Ölümün Tutkusu #Wattys2018

ÖT8-(Part 2)

Medyada Alesya'nın elbisesi var.

Keyifli okumalaar :)

''Sen müdahale yaptın mı Alesya ?''diye sordu Duru.Ama ağzımı açıp cevap veremedim.

''Huhu Alesya !''bu sefer de Kumsal bağırdı.Ama yine cevap veremedim.Poyraz'ın babası şuan orada nefes almıyordu.Daha da önemlisi Poyraz'ın telefonda söyledikleri hiç içime sinmiyordu.''Kızlar ben birşey yapmadım ama... ''diyip sustum.Devamını söylemeye dilim varmıyordu.

''Ama ne Alesya ?''dediler aynı anda.

''Oradaki adam.Poyraz'ın babası.''dememle ikisininde şaşkınlıkları hem yüzüne hem diline yansımıştı.

''Sen ne dediğinin farkında mısın kuzum ?İyi misin doğru söyle.Kafa bulmuyorsun değil mi ?''dedi Kumsal.

Başımı salladım.Ardından ikiside gelip bana sarıldılar ve beklemeye başladık.Olay yerine gelen arabayı görünce içim acıdı.Ben babamı o şekilde görseydim eğer benim de yaşama ihtimalim yoktu.Ama Poyraz'ın arabadan inen haline baktığımda aynı şeyi söyleyemedim.Yüzünde en ufak bir üzüntü kırıntısı yoktu.Kaza yapan sanki babası değil de düşmanıymış gibi.Doktorların yanına gelince sorular sormaya başlandı ardından hemen ambulansla hastaneye götürdüler.Abim onları bırakıp yanımıza geldi.Hemen ayağa kalktım.

''Abi yaşıyor değil mi ?''diye sordum.Bana yaklaşarak sıkı sıkı sarıldı.

''Tabiki yaşıyor abicim.Hastaneye götürdüler sanırım iç kanaması varmış.Ameliyata alıcaklar.Hadi bizde kızları bırakıp eve gidelim.''dedi.

Kafamı hızlıca salladım.''Olmaz abi.Ben hastaneye gidicem.Poyraz'ın yanında olmam gerek.''

''Poyraz'ın yanında olunca ne değişecek abicim söyler misin.O adamın babası şuan orda hayat mücadelesi veriyor ama oğlunun umurunda bile değil.Yüzünde en ufak bir üzüntü dahi göremedim az önce.Yapma Alesya hadi gidelim.''

Ağır konuşmuştu.Üstüne itiraz edersem benim yüzsülüğüm olurdu.İtiraz etmedim ve ön koltuğa oturdum.Olanları düşünmeye başladım.Poyraz'ı hala önemsemekle doğru mu yapıyordum bilmiyordum.Bu konu canımı çok sıkıyordu.Üstelik polisle işlerinin ne olduğunu daha bilmezken çok sıkılıyordum.Bir an önce öğrenmezsem patlayabilirdim.Araba ilerlerken üstümde ağırlık hissettim ve gözlerimin kapanmasına engel olamadan uykuya daldım.

**************************

Kazanın üstünden beş gün geçmişti.Poyraz'ın babası da eski sağlığına kavuşmuştu.Ama ters giden birşeyler vardı.Olay şu ki Poyraz kaza gününden beri ortalarda yoktu.Ve bizde bunun üstüne bugün kızlarla aldığımız karar üstüne çalışacaktık.Kararımız bizi iyi yerlere sürüklemese bile bugün bu işi öğrenmeden bırakmayacaktık.Kahvaltımı tamamladıktan sonra odama çıktım ve geceden hazırladığım kıyafetleri giydim.Şu aralar kendimi aşmıştım.Üstelik birde açık renk kıyafet giymeye başlamıştım.Son olarak beyaz vanslarımı giyip çantamı aldım ve aşağıya indim.Kızları arayıp evden çıktığımı söyledim ve yola koyuldum.

Gerçekten heyecanlıydım.Bugün bu işi öğrenmeden eve dönmek yoktu zaten.Buluşacağımız yere yaklaştığımda kızların çoktan varıp beni beklediklerini gördüm.Adımlarımı hızlandırıp yanlarına vardım.Biliyorum planımız deli saçmasıydı.

''Selam kızlar .''deyip gülümsedim.Onlarsa bana karşılık olarak sarıldılar.Kollarını itip ''Ya şöyle sırnaşık sırnaşık hareketler yapmayın bana.Sinir oluyorum sanki bilmiyorsunuz.''dedim ama onlar takmayıp beni kollarına alıp yürümeye devam ettiler.''Alesya numarayı kaydettin değil mi ?Aradığımızda ulaşabiliriz yani.''