Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 23: Vergiffenis?

The weak can never forgive. Forgiveness is the attribute of the strong.

- Mahatma Gandhi, All Men are Brothers: Autobiographical Reflections

When you forgive, you love. And when you love, God’s light shines upon you.

- Jon Krakauer, Into the Wild

P.O.V. Dante

Ik opende de deur zachtjes, niet dat Nyah ook maar zou merken dat ik binnenkwam, haar lichte gesnurk bewees dat ze ergens ver weg was, toch was ik voorzichtig. 

Moest ze me nu zien, zou ze vast denken dat ik één of andere psychopaat was die naar haar zat te staren tijdens haar slaap, maar het vredige beeld van haar met haar ogen gesloten hield me kalm en redelijk, want dat was ik, toegegeven, de laatste tijd niet echt geweest. 

Ik had tegen haar geschreeuwd en ik veroordeelde haar voor iets wat ze niet gedaan had, waardoor ze pijn leed. 

Niet dat ik had verwacht dat ze een fles wodka zou beginnen drinken natuurlijk. 

Een kleine grijns kwam op mijn gezicht wanneer ik haar net iets te rode wangen en sprankelende ogen weer voor me zag, ze zag er nog verrukelijker uit zo. 

Misschien had ik gisteren wel haar bloed gedronken, misschien had ik samen met haar dronken willen worden, maar dan vlamde er een steek door mijn hart, wanneer ik bedacht wie ze was: de dochter van mijn moeders moordenaar en schreeuwden al mijn vampierinstincten naar me om haar iets aan te doen. 

Ik vond het verschrikkelijk, het vreette me in twee stukken die niet meer aan elkaar geplakt konden worden, een deel van me zou altijd zo over Nyah denken en dat kon ik maar niet accepteren. 

Ik keek nog even naar haar gezicht, dat lichtjes etherisch leek, omlijst door haar blonde haren en zachtjes door de maan verlicht. Daarna wende ik me af, ik zou moeten kiezen, leren leven met het feit dat mijn bloeddorstige kant soms wraak zou willen nemen op haar of haar laten gaan en zo de pijn omzeilen. 

Maar ik wist, dat ik de keuze nog lang niet gemaakt had. 

Ik schudde mezelf uit mijn gedachten en toen herinnerde ik me weer wat ik nog moest doen, Seth bezoeken. 

Ik fronste, dit ging beslist geen aangenaam bezoek worden. 

Met grote stappen liep ik naar beneden tot bij zijn deur, die nog steeds bewaakt werd.

De bewaker knikte even naar me en ik vermoedde dat hij me moed wou inspreken met die blik, want zodra de deur openging en de nieuwe listige versie van Seth onthulde begon die al maniakaal te lachen. 

'Ha! Wie we daar hebben, mijn lieftallige broertje komt me ook nog eens bezoeken.' Lekker dramatisch spuwde hij die woorden in mijn gezicht, maar ik was in het minst gezegd onaangedaan. 

'Seth, hou je drama maar voor een andere keer. Vertel me liever wat meer over je massaexecutie.' Nyahs woorden haden me doen beseffen dat Seth hier wel meer over moést weten en hoe zeer ik nu ook met mijn mening in strijd stond tegenover Nyah, ik wou haar nog steeds niet laten vermoorden door een jonkie. Als Seth al iets wist, zou hij het niet kunnen laten om het in mijn gezicht te spuwen, gokte ik, en daarom was ik hier. 

'Wat? Dat ik weer een ander mens ga vermoorden? Dat moet je toch al geweten hebben, bro.' Hij spotte met dat laatste woord en dat maakte me alleen maar woedender.

Gelukkig wist ik mezelf deze keer genoeg in te houden om het spelletje mee te spelen. 

'Wat is de big boss van plan?'