Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 7: De teleurstellende vrijheid

Looking at my face in the mirror, it says
I still have a chance.
But when I walk out the door, they shatter with the first glance.
No matter how bad I have been, I deserve to start anew.
But no one who can hear my voice, darkness has wretched me through.
- Moro Toque

No matter how hard it gets sadness will have to depart.
I know I have not lived yet fat, to disintegrate and fall apart.
No matter who is against me or how bad the situation gets.
I will make it through this season, I will pass all the tests.
 - Ola Murdoch

P.O.V. Nyah

 Met opgetrokken schouders en rillend over mijn hele lichaam rende ik door de regen. Dansen was ook een optie die in mijn hoofd voorbijvloog, maar die verwierp ik. Ik wou mijn moeder en zus nu zien, treuzelen onderweg was niet de bedoeling. Toch kon ik het niet laten te glimlachen en te genieten van de koude regen die over me heen stroomde, ondanks dat ik in dit korte bordeauxkleurige jurkje waarschijnlijk binnen de kortste keren een verkoudheid opdoe. De straten waren eigenlijk best verlaten en ik besefte dat het al bijna avond moest zijn. De vampierwetten gelden hier weer in deze wereld en als ik niet snel maakte dat ik wegkwam zou niemand nog geven om een meisje dat zo dom was om zich buiten de kloktijd nog op straat te begeven. Ik was opgelucht toen ik in een rij met krotige huizen aankwam. Voorzichtig klopte ik bij onze deur aan, niet direct iemand verwachtend. 

'Hallo?' fluisterde ik. 

Geen antwoord. Plots werd ik bij de keel gegrepen door angst. Wat als alles toch niet zo goed was verlopen toen ik weg was? Wat als ze waren verhongerend of leeggezogen? 

Ik duwde de deur open. Een lege, maar al te bekende kamer kwam in zicht. Ik morrelde aan het luik in de vloer en met een irritant gekraak ging het open. Het luik kraakte nooit. Toen ik met een snel sprongetje in de kelder stond overviel de duisternis me. Ik moest even met mijn ogen knipperen om vormen te onderscheiden. Langzaam kwam onze oude sofa in zicht, met de uitpuilende vulling en een stoffige aanblik. Ook een deken op de grond en een oud lantaarn geval die als nachtlamp gepromoveerd was lagen op de grond. Slordig. Ik raapte beiden op en stak de lantaarn aan. Het zachte licht reikte niet ver, en zo was ik verplicht de ramp, stukje voor stukje te bezichtigen. 

' Nee...' Mijn adem stokte. 

Omvergesmeten spullen op de oude kast, kapotgeslagen kommen als scherven van mijn hart op de vloer. Dit moet een vampierpatrouille geweest zijn. Stomme, vuile rotvampiers. Ze maakten mijn leven tot een persoonlijke hel. Maar, als het echt een patrouille was, dan had ik geen kans om mijn dierbaren ooit nog terug te vinden. Ik keek naar een kom, waar slechts één druppeltje water meer inzat. Die was vol geweest. De patrouille kon niet lang nadat ik weg was langsgekomen zijn. Maar waarom namen ze hen mee? Ik was de misdadige, niet zij, zij waren officiële burgers. Waren de vampiers zo hopeloos? Maar ach, wat dacht ik, dat iedereen zich aan de regels hield? Het was een bloeddorstige vampier die hen heeft meegenomen, net als Dante bij mij deed. 

Dante. Ik plantte een vuist in de muur. 

Dante. Ik schreeuwde zo hard dat het gewoonweg inwendig pijn deed. 

Waarom altijd die zieke wezens weer? Met hun zieke lustige gedachten en alleswetende arrogante blik. Ik zakte in elkaar op de vloer. 

Voor het eerst in mijn leven borrelde er een snik in mijn keel op. Zo machtig, dat het zonder twijfel de aankondiging was van een stroom tranen. Ik had niet gehuild toen mijn vader dood was. Ik had niet gehuild toen ik schijndood was. Ik had niet gehuild toen ik elke avond mijn zusje in de ogen moest kijken, en haar vaarwel zeggen, terwijl ik haar verzekerde dat ik terugkwam, maar dat in werkelijkheid nooit wist. Maar nu, nu was ik al mijn familie verloren. Nu was ik ontsnapt en in plaats van vrijheid kreeg ik een klonter vieze vuile waarheden in mijn gezicht gesmeten. En nee, ik was niet in staat om die te verwerken. 

