Love is Love. Regardless. (An AWVT Fan Fiction) *Under Construction*

Chapter 29-We love them

Jirah's POV

Nakabalik na kami nang dorm pero alam namin sa mga sarili namin na kulang kami.

Walang gustong magsalita sa amin.

Ang ilan sa amin tulala.

Di namin maiwasang isipin na baka may nangyari nang masama sa kanila.

Magiging napakasakit nun para sa amin.

Naisip ko na ring tanungin si Marge para naman malinawan ako sa lahat ng nangyayari. Alam ko kasi na may alam sya kahit konti lang.

Pumasok na ako ng kwarto at sumunod naman sa akin si Marge. Kukunin ko na itong pagkakatao na ito para tanungin sya.

Ako: Uhm, Marge?

Marge: Yes, Baby Jih?

Naka-upo ito sa kama.

Ako: May gusto sana akong itanong sa'yo.

Marge: Ano naman yun?

Ako: Yung tungkol sana kina Ate Gretch. May alam ka ba kung bakit sila nawala?

Bigla itong napatinggin sa akin na parang nagsasabi nang 'ano-ang-ibig-mong-sabihin?' habang nakakunod ang noo.

Ako: I mean, alam mo ba kung bakit sila nawawala o kung bakit sila umalis?

Marge: Wala *cold voice*

Ako: Alam kong may alam ka, Marge. Gusto ko lanng naman maliwanagan kasi kahit ako naguguluhan na rin. Wala ka bang tiwala sa akin?

Marge: Wala akong alam at kahit ay alam ako, Jih, hindi ko pwedeng sabihin yun kahit kanino..

Jirah: Kahit kanino? Kahit sa akin? Marge, for goddam's sake, Girlfriend mo ako! GIRLFRIEND!

Marge: I'm really sorry, Jih pero di ko talaga magagawang sabihin sa'yo ang dahilan lalo na't wala pang nagsasalitang ni isa mang involved sa mga nangyayari. Hintayin nating manggaling sa kanila. Sorry, Jih pero sana maintindihan mo ako. Nangako ako sa kanila.. Sorry talaga..

Jirah: Ewan ko sa'yo, Marge. Naiintindihan naman kita eh kaya lang.. Di ko rin maiwasang isipin na hindi mo ako pinagkakatiwalaan. Alam ko naman kasi na naaapektuhan ka rin. Gusto ko lang namang damayan ka.. But it seems like, di mo ako kailangan.

Umalis na ako ng kwarto at iniwan sya doon na mag-isa. Di ko na sya hinintay pang magsalita. Di naman ako galit, nagtatampo lang. Ang gulo naman kasi ng sitwasyon.

Isipin nyo nga, andaming nangyayaroi pero wala man lang kaming alam kung ano ba talaga yung mga kaganapan na yun.

Bumaba ba ako sa sala, nandun silang lahat, naka-upo na tila may hinihintay at sakto naman, biglang tumunog yung doorbell, nandyan na pala ang hinihintay nila. Yun pala. Ang pagdating ni Coach Cha.

Pagkakita namin dito ay agad namin itong sinalubong ng yakap at pinagbabato ng kung anu-anong katanungan.

Kara: Kumusta, Coach Cha, nahanap nyo na ba sila?

Mae: Asan na sila, ba't di nyo sila kasama?

Bea: Nagpaiwan pa ba sila doon?

Ako: Coach Cha, kumusta po sila?