'Mara' ismi annesinin ona tek hediyesiydi. İsminin anlamı acı olsa da, annesi ona bambaşka bir amaçla vermişti bu ismi.
Her seferinde bir şeytan olduğunu vurgulamak için...
Babası ise ona Angelina derdi çünkü o babasının meleğiydi.
Ama Mara ne annes...
Keyifli Okumalar... (Not: Karakterlere bulunan modeller bulabildiğim en iyileri diyelim ama karakterler hayalinizdeki haliyle daha güzel. Şayet hiçbiri benimde hayalimdekine yaklaşamıyor :) )
🔱 "Gelip gelmemek senin tercihin Alastor ama geleceksen eğer elini çabuk tut." 🔱
Lucifer✴
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🗝
Ellerime bir şeyler batarken kulaklarıma dolan yoğun çocuk sesleriyle etrafıma bakındım. Bir çocuk parkındaydım. Zihnimi dolduran sorulardan şu an sadece ikisi önplandaydı. Neredeydim ve dahası buraya nasıl gelmiştim?
"Yerden kalk hemen, üzerini kirleteceksin!"
Duyduğum sabit sesin doğruluğunu sorgularken yere dayalı ellerim titredi. Gözlerim gayriihtiyari sesin kaynağını bulmak için büyük bir çabaya girişti. Çok geçmeden de buldu.
Annem! Bir çocuk parkının kenarında bir banka oturmuş elindeki kitaba bakıyordu. Bu mümkün olamazdı. Hayır!
"Sana yerden kalkmanı söyledim!" dedi başını okuduğu kitaptan kaldırmadan. Sonra ela gözleri beni buldu. Ürperdim.
Aynı değildi. Onu son görüşümden çok farklıydı. En dikkat çekici olan şüphesiz sağlıklı oluşuydu. Cildi canlı ve saçları son haline zıt olarak omuzlarından dökülüyordu. Gözleri ise... gözleri aynıydı işte. Bana her zaman böyle donuk bakardı. Mezarına bile bir kez gitmemiştim. Sanki mezar taşı bile bana böyle bakacakmış gibi düşünürdüm.
Yerden destek alarak ayaklanacaktım ki ellerimdeki farklılıkla durdum. Ellerim minicikti. Afallamış bir halde ayağa kalktığımda vücudumdaki hafiflik ve üzerimdeki kıyafetleri idrak ettim. Küçüktüm...
Ben... ben bir anının içinde miydim, yoksa zamanda süper bir şekilde geriye mi gitmiştim? Neler olduğuna bir türlü anlam veremeyerek küçük adımlarla annemin önüne doğru yürümeye başladım. Fazla yavaştım çünkü yıllar sonra bu annemi ilk görüşümdü. Öldükten sonra ilk görüşüm...
Korkuyordum!
Annemin önünde durduğumda küçük dudaklarım aralandı ama sesim çıkmadı. Annem ise varlığımı fark etse bile tepkisizce lanet kitabını okumaya devam etti. Sonunda çocuksu sesim, "Anne!" dedi.
"Seninle ne konuşmuştuk Mara?!" dedi ve kitabı kapatıp sorgulayıcı bakışlarını yüzüme kilitledi.
"Sana öyle seslenmeyecektim." Dilimden dökülen kelimeler istemsizdi çünkü bu uyarıyı pek çok kez aldığımdan cevabı programlanmış gibi verirdim hep ama bu yine de üzerimdeki pembe elbisenin eteklerini sıkıca kavramama engel olamamıştı.
