Love is Love. Regardless. (An AWVT Fan Fiction) *Under Construction*

Chapter 18-Kpop Background

Readers, wala pong kinalaman yung title sa part na ito.

May kinalaman yan saken mismo.

Takte naman kasi.

Yung younger siblings ko, kanina pa nagpapatugtog ng Korean Pop Music. Ang lakas pa. Huhuhu :'(

Di tuloy ako makapag-concentrate gumawa ng Financial Reports para sa exit conference bukas.

Ugh. Naglock na nga ako sa kwarto ko pero ganun pa rin.

Di ko naman mapagalitan, mahal ko eh. Haha drama ko.

Ewan. Hahaha

So, eto na muna, Readers.

Dun po sa nagrequest ng UD na atleast two chapters, try ko po pag natake ako ng kasipagan. :">

------------------------------------------------------------

Gretch's POV

Di ko alam kung anong nangyari. Bigla nalang may sumugot kay Aly ma may dalang patalim, buti nalang nakailag sya kaya daplis lang sa tagiliran nakuha bya. Agad ko namang sinugod yung nagtangka sa kanyang sumasaksak. Pinagsisipa ko at muntik ko nang mapatay. Gosh. Nagiging super bayulente na ako. Adrenaline rush na rin siguro. Gagi eh. Against ito sa rules. Buti nalang napigilan ko sarili ko.

Dali-dali akong lumapit sa kay Aly. Inalalayan ko sya.

Gretch: Ly, okay ka lang?

Ginitian nya ako.

Aly: Oo naman. Daplis lang ito noh.

Gretch: Sht. Grabe dugo. Tara na. Sakay na! Ako magmamaneho.

Aly: Di pwede. Ako dapat magmaneho. Kaya ko na ito.

Gretch: Sigurado ka?

Aly: Oo naman. Tara na bago pa yan makabagon. (Sabay turo nya dun sa nakabulagta sa daan)

Gretch: Mamaya pa yan. Nakatulog eh. Hahaha pero kailangan na talaga natin magmadali. Papagamot pa natin sugat mo.

Aly: Sige. Tara!

Pagdating namin 'doon' agad kaming sinalubong ni A.

A: Aly, ayos ka lang?

Aly: Oo naman. Ako pa. Di ko naman ikamamatay ito.

Gretch: Buti pa, A samahan mo muna si Aly sa ospital. Pagamot nyo muna yan. GAmitin nyo na sasakyan ko tapos ako na magbabalik nitong sasakyan ni Aly sa Shop

A: Sige. Tara na, Aly. Ingat ka, Gretch.

Aly: Sige, tara.

Sumakay na rin ako sa sasakyan ni Aly. Naisip ko yung nangyari sa amin kanina.

Bakit nga ba ako umabot sa puntong ganito? Bakit ba ako pumasok sa sitwasyong ito? Ano ba talaga nangyari?

(A/N: Ang flashback na ito ay pawang kathang-isip lamang. Wag masyadong dibdibin. Nakakabaliw)

*Flashback*

Second year highschool ako nun. Tahimik at may sariling mundo. Di ko trip makipagusap sa ibang tao. Mas gusto ko pa mag-isa at manahimik sa isang sulok kesa makipagdaldalan sa mga kaklase ko. May mga kaibigan naman ako pero ewan ganito na talaga ata ako.

Isang araw naisipan kong takasan yung bodyguards ko. Oo, bodyguards. Ikinuha ako nun ng parents ko since kailangan ko daw yun for protection. Businessman kasi si Daddy at Judge naman si Mommy. Madalas may mga pagbabanta sa buhay.