Ik raapte mezelf van de grond en keek door het oude raampje die licht doorliet van in de kamer boven me. Ik besefte dat het bijna ochtend was. En daarna besefte ik, waarom ik niet meer in een luxe gewentelde kamer lag, en waarom ik dan wel helemaal alleen in mijn huis lag. Daarna stond ik op. Tranen had ik al gelaten, maar dat was eenmalig. Als die bloeddorstige Dante nu nog naar me op zoek was, dan zou hij uiteindelijk toch mijn huis vinden. Maar gelukkig wist ik wel een plaats. Een plaats waar mijn levensvervloekers geen voet binnen konden zetten. 

Ik liet hen niet langer mijn leven bepalen, mooi niet boedzuigers. 

P.O.V. Dante

'Seth, dit kun je gewoon niet menen.' Vader staarde ons beiden aan, maar ik weigerde mijn blik naar de grond af te wenden. 'Maar dat is het juist vader, hij meende het wel. Hij moet léren hoe hij een vampier moet zijn. Hij moet léren mensen als een bezit te zien.' Seth was de hele tijd verdacht rustig gebleven, maar nu kolkten zijn ogen van woede. 

'Ik moet dus met andere woorden als mijn prachtige voorbeeldbroer zijn? Die een meisje mishandelt? Sorry dat ik iets meer gentelman ben dan jij, maar ik geef de meiden een kans om mij te verleiden, in plaats van gif in hun nek te spuiten.'

Ik kon dit niet langer verdragen. Mijn broer schilderde me af als iemand zonder plichtsbesef, maar Nyah was een méns. En, niet zomaar een bevlieging, ik had iets nodig om stress op af te laten en het hielp nog verdomd goed ook. Alleen was het probleem, dat mijn speeltje ook echt ontsnapt was, de eerste minuten, was ik alleen maar verbaasd geweest, maar daarna had iets geknaagd...Ik zou haar terug krijgen. 

Maar zelfs dan kon Seth geen beetje vampierachtigheid opbrengen. 

'Ik ben hier klaar, Dante zoekt haar niet. Als ze hem echt zo graag wil als hij denkt, dan zal ze wel terugkomen.'

Seth wist goed genoeg dat Nyah het beetje gif dat ze in haar had, makkelijk kon negeren. Maar als ik nog een poging kon ondernemen om gif in haar nek te spuiten, dan zou ze weer zijn zoals ze was net voor haar ontsnapping. Ja, zo wilde ik haar. 

'Seth ga.'

Seth knikte, ik bevroor.

'Wat?'

De koning keek me aan. 'Ik heb genoeg van je roekeloze gedrag Dante. Sorry, maar aangezien je kroning voor de deur staat, kan ik niet toestaan dat je je met die praktijken nog bezig houd. Je zou  Charlène beter tevreden stellen.' Die laatste subtiele hint was de druppel.

'Vader, ik wil geen verloofde en dat weet je verdomme! Laat Seth koning worden, die kan oh zo goed zijn tegenover de mensen.' De koning keek me met een donkere blik aan. 

'Juist daarom zoon, moet jij het worden. Als Seth aan de macht komt, zal het gewoon onmogelijk worden om je dubbele plannetjes staande te houden. Maar na je huwelijk, kan je dat mens zoveel gaan opzoeken als je wilt voor mijn part.'

Aha, dus vader stond toch aan mijn kant.

'Ik begrijp het vader, ik zal doen zoals opgedragen.' De koning knikte en gebaarde dat ik zijn kantoor mocht verlaten. Toen ik terug naar het feest liep, kon ik eigenlijk niets anders dan grijnzen. 

De koning had gelijk, ik kon Nyah dan opzoeken wanneer ik maar wou, maar toch zou dat niet enkel na de kroning gebeuren. 

--------------------

En weer een nieuw chapter ;D deze heeft twee quotes omdat we niet konden kiezen en ze allebei vonden passen, maar goed wat vond je van dit (zielige) hoofdstuk? Ook benieuwd waar onze lieve kleine (oké schrap de lieve) Nyah naartoe gaat?  :D xx