanı bir yana, o heyecanın içinde bıraktığı o hissin tatlılığını unutamıyordu kız. O tatlı hissi hiç almamıştı hayatının başka anında, birçok kişi ondan övgüyle bahsetmiş olsa da, yan okuldaki garip surat Semih ona olan alakasını söylese de, Hilal hiçbirinde böyle hissetmemişti. Kalbinin kanatlanıp Leon'a doğru uçması gibi değil de neydi o an hissettikleri? Karşısındaki duran adam da pek tabii öyle hissetmiş olacak ki ilk başta gözlerini kaçırmış, sonra da karşılık bekler gibi Hilal'le buluşturmuştu gözlerini. O gözler Hilal'e yalvarıyor gibiydi, sen de benimle alakadar ol diye ısrar ediyor gibiydi. Hilal derince bir nefes aldı, tuttu ciğerlerinde onu biraz. Konuşmamışlardı belki, Leon kendisini kısacık bir cümleyle açıkladıktan sonra ama konuşmamak demek birbirine bir şeyler anlatamayacaksın demek değildi. Öylece put gibi durmamışlardı ya, gözleri anlaşmıştı o suskun dakikalarda. Belki dudakları hareketsizdi ama dudaklarla gözler bağlı değildi ya birbirlerine, onun söylemediklerini diğeri anlatmıştı.

''Hilal akşam ezanı okunacak, sen hala hiçbir şeyden bahsetmedin bana! Darılıyorum bak!'' Zarife Hilal'i kolundan sarsınca, Hilal parmağına doladığı saçının tutamını bıraktı, silkelendi ilk başta, sanki düşüncelerini de böyle kafasından atabilirmiş gibi. Hilal Zarife'ye utangaç bir ifadeyle döndü.

''Aman Zarife, borcum vardı kahve.''

''Tabii, borç. Hilal çocuk mu kandırıyorsun sen? Beni evden heyecanla alıp, sana anlatmam gereken bir sürü şey var diyerek getirmedin mi size? Şimdi zorla-'' Hilal arkadaşının bakışlarından kırgın olduğunu anladı, suçluluk yansıdı sesine de.

''Haklısın, tamam tamam. Anlatacağım ama öyle gülmek falan yok.'' Zarife rahatlamış bir yüz ifadesiyle baktı arkadaşına, biraz da tebessümle.

''Çok garip hissediyorum ben Zarife. Yani, nasıl anlatılır bilmiyorum ama... Duygularımı yansıtmayı sevmiyorum biliyorsun. Leon hoş biri, ilgisi de var bana, galiba yani.'' Zarife'nin yüzüne Hilal'in dediklerinin sonuna doğru gülümseme yayıldı. İşte haftalardır duymayı beklediği şey buydu, sonunda Hilal de kabullenmişti.

''Kız ne dedi sana? Hadi geveleme lafı ağzında deli.'' Hilal tırnağının yanındaki etle oynadı biraz, sonra sıkıla sıkıla anlattı olanları.

''Alakadarım sizinle dedi.'' Zarife o kadar heyecan yapmıştı ki, sanki kendisine denmiş gibi sevinçle bastı kahkahayı.

''Ne? Hilal ne?'' O kadar sesli söylemişti ki, Hilal dönüp Zarife'nin ağzını eliyle kapattı. ''Ne bağırıyorsun be? Annemler duyacak şimdi.'' Zarife ağzına baskı yapan elleri umursamadan, anlaşılmayan bir şeyler dedi, Hilal'den daha fazla sevinmişti. Çünkü Hilal sanki duyduğu şey, dünyadaki söylenecek en kötü şeymiş gibi somurtuyordu.