'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
Keyifli Okumalar... (Bazı yabancı konuşmalar var. Onlar için aynı satıra açıklama yorumu bırakıyorum)
🔱 "Zebani! Efendine itaat et ve geldiğin yere geri dön!" 🔱
(Damien Auton)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🗝
Şu an bir meteor yağmuru başlasa hiç de fena olmazdı, ya da dev bir kasırga. Belki de Blake'i uzayın derinliklerine göndermek için NASA'ya kısa mesaj atmalıydım. Ağzım açık bir şekilde ona bakarken onun kırdığı potu anlaması biraz zaman aldı.
Babama dönüp, "Yani basılmak falan derken... hiç de düşündüğünüz şeyi kast etmedim." dedi toparlamaya çalışarak. Batıyordu da haberi yoktu.
"Ne düşündüğümü nereden biliyorsun?" dedi babam ve ardından tekrar kükredi. "Bu herifin burada ne işi var Mara?"
Dudağımı kemirirken söyleyecek bir yalan bulamamam ne acıydı. Yalan makinesiydim ben oysa ki. Babamın çalan cep telefonu o an kurtarıcım oldu. Gözleri hala ikimizin üzerindeyken telefonu cebinden çıkarıp cevapladı.
"Herry!"
Bir süre karşıdan gelen sesi dinlerken ne Blake ne de ben kıpırdamayı bırak nefes bile almıyorduk.
"Dur bir dakika!" dedi babam bakışlarını sonunda bizden çekip yere eğerek. Kaşları iyi haberler almadığını belirtir gibi çatılmıştı.
"Zebaniler mi?" dediğinde Blake olduğu yerde bedenini dikleştirdi. Şimdi daha dikkatle babama bakıyordu. Babam o an varlığımızı hatırlamış gibi bize baktı. "Şu an bir bilgisayar oyunundan daha önemli bir derdim daha var Herry."
Yalancı!
"Bekle biraz!" dedi ve elini telefonun üzerine kapattı. "Sen..." dedi Blake'e öldürücü bakışlar atarak. "Bundan sonra evime 1 kilometreden fazla yaklaşırsan kendini kodeste bulursun." Bana bakıp, "Ve sen!" dedi.
Bomba geliyordu.
"Arabanın anahtarlarını ver!"
"Baba hayır!"
"Ver!" dedi elini ileri uzatarak. Dudağımı dişlerken çantama uzandım ama beni yokluk karşıladı. Babama masum bakışlar atarken, "Kaybettim." dedim.
"Yalan söyleme Mara! Ver şu anahtarları!"
"Gerçekten kaybettim baba. Beni eve Blake bıraktı zaten. Arabam şu an okulun arkasında çürümeye mahkum. Sana söyleyecektim."
"Eğer yalan söylüyorsan..."
Yalan mı? Hem de ne yalan!
"Değil, gerçekten. İstesem de arabamı kullanamam zaten."
