Captured by a vampireprince (compleet)

Hoofdstuk 26: Een nieuwe bondgenoot

I can't drown my demons, they know how to swim. 

- Bring Me The Horizon, Can you feel my heart

Hell is empty, and all the devils are here.

- William Shakespeare

P.O.V. Nyah 

Ik smaakte nog steeds de vreemde nasmaak van het 'drankje' dat ik naar binnen gewurmd had en probeerde er een naam op te plakken, toen de deur openvloog. 

Eerst dacht ik dat Seth zijn plannetje om me bij de bewakers te droppen toch ging doorvoeren, maar toen ik de serieuze blik van de man in me opnam, wist ik dat het iets anders moest zijn. 

De massaexecutie zou gaan beginnen. 

De man greep me bij mijn arm en sleurde me de deur uit, ik stribbelde tegen, maar was het wel nog de moeite om me te verzetten? 

Toen we buiten waren en er een paar smaragdgroene ogen zich in de mijne boorden, werd die vraag als vanzelf beantwoord. Ja, voor hem, dat was ik hem verschuldigd, doordat hij al een dierbaar iemand had verloren door het toedoen van mijn familie.

Vol nieuwe overtuiging boorde ik mijn tanden in het vlees van de hand die mijn arm vasthield, maar meer dan een pijnlijke kerm kreeg ik niet voor diezelfde hand, die met bloed en al voor mijn mond werd geslagen. 

Mijn ogen werden groot, toen er ongewild bloed in mijn mond sijpelde. Ik herkénde de smaak, zo had het drankje immers ook gesmaakt. Maar dat sloeg nergens op, waarom zou die tante van Seth en Dante mij bloed geven? 

Toen ik een stomp tegen het achterste van mijn knieën kreeg, was er geen tijd meer om aandacht te besteden aan mijn gedachten aangezien ik opkeek naar een grijnzende Seth. Hoe was die jongen in zo een vervloekte klotekwal van een vampier kunnen veranderen? 

Naast hem stond Charlène, haar jurk was ook best wel mooi, daarover ging ik niet liegen, maar het leek alsof ze wegzonk in al die tulle en kant. Toch was haar grijns opmerkelijk goed zichtbaar.

Maar wat me het meest aan hun beiden opviel waren de ronde glinsterende dingen op hun hoofd, ze hadden verdomme al een kroon aan en ze keken erbij alsof ze die al hun hele leven verdienden. 

Voor mij was er maar één iemand die zo een ding werkelijk op zijn knappe kop mocht zetten en die persoon werd bewaakt alsof hij een gevaarlijke crimineel was. 

Ik wou me naar hém omdraaien, maar de bewaker achter me was onverbiddelijk wat bewegen betrof. Dat mocht ik gewoonweg niet. 

Dus keek ik terug naar Seth en terwijl die het hele plein tot stilte maande en gebaarde dat de jonkies naar voren mochten komen, zag ik de ring aan zijn vinger glimmen. Die twee rotkarakters waren dus écht getrouwd!

Seth stond op van zijn stoel en liep naar voor, waardoor ik ook in die richting verplaatst werd. 

Dan pas viel me op welke 'offers' er waren gebracht voor een tweede massaexecutie, de mensen voor me waren geen criminelen, maar burgers. Doodeenvoudige, brave burgers. Hoeveel erger kon dit nog worden? 

'Nieuwelingen, zoals mijn teergeliefde vader gisteren al zei, wil ook ik hier niet veel woorden aan vuil maken. Jullie zijn de toekomst, we rekenen op jullie. Laten we nu, de massaexecutie hernemen.'

Er klonk instemmend gemompel, en zelfs gekir van je-moet-eens-raden-wie, maar volgens mij waren de enige échte enthousiaste mensen de jonkies, die een nieuw slachtoffertje kregen om leeg te zuigen. 

Een paar glanzende schoenen kwamen voor me staan en toen zag ik plots zijn gezicht. Hij zat geknield voor me en zijn hoektanden staken uit terwijl hij me een angstaanjagende grijns toewierp